Ο Αστερίξ και τα ζώα

Λοιπόν, σε κάποιο τεύχος του Αστερίξ (δεν θυμάμαι ποιο, πάνε και κάποια χρόνια) ο εκατόνταρχος του ρωμαϊκού στρατοπέδου έκλαιγε και χτυπιότανε με την κατάσταση γύρω του, μονολογώντας "Είναι όλοι τους ζώα, κι εγώ ο άξιος αρχηγός τους".
Έχω χάσει πια λογαριασμό πόσες φορές έχω μνημονεύσει τη φράση αυτή, αλλά σήμερα το ξαναθυμήθηκα:

(Φωτογραφία από BBC, Rob Breare)

Τώρα εγώ τι να πω δηλαδή;
Έκανα ένα ρημαδοσχόλιο στο blog της Αλεξάνδρας, αλλά ακόμα δεν νοιώθω καλά. Θέλω να βγω και να φωνάζω (και όχι τίποτα άλλο, είμαι και στο εξωτερικό και δεν καταλαβαίνει κανείς, τσάμπα οι φωνές και θα μου κρεμάσουν και κουδούνια).
Είναι δυνατόν; Η αποτίμηση της κατάστασης να είναι "σχετική επιτυχία"; Μα είμαστε στα καλά μας; Σύμφωνα με το in.gr, "Στάχτη έγιναν 25 χιλιάδες (επί συνόλου 38 χιλιάδων) στρέμματα του Εθνικού Δρυμού", και βγαίνουν και λένε ότι πρόκειται για "σχετική επιτυχία";

Τέτοια αισιοδοξία από τότε που πήραμε το Τεπελένι δεν έχει ξαναματαγίνει δηλαδη. Η διαφορά είναι ότι τώρα παίρνουμε το... αυτονόητο και χαιρόμαστε. Μα είμαστε σοβαροί; Και ειδικά την ώρα που και η υπόλοιπη Ελλάδα καίγεται ακόμα (και νωρίς είναι ακόμα, έχουμε και μελτέμια μπροστά μας).

Δεν πειράζει όμως. Πάμε εμείς διακοπούλες κάπου, και όλα καλά (γειά σου ρε Σάκη με τα ωραία σου!).

Λευτεριά στην αγωνιζόμενη Μύκονο, σύντροφοι και συντρόφισσες!

Και όταν ξανάρθει ώρα αποφάσεων στο μέλλον, ας κάνουμε πάλι τις ίδιες μαλακίες που κάνουμε τα τελευταία... ε, δεν θά'ναι 100 χρόνια μες το νερό τουλάχιστον; Πάμε όλοι μαζί να γεμίσουμε τις δικές μας τσέπες και μετά να ψάχνουμε φταίχτες για τα χάλια μας, να γράφουμε άρθρα, posts και ό,τι άλλο λέγοντας "Τς τς τς..." και κουνώντας με απόγνωση τα κεφάλια μας για το κακό που προκαλούν οι "άλλοι" στη χώρα. Και να λέμε για τους πολιτικούς (που εμείς ψηφίζουμε, να πάρει ο διάολος, δεν τους ψηφίζουν οι άλλοι, μη λέμε τις ίδιες δικαιολογίες που λένε οι Αμερικάνοι για τον G.W.) που τρώνε τη χώρα, να λέμε για τους αρ(π)αχτούς της ΔΕΗ ή για οποιονδήποτε άλλο γενικά εκτός από εμάς. Εμείς, στην καλύτερη των περιπτώσεων, φυτέψαμε κι ένα δέντρο όταν είμασταν 15, κι από τότε κάνουμε διακοπές στο αυθαίρετο του Νικολάκη του φίλου μας από το πανεπιστήμιο, καλό παιδί, κι ωραίο σπίτι, τι κι αν λάδωσε, αν δεν λαδώσεις στην Ελλάδα σήμερα δεν πας πουθενά και άλλες τέτοιες κουβέντες του καφενείου. Και όπως επαναλαμβάνει κάθε τόσο και ο itelli, η λογική του σύγχρονου έλληνα είναι "μακρυά απ'τον κώλο μας, κι όπου θέλει ας μπει". Ας καεί ή Πάρνηθα, το δικό μας το σπίτι να είναι καλά, και κουβέντα να κάνουμε μετά για τον Πολύδωρα και χαβαλέ με το κλιματιστικό στο σπίτι.

Εγώ κι εσύ κι αυτός κι αυτή, όλοι μας φταίμε για τις φωτιές.

Εγώ κι εσύ κι αυτός κι αυτή, όλοι μας δεν κάνουμε αρκετά.

Εγώ κι εσύ κι αυτός κι αυτή.

Όλοι μας είμαστε ζώα.