Τραγόπαπες

Εδώ.

Ζώα. Ιερά.

Κάτι σαν τις αγελάδες στην Ινδία.

- Πουτ δέιρ μονκ ινσάιντ δε τούμπ.

- Δέι τράι σέβεραλ τάιμς μπάι βάιολενς το λετ άουρ γκάρντιαν μπι αουτσάιντ.

Γιου λάικ μαμαζέλ δε πριστ;

Τύφλα νά'χει ο Τζουμαρού

Η Τέχνη για την Τέχνη

Σας έχω αφήσει πολύ καιρό χωρίς ποστάκιον, και μιας και έπιασα την Τέχνη με την ποίηση προηγουμένως, λέω να την αποτελειώσω με τη Μουσική.

Περαστικά σας!

Να μην ξεχάσω

Σε σχέση και με το προηγούμενο ποστίδιο, ιδού ο ύμνος της ημέρας:

Ο Τσέλιγγας

Ήθελα νάμουν τσέλιγγας, νάμουν κι ένας σκουτέρης
να πάω να ζήσω στο μαντρί, στην ερημιά, στα δάση,
νάχω κοπάδι πρόβατα, νάχω κοπάδι γίδια
κι έναν σωρό μαντρόσκυλα, νάχω και βοσκοτόπια,
το Καλοκαίρι στα βουνά , στους κάμπους τον Χειμώνα .

(Κ. Κρυστάλλης)

(Ευχαριστώ την Anna-Silia που (εν αγνοία της) μου έδωσε το κατάλληλο ποίημα την κατάλληλη στιγμή.)

Πέσε πάλι για ύπνο παιδάκι μου...

Νά'μπαινα λέει στο γραφείο του Κουμπάρου το μεσημεράκι, εκεί λίγο πριν το φαγητό.

Να τού'λεγα πώς θέλω να του πω κάτι σύντομο.

Να έλεγα πως βαρέθηκα πια τη ζωή αυτή στη Σκωτία.

Να εξηγούσα πως δεν το μπορώ πια το διδακτορικό.

Να έλεγα με ήρεμο τρόπο ότι δεν μ'ενδιαφέρει πως σχεδόν τελείωσα.

Να τον έβλεπα να κοκκινίζει.

Να του έλεγα πως φεύγω, πως δεν θα ετοιμάσω τίποτα για τον επόμενο φοιτητή, πως δεν θα τελειώσω κανένα πείραμα, πως δεν με νοιάζει καριέρα και συστατικές επιστολές.

Να του εξηγούσα ότι δεν αντέχω πια, ότι φτάνει, μπάφιασα.

Να έφευγα λέει από το Χωριό, απ'τη Σκωτία, από μένα.

Να έμπαινα σ'ένα τραίνο, να έκλεινα τα μάτια μου κι όταν ξυπνούσα να ήμουνα κάποιος άλλος.

Να έκανα, λέει, μια καινούργια αρχή.

Να ήμουνα χαρούμενος.

............

Ημερονειρέματα τα ονομάζουν αυτά οι ιθαγενείς, και κάτι ξέρουν. Και αυτό ακριβώς είναι, όνειρα χωρίς βάση και ουσία, χωρίς τις επιπλοκές του πραγματικού κόσμου, χωρίς τα "κι αν;" και τα "και μετά;" και όλες αυτές τις χίλιες απορίες που μας δένουν στη ζωή μας κάθε μέρα. Φαντασιώσεις, αφηρημάδες, όνειρα ήταν και πάνε.

Να ήμουν, λέει, λιγότερο πεζός...

Καλημέρα λέμε

Ιδού λοιπόν μια μοναδική ευκαιρία να ρίξετε και εσείς (οι ταπεινοί θνητοί) μια ματιά στην καθημερινότητα ενός Γραικού που κάνει διδακτορικό στη Σκωτία.

Εννιάμισι το πρωί λοιπόν, και ότι έχω πλύνει την κούπα (μια παρένθεση ΝΑ - άνευ συμπαθείου - θα είναι αυτή. Το πλύσιμο της καφεδόκουπας, του τζαβομαστραπά αν προτιμάτε, είναι η καθημερινή εμπειρία που με ταπεινώνει και μου υπενθυμίζει τη θέση μου στον κόσμο. Σπουδάζω εδώ και 9 χρόνια, κάνω διδακτορικό, επιστήμονας και τσσς-γουάου, και το πρώτο πράγμα που κάνω όταν φτάνω στο γραφείο είναι να πάω στην τουαλέτα, να κατουρήσω και να πλύνω την καφεδόκουπα χωρίς σφουγγαράκι με κρεμοσάπουνο και να τη σκουπίσω με κωλόχαρτο. Είμαι ένα τίποτα.) και κάθομαι στο γραφείο και μυρίζω το φρέσκο καφέ, όταν με την άκρη του ματιού μου βλέπω τον επιβλέποντα λέκτορά μου να μπουκάρει με την ατζέντα στο χέρι.

(Κωδική ονομασία: Κουμπάρος)

Στιχομυθία:

(Κουμπάρος) "Θυμάσαι Γιωργάκη που ο Τάδε καθηγητής μας είπε να πάμε Γλασκώβη να δούμε τα λάμπια του και άλλα θαυματουργά; Λέω να πάμε την πρώτη του Σεπτέμβρη."

(Γιωργάκης) "Κουμπάρε κρίμα, θα είμαι Ελλάδα για διακοπές."

(Να πω εδώ ότι το γραφείο ήταν γεμάτο με κόσμο, ερευνητές τε και φοιτητές, οπότε παίζει και λίγο το θέμα της μούρης για τον Κουμπάρο)

(Κουμπάρος) "Α. Ε, καλά, θα πάω εγώ με την Κινέζα τότε"

(Γιωργάκης) "Στο καλό να πάτε."

Παύσις. Ο Κουμπάρος κοκκινίζει, αλάνθαστη ένδειξη ότι κάτι είπες που δεν του άρεσε, αλλά δεν μπορεί να σου πει τι ακριβώς σκέφτεσαι. Ο Γιωργάκης αλλοιθωρίζει στην προσπάθειά του να διαβάσει με το ένα μάτι γατί δεν θέλουν οι Μαλαισιανοί τη συναυλία της Αβρίλ Λαβίν και με το άλλο να δείξει στον Κουμπάρο ότι ενδιαφέρεται για αυτά που του λέει.

(Κουμπάρος) "Εσύ δηλαδή πότε μπορείς;"

(Γιωργάκης) "Τη Δευτέρα πριν το συνέδριο."

Βαριέμαι να εξηγώ για το συνέδριο τώρα, οπότε απλά δεχτείτε το ως κάτι που πρέπει να γίνει και θα πάρει πολύ καιρό και γενικώς μια κούρασις. Άλλη μια παύσις. Κι άλλο κοκκίνισμα. Γερμανοί επιστήμονες επιδεικνύουν ρομπότ που μαθαίνει να περπατά (αλλά το ξεχνάει).

(Κουμπάρος) Καλά, θα δω αν μπορώ τη Δευτέρα λοιπόν, θα πάρουμε το τραίνο το πρωί και μπλα μπλα μπλα..."

(Γιωργάκης) "ΟΚ."

Προσέξτε ότι το προηγούμενο προφέρεται ως "οκ" και ουχί ως "οκέι" (βλέπε Δρ Ιτέλλις, Πραγματεία επί της Ελληνικής Γλώσσας στη Σκωτία, Nature 2007 135-267).

Κουμπάρος φεύγει. Δαρμένος Ιταλός σχολιάζει ότι παραλίγο ο Γιωργάκης να χάσει τις διακοπές του. Γιωργάκης λέει "δεν σφάξανε". Σιγή στο γραφείο, και σλλλλλλλλουουουουορπ ο καφές.

Κάπου εκεί λοιπόν έρχεται η συνειδητοποίηση (αργά και βασανιστικά), ότι:

α) Ο Γιωργάκης μόλις την είπε στον επιβλέποντά του
β) Ο Γιωργάκης έχει μύτινγκ αργότερα και με τους δύο επιβλέποντες
γ) Ο Γιωργάκης ήθελε να ζητήσει άδεια να την κοπανήσει αύριο
δ) Τον ήπιαμε, περαστικά, στείλτε στεφάνι με αφιέρωση και δωρεά στο χαμόγελο του Σκωτσεζόπουλου παιδιού






















Ηθικόν δίδαγμα: Είμαι βλάκας τελικά. Αλήθεια.

Καλημέρα είπαμε;

Απίστευτο!

Σας παρακαλώ δηλαδή, δείτε το μέχρι τέλους (ή όσο περισσότερο αντέξετε τελοσπάντων).

Μ α κ ρ ά ν το πιο άκυρο και παρακμιακό βίδεον που έχω δεί τελευταία (γειά σου ρε Ιτέλλι με τα βιντεολίνκια σου!).

Όχι δείτε το, αυτά τα πράγματα δεν χάνονται!

Άααχ Κώστα Κώστα...

Είναι που λέτε εδώ στο χωριό
ένα καφέ μικρό μα καλό
που έχει καφέδες και τσάγια πολλά
και κούκιζ και μάφινς και άλλα γλυκά

















Καφέδες σερβίρει και έχει κι αυλή
για τους θεριακλήδες βολεύει πολύ
και μέσα στα ζώα που πάνε εκεί
οι Ελληναράδες οι πιο τακτικοί

















Ζητάνε να πιούνε εσπρέσσους και λάτες
κι ουχί καπουτσίνους, τελείως χωριάτες
ζητάνε και μόκες και τσόκολειτ τουίστ
και άμα αργήσουν χτυπάνε δε φιστ

















Δεν έχει γκαρσόνια να φέρουν το δίσκο
της ουράς στο ταμείο αναμένεις το ρίσκο
μία με δύο κάθε μεσημέρι
μπροστά σου τα νειάτα, μπαρμπάδες και γέροι

















Τι άλλο να κάνεις σαν θέλεις να πιείς
καφέ να χαρείς κάπως της προκοπής
χωρίς νταβαντούρια να βαράνε στ'αυτιά σου
να κάτσεις ν'αράξεις, να βρεις την υγειά σου






















Και όταν τελειώσεις και μάθεις τα νέα
"τι λέει στην Ελλάδα; Αχ, πόσο ωράια!"
η ώρα θα έρθει γραφείο να πας
κι απ'αύριο πάλι στου Κώστα με μιάς

Γεια ρε

Να γράψω ή να μη γράψω; Θα γράψω.

Αύριο φεύγω από τη Σκωτία και κατεβαίνω στα πάτρια για μερικές μέρες, άψογα συγχρονισμένος με μίνι-καύσωνα (πιστέψτε με, μετά τα πρώτα δύο σκωτσέζικα καλοκαίρια οι 38 βαθμοί φαντάζουν όαση - τελικά όλα θέμα προοπτικής είναι, σωστά; Το σκωτσέζικο καλοκαίρι για παράδειγμα είναι όντως καλοκαίρι από την οπτική του εδρευομένου εις τας Σκωτίας, μιας και βρέχει κατά τι λιγότερο και έχει και 5 βαθμούς περισσότερη ζέστη. Αν δε είσαι και ντόπιος, βγαίνεις έξω με σορτσάκια και κοντομάνικα, γιατί το νοιώθεις ως μεγάλη διαφορά. Αυτά συζητούσα με Σκώτο συνάδελφο τις προάλλες και μου έλεγε ότι υπάρχουν διαφορές μεταξύ των εποχών και εδώ, απλά σε περιορισμένη κλίμακα, και πως αν αυτή είναι η μόνη κλίμακα που ξέρεις και εμπιστεύεσαι, οι αλλαγές αυτές σου φαίνονται μεγάλες. Εν τέλει δίκιο έχει ο άνθρωπος, αλλά και πάλι εγώ τι φταίω; Φταίω, γιατί εγώ αποφάσισα όχι μόνο να έρθω εδώ αλλά και έμεινα όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να φύγω.

Επί τη ευκαιρία, σημειώστε εδώ μεγάλη αλήθεια που θα σας βοηθήσει στη ζωή, στα εύκολα και στα δύσκολα, σε ό,τι κι αν κατεβάσει η μπόρα κι η βροχή.

Όταν κάτι σου συμβαίνει, ποιός φταίει; ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ, ΚΑΙ ΣΚΑΣΕ.

Το τι κάνει ο κόσμος γύρω σου είναι αδιάφορο. Στην τελική, δικαίωμα του καθενός να κατουράει απ'το μπαλκόνι του στο δρόμο αν γουστάρει, ή να είναι κόπανος. Γούστο του, καπέλο του και καουμποϋλίκι του.

Δυσαρμονίες δημιουργούνται όταν εσύ ενοχληθείς. Εάν δεν ενοχλούσουν, όλα θα ήταν καλά. Εάν το πέρναγες στο ντούκου, εάν ήσουν ανώτερος άνθρωπος βρε αδερφέ, όλα θα ήταν καλά. Άπαξ όμως και αποφασίσεις ότι έχεις πρόβλημα, το πρόβλημα είσαι εσύ.

Εσύ φταις μάγκα μου μου υποφέρεις, οπότε σκάσε και μη μας ζαλίζεις τον έρωτα. Ο έχων τα γένια (θα έπρεπε να) έχει και τα χτένια, όπως έστρωσες θα κοιμηθείς, τρεις το λάδι τρεις το ξύδι έξι (;) το λαδόξυδο κλπ κλπ.

Πρόβλημά σου = Φταίξιμό σου.

Απλά πράγματα.

Ώχ, ακόμα στην παρένθεση είμαι. Φταίω, το ξέρω.).

Εις τας Αθήνας λοιπόν, και να περνάτε κι εσείς καλά.


Τσίου (το πόσο μου την έδινε ο χαιρετισμός αυτός στο πανεπιστήμιο δεν λέγεται. Με εξόργιζε. Λάθος μου και φταίξιμό μου, πόσο καλύτερα θα ήμουν αν δεν είχα απλά ασχοληθεί. Το ξεπέρασα όμως τώρα και συνεχίζω την προσπάθεια να μην μου δημιουργώ άλλα προβλήματα).

Τέχνη

Μια από τις καλύτερες στιγμές της σύγχρονης ελληνικής Τέχνης. Απολάυστε τη...

Ό,τι καλύτερο

... μετά τον Μπομπ Σφουγγαράκη, φυσικά...

Κελ κουράς

Μον ντιε, έχουμε λιώσει (εμείς; Ναι, εμείς) τον τελευταίο καιρό και δεν γράφουμε τίποτα. Συνεπώς το ιστολόγιο αυτό κάνει γενναία βήματα προς τον ορίζοντα συμβάντων του φοβερού και τρομερού χρονοντούλαπου της Ιστορίας.
Έ, καλά, δεν έγινε και τίποτα...

Τι είναι ο άνεμος
που φυσάει στις λεύκες
Τα ιστολόγια που κλείνουν

Ευτυχές το 2008 (ναι, καλά...)

Νά'μαι λοιπόν πίσω στη Σκωτία, με μείον μερικούς βαθμούς στη θερμοκρασία και μείον κάμποσα φράγκα για να ζεσταίνω το σπίτι κατά συνέπεια. Καλά είναι όμως, και (παραδόξως) δεν θα παραπονεθώ. Όχι για τα της Σκωτίας, τέλος πάντων. Σήμερα το θέμα μας είναι η Ελλάδα.

(Καταπιέζω εσωτερική τάση να φωνάξω περί του βάρους συγκεκριμένων ανατομικών τμημάτων του τσολιά. Ας ακούσουμε καλύτερα το μουλάρι.)

Πέρασα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά πίσω στα πάτρια εδάφη, όπως μάλλον γνωρίζετε ήδη, ώ τρεις αναγνώστες μου. Και πέρασα καλά, καλύτερα θα έλεγα από άλλες χρονιές. Και δώσ'του φαγητά, και δώσ'του γλυκά, και δώσ'του οικογένεια, με ολίγην από φίλους (δεν σας πρόλαβα όλους ρε γαμώτο). Γενικώς ωραία, και μάλιστα μέχρι που απέφυγα και σκυλάδικα, μπουζούκια, λουλουδούδες και τα τοιαύτα (κι ας έφαγα στη μάπα το μουλάρι).

Σαν κάτι όμως να μην πήγαινε καλά. Όχι κάτι συγκεκριμένο, αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά. Το έβλεπα σε όλο τον κόσμο (εκτός του αδελφού ίσως, αλλά και πάλι, να μην πάει Πεγκουλίνι φέτος...) και δεν μπορούσα να το προσδιορίσω. Γενικά καλά ήταν όλοι, και βγαίνανε και για ποτά, και για μπύρες, και για καφέδες, και για Πεγκουλίνι, αλλά όχι τόσο όσο παλιά. Κάτι από αυτό τον ενθουσιασμό που είχα συνηθίσει να περιμένω στα πάτρια απλά έλειπε. Και δεν μιλάω μόνο για το γνωστό "ο κόσμος δεν έχει λεφτά ρε Γιώργο, τι περιμένεις;", γιατί πρώτον από Καγιέν έπηξε το μάτι μου και δεύτερον λεφτά δεν είχε ο κόσμος ούτε πέρσι, ούτε πρόπερσι, αλλά από ηθικόν, ε, ακμαίον τουλάχιστον.

Τέλος πάντων, το απέδωσα στο ότι έχω να γυρίσω ένα χρόνο, και όλα μου φαίνονται κάπως υποτονικά γιατί μου την έχει δώσει στη Σκωτία, γιατί ψάχνω να δω τι θα κάνω στη ζωή μου, γιατί το τετράγωνο του Ερμή με τον Οφιούχο (κάντε κλικ παρακαλώ στο λίνκι του Οφιούχου και δεν θα χάσετε - είναι ζώδιο ή "πλανητοειδής ή αστεροειδής" τελικά;) δεν ευνοεί τα αισθηματικά σας αυτή την εποχή, κυρίες μου, να τον προσέχετε τον μουρντάρη τον Λέοντα και άλλα τέτοια. Πα ντε προμπλέμ (τσσσσσσς!), στο κεφάλι μου είναι πάλι όλα. Γκούντις.

Σήμερα όμως, ανοίγοντας την Ελευθεροτυπία (να εξηγηθώ: ανοίγοντας την ηλεκτρονική της έκδοση στο διαδίκτυο. Ο λόγος που κάνω την εξήγηση αυτή είναι προσωπικός, ήτοι για να γκρινιάξω για το ότι μου λείπει το να αγοράζω εφημερίδα και να κάθομαι να τη διαβάζω - αν και Ελλάδα σπάνια το έκανα, εκτός και αγόραζε κάποιος στο σπίτι. Το κάνω εδώ αρκετά πιο συχνά, αλλά δεν είναι το ίδιο να ανοίγεις τον Σκότσμαν και να διαβάζεις για τις μεταγραφές της Χιμπέρνιαν και τα πυρηνικά στη Σκωτία με το να ανοίγεις Ελευθεροτυπία/Βήμα/Καθημερινή/Γουατέβερ και να διαβάζεις για την προτροπή σε ασέλγεια επί του κυναίδου του Ολυμπιακού και τους νεκρούς από την έξοδο του Σαββατοκύριακου) και πηγαίνοντας στο κομμάτι "Ελλάδα", κάτι έκανε κλικ μέσα μου (γιατρέ μου; Κάνω κλικ σου λέω, είναι σοβαρό;).

Αντιγράφω λοιπόν:

"Είμαστε πια πρωταθλητές!

Πρωταθλήτρια είναι η χώρα μας, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας (Eurostat), στην ανεργία των νέων κάτω των 25 ετών, όχι μόνο στην ευρωζώνη αλλά και στην Ευρώπη των 27, αφού ξεπέρασε την Πολωνία! Συγκεκριμένα, το ποσοστό ανεργίας των νέων κατά το γ' τρίμηνο του 2007 άγγιξε το 22,6%, με την Ιταλία να ακολουθεί με 20,2%.

Η συγκεκριμένη τάση επιβεβαιώνεται και από τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας (ΕΣΥ) για το γ' τρίμηνο του 2007. Σχεδόν ένας στους 4 Ελληνες νέους ηλικίας κάτω των 24 ετών είναι άνεργος, η ανεργία είναι μεγαλύτερη μεταξύ των νέων γυναικών και των πτυχιούχων. Από τους τελευταίους ένας στους 3 είναι άνεργος."
(Από εδώ)

"Γιατί χάσαμε το χαμόγελο της αισιοδοξίας

Το κέφι τους, η ξεγνοιασιά τους, η αισιοδοξία τους, το γέλιο τους, τα έξω καρδιάς γλέντια, ήταν το σήμα κατατεθέν τους. Ηταν για όλο τον πλανήτη μικροί... Ζορμπάδες.

Με το «φαινόμενο» είχαν ασχοληθεί και ειδικοί, οι οποίοι έλεγαν ότι η θάλασσα, το κλίμα και ο λαμπερός ήλιος της Ελλάδας επιδρούσαν θετικά στην ψυχολογία των κατοίκων της. Ακόμα και σε πολύ δύσκολες εποχές για τη χώρα (φτώχεια, ανέχεια, πόλεμοι, ασταθής πολιτική κατάσταση), οι Ελληνες δεν έκαναν πίσω, εξακολουθούσαν να ελπίζουν, να αισιοδοξούν και να αγωνίζονται.

Σήμερα τα πράγματα φαίνεται να έχουν αλλάξει. Ο Ζορμπάς δεν ζει πια εδώ. Την έκανε γι' αλλού. Οι έρευνες (παγκόσμιες, ευρωπαϊκές και εγχώριες) αποτυπώνουν τον έντονο προβληματισμό του Ελληνα, την απαισιοδοξία του για το αύριο μαζί και τους φόβους του για το σήμερα. Καταγράφουν ένα κλίμα δυσαρέσκειας, ανησυχίας, απογοήτευσης και ανασφάλειας.
....
Ιλουστρασιόν πιστωτικές κάρτες και άδειες τσέπες, κακές θέσεις εργασίας και αύξηση των ανισοτήτων. Προσόντα και εφόδια που πάνε χαμένα. Την ίδια ώρα τα όποια κοινωνικά στηρίγματα καταρρέουν. Ανύπαρκτο το κράτος πρόνοιας, προβληματικό το σύστημα Υγείας, Παιδείας, ανασφάλεια και αβεβαιότητες που συνδέονται με το Ασφαλιστικό."
(Από εδώ)

Μάλιστα. Άρα δεν είμαι μόνο εγώ που βλέπω κάτι να μην πάει καλά, απλά ίσως τώρα άρχισα να το προσέχω (τόση ώρα έχω ανοιχτό το ΜάιΣπέις του Πεγκουλινίου στο παρασκήνιο, και ρίχνει το ένα Πεγκουλινοτράγουδο πίσω απ΄το άλλο. Άλα η πρόοδος! Κώστα, γίνε φίλος της τώρα και ζήτα συγγνώμη που δεν πήγες φέτος παρακαλώ). Αυτή η κατάσταση προφανώς δεν είναι θέμα ενός χρόνου, αλλά συνέπεια πολλών χρόνων σταδιακών αλλαγών. Η διαφορά είναι ότι τώρα οι αλλαγές αυτές φτάνουν σε μια κρίσιμη μάζα και οι συνέπειές τους γίνονται εμφανείς. Φτάσανε στο σημείο να μας κόψουν το Ζορμπαδιλίκι δηλαδή! Ώ καιροί, ώ ήθη...

Μέχρι εδώ για σήμερα, γιατί βαρέθηκα (και όπου νά'ναι θα αρχίσει να νυχτώνει κιόλας, κι έχουμε και δουλειές να κάνουμε). Υλικό για προβληματισμό λοιπόν, μέχρι να τα ξαναπούμε. Ζήτω το Πεγκουλίνι!