Πίσω στο μέλλον

Άλλο ένα κρύο και μοναχικό βράδυ στη Σκωτία (μην πιστεύετε την προπαγάνδα και μην πίνετε το νερό). Καθισμένος στην μάλλον άβολη καρέκλα του καθιστικού μου (μα να μην έχει ένα καναπέ αυτό το διαμέρισμα; Τα μόνα δύο πράγματα που του λείπουν είναι ένας καναπές και, εμ, κεντρική θέρμανση - διαλέξτε εσείς τη σειρά προτεραιότητας, αλλά να πω ότι έχω σόμπα-τζάκι, οπότε σώζεται η κατάσταση με το κρύο, αλλά η καρέκλα καναπές δεν γίνεται ό,τι και να κάνω) είπα να δω τι έχει το χαζοκούτι απόψε αντί απλά να κάνω ζάπινγκ μέχρι τελικής (κατα)πτώσεως, και εξεπλάγην ευχάριστα όταν είδα ότι έχει "Μπακ του δε Φιούτσερ", ελληνιστί "Επιστροφή στο Μέλλον".






















Ώπα, ψέμματα λέω. Όταν κοίταξα το πρόγραμμα στο ίντερνετ είδα ότι έχει το "Σικάγο" και στρώθηκα να το δω να μου φύγει η περιέργεια (καλό, αλλά όχι και όσκαρ καλύτερης ταινίας αντί του "Άρχοντα", μην τρελλαθούμε κιόλας. Αλλά καλό. Το έχω παρακάνει λίγο με τις παρενθέσεις, αλλά είναι του χαρακτήρος μου, τι να κάνω. Πού να μιλήσετε και μαζί μου στο ΜουΣουΝου, εκεί να δείτε πώς κάνω δύο διαφορετικές συζητήσεις με το ίδο άτομο ταυτόχρονα, πάνω σε δύο συχνά άσχετα θέματα, με τη μία να βίσκεται πάντα εκντός παρενθέσεων. Μουλτιτάσκινγκ ή σχιζοφρένεια; Το κουίζ της εβδομάδας. Ένιγουει, ας κλείσω την παρένθεση γιατί μπάζει).

Μετά το "Σικάγο" λοιπόν, κάνωντας ανελέητο ζάπινγκ, έπεσα πάνω στο "Επιστροφή στο Μέλλον" και καταχάρηκα. Είχα να δω αυτή την ταινία χρόνια, και επιβεβαιώνω δεν έχει χάσει απολύτως τίποτα από την αίγλη, τη μούρλα και το γέλιο της. Ο μικρός (και ταπεινός) Δανίκας που κρύβω μέσα μου δίνει ακόμα 9.9/10 (παρεπιπτόντως, το χαζοκούτι τώρα παίζει "Στρατιώτης του Μέλλοντος: Η Επιστροφή", κρατώντας το μελλοντολογικό θέμα, που αποδεικνύει ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο στον κόσμο αυτό, οι χαρτορίχτρες έχουν δίκιο και τα φύλλα του τσαγιού κρύβουν μέσα τους πολύτιμες εικόνες απ'το παρελθόν και το μέλλον), και γενικώς όλα καλά.

Μου θύμησε όμως το πόσο χαρούμενος ήμουν σαν παιδί όταν η νονά μου με πήγε στο σινεμά να δω το "Επιστροφή στο Μέλλον: Μέρος Ντέφτερον". Μιλάμε για τρελό, ασυγκράτητο ενθουσιασμό, για νευρικότητα, για άγχος - φαντάζομαι θα θυμάστε το συναίσθημα, αν όχι, μιλάμε για το καλύτερο ναρκωτικό, τόσο απλά. Δύσκολα συγκρίνεται με κάτι άλλο, και σίγουρα πολύ δύσκολες οι συγκρίσεις με τα σημερινά δεδομένα.
















Γι'αυτό ακριβώς θα σας μιλήσω απόψε, για τις συγκρίσεις αυτές. Προσοχή, δεν πρόκειται να αρχίσω τη γνωστή κουβέντα του "πόσο ωραία ήταν τα πράγματα τότε", και "σήμερα όλα είναι φτηνά, ευτελή και αδιάφορα". Μου τη δίνει όταν οι άνθρωποι βλέπουν την επιστροφή στο παρελθόν (χα! κορυφαία εξελίσσεται αυτό) ως λύση στα προβλήματά τους (μα που διάολο είναι η άνω τελεία στο πληκτρολόγιο; Πρέπει να πατήσω δηλαδή ctral+alt+shift+home+1298bfkjwbfqeywf2389ey923 για να βρω κάτι τόσο απλό;). Η λύση δεν είναι το να αναπολούμε το παρελθόν, αλλά το να προσαρμοζόμαστε στο παρόν και να προετοιμαζόμαστε για το μέλλον - ο δάσκαλος μίλησε. Ώπ, χάθηκα, τι έλεγα;

Α, ναι. Δεν θα αναπολήσω το παρελθόν λοιπόν απόψε, ούτε θα πω πόσο ωραία ήταν τα πράγματα 80 χρόνια πριν, γιατί δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Θα μιλήσω για το πόσο αλλάζουμε μεγαλώνοντας, για το πώς ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τα όσα μας συμβαίνουν και το πώς αντιδρούμε σε ευχάριστες ή δυσάρεστες καταστάσεις μπορεί να αλλάξει τόσο δραματικά καθώς μεγαλώνουμε. Για το πόσο εμείς οι ίδιοι αλλάζουμε μεγαλώνοντας, και για το πώς αυτό οδηγεί σε αναπολήσεις και ωραιοποιήσεις του παρελθόντος.
















Έλεγα λοιπόν στον itelli σήμερα για το πώς βρίσκω τον εαυτό μου να αντιδρά λιγότερο έντονα σε καταστάσεις γύρω μου. Αντιλαμβάνομαι πως όταν χαίρομαι με κάτι δεν χαίρομαι τόσο έντονα όσο θυμάμαι να χαίρομαι, αλλά πολύ πιο συγκρατημένα. Αν η χαρά μου κάποια χρόνια πριν ήταν "Γιούουουουπιιιιιιιι, τράλαλαλαλαλαλααααα", τώρα είναι "Είμαι πραγματικά πολύ χαρούμενος, αγαπητέ μου" (Καπαμαρού φορ έβα), με πιάνετε; Το ίδιο ισχύει και με τις στενοχώριες, αλλά δεν παραπονιέμαι γι'αυτό - το ίδιο πράγμα είναι αν το καλοσκεφτείς, η ίδια ρίζα. Το μόνο που δεν έχει αλλάξει είναι η κακία και ο σαρκασμός, ενώ αντιθέτως το άγχος γνωρίζει μεγάλο σουξέ.

Ας συνοψίσουμε: Δεν χαίρομαι πλέον τόσο πολύ, ούτε στενοχωριέμαι τόσο πολύ. Είμαι το ίδιο κακός και σαρκαστικός, και περισσότερο αγχωμένος.

Καταλαβαίνετε λοιπόν το γιατί η ζωή δεν μου πολυγελά τώρα τελευταία, γιατί όλα μου φαίνονται μαύρα, γιατί συχνά βαδίζω και παραμιλώ, και γενικώς όλα αυτά τα μίζερα (στο αγγλικό μου ιστολόγιο επικρατεί μαύρη μαυρίλα, Παναγία μου δηλαδή). Μέχρι τώρα πίστευα ότι οι αλλαγές στο χαρακτήρα μου οφείλονται στη ζωή μου στον Άγιο Ανδρέα, στο διδακτορικό, στο ότι δεν είμαι στην Ελλάδα, στην κακή μου την τύχη. Ο itelli έλεγε ότι την ίδια φάση περνάνε όλοι οι διδακτορικοί φοιτητές, ότι όπου και να κάναμε διδακτορικό στην ίδια φάση θα βρισκόμασταν, ότι γενικώς η κατάστασή της ζωής μας αυτή την εποχή υπαγορεύει τις αλλαγές στο χαρακτήρα μας και μας κάνει αναίσθητους και αρνητικούς. Όλοι όσοι είναι στην ηλικία μας και την κατάστασή μας περνάνε το ίδιο λούκι.

Και τότε μου ήρθε η επιφοίτηση. Δεν είναι ακριβώς έτσι όπως μου φαινότανε το πράγμα. Δεν είναι η άτιμη κακούργα ζωή και ο ψεύτης ντουνιάς που μας κάνει αρνητικούς. Ανάποδα είναι τα πράγματα. Είναι ο χαρακτήρας μας που αλλάζει και μας κάνει να βλέπουμε τη ζωή μέσα απ'το σκοτεινό πρίσμα της απαισιοδοξίας (πςςςςς! έγραψα πάλι ο μπαγάσας).
















Νομίζω δηλαδή ότι μεγαλώνοντας χάνουμε αυτή την ένταση των συναισθημάτων που έχουμε νεώτεροι. Ξεκινάμε γεμάτοι ενθουσιασμό, χαλαρώνουμε λιγάκι, και μετά μπαίνουμε στην εφηβεία και χτυπάνε οι ορμόνες κόκκινο, και όλα είναι τόσο μα τόσο έντονα μέχρι τα εικοσι-τριαντακάτι μας. Μέχρι να φτάσουμε σ'εκείνη την ηλικία, όλα είναι έντονα: οι σχέσεις, οι χαρές, οι λύπες, όλα είναι πρωτόγνωρα κατά μία έννοια, και όλα ηλεκτρίζουν τις αντιδράσεις και τις αισθήσεις μας. Και μετά φτάνουμε εκεί κοντά στα τριάντα, όλα σταθεροποιούνται σε κάποιο χαμηλότερο επίπεδο (ορμονικά και μόνο ίσως;), και κατά συνέπεια η ένταση των συναισθημάτων μειώνεται. Η χαρά δεν είναι έντονη και σύντομη, είναι ήσυχη και διαρκείας. Η λύπη δεν είναι βαθιά και καταστροφική, είναι ήσυχη και διαρκείας. Η κακία και ο σαρκασμός δεν είναι ορμονικά, είναι ημι-επίκτητα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας, και κατά συνέπεια παραμένουν σταθερά.

Δεν γίνεται ο κόσμος χειρότερος μεγαλώνοντας, εμείς αλλάζουμε και δεν αισθανόμαστε τη χαρά όπως παλιά. Δεν ήταν καλύτερα τα πράγματα στο παρελθόν, εμείς ήμασταν πιο ευαίσθητοι στη χαρά και τον ενθουσιασμό. Δεν θέλουμε να γυρίσουμε τον κόσμο στα παλιά, θέλουμε να γυρίσουμε τον εαυτό μας στην παλιότερη, χαρούμενη και τραλαλά κατάστασή του.
















Δεν είναι εύκολο να συμβιβαστεί κάποιος με την ιδέα ότι μεγαλώνοντας γινόμαστε πιο μίζεροι. Προτιμότερο είναι να μιλάμε για το πόσο καλύτερα τα πράγματα ήταν παλιότερα, πόσο καλοί ήταν οι άνθρωποι, πώς μπορούσες να κοιμηθείς με ξεκλείδωτες πόρτες, και όλα αυτά που μουρμουρίζουν οι παπουδογιαγιάδες κατα καιρούς. Ευκολότερο είναι, κι ας μας κρατάει πίσω.

Ίσως εκεί κρύβεται η ενηλικίωση. Όχι στο ότι γίνεσαι σοφότερος, καλύτερος, συγκροτημένος (και πιο μίζερος), αλλά στη συνειδητοποίηση ότι η αλλαγές που μας επηρρεάζουν περισσότερο είναι αυτές που γίνονται μέσα μας, είναι οι αλλαγές του χαρακτήρα μας - και το φαινόμενο του θερμοκηπίου - και το πώς χρειάζεται να προσαρμοστούμε στον καινούργιο μας εαυτό αντί να τον απορρίψουμε και να ευχόμαστε για το ιπτάμενο ΝτεΛόριαν που θα μας πάει πίσω στο 1955.
















Παρ'όλ'αυτά, είπαμε: 12 χρόνια μετά, ακόμα παίρνει 9.9/10. Τι διάολο, τέλειο είναι!

Ανανεωτική κίνηση

Νέα εμφάνιση, επιτέλους. Να πω την αλήθεια, το είχα βαρεθεί το παλιό ιστολόγιο, πληκτικό βρε παιδάκι μου. Κάτι σαν τις τηλεοπτικές σειρές που γύριζε ο Μαστοράκης.
Τώρα όμως, με το νέο υπεριστολόγιο, όλα θα αλλάξουν... Ε; Μάλλον όχι.

Η κοπέλα μου το ονομάζει "φαινόμενο του χαλιού". Είναι αυτό που συμβαίνει σε ορισμένα ζευγάρια, που φτάνουν να βαριούνται ο ένας τον άλλον, που νιώθουν ότι κάτι λείπει, αλλά που για κάποιο λόγο δεν θέλουν να χωρίσουν. Πλην όμως, η βαρεμάρα βαρεμάρα. Λύσις λοιπόν; Το χαλί.

Ξεκινούν λοιπόν να ψάχνουν για ένα καινούργιο χαλί, μιας και καταλήγουν ότι κάτι τέτοιο είναι που τους λείπει, μια ανανέωση βρε παιδί μου. Περνάνε μήνες ολόκληρους ψάχνοντας για χαλιά, για τιμές, διαστάσεις, σχέδια, ταιριάσματα με τα έπιπλα και το όλο στυλ του σπιτιού, και κάποια στιγμή αγοράζουν ένα χαλί. Το βάζουν στο σαλόνι, και είναι πράγματι υπέροχο. Και έχουν περάσει και αρκετό καιρό ψάχνοντας, και έχουν και καινούργιο χαλί. Όλα καλά λοιπόν;

Όχι, γιατί σε δύο μήνες θα βαρεθούν πάλι. Γιατί το χαλί δεν αλλάζει την ουσία της σχέσης. Γιατί το σχέδιο της σελίδας δεν αλλάζει το περιεχόμενο.

Εν κατακλείδι, εν τέλει και συνεπώς:
Τίποτα δεν αλλάζει. Απλά δείχνει λίγο πιο όμορφο. Και αυτό κάποιες φορές αρκεί.

Δεν μπορούσα να αντισταθώ

Φωτογραφικά διλήμματα

Απόψε λοιπόν προβληματίζομαι για το τι να γράψω. Διχάζομαι μεταξύ του τι σημαίνει να χάνεις την παιδικότητά σου και του τι σημαίνει η τέχνη της φωτογραφίας στην Ελλάδα.
Χμμμ...
Δεν με βλέπω σε πολύ διάθεση για ψυχοπλάκωμα, οπότε θα μιλήσουμε για φωτογραφία.

Περί φωτογραφίας το σημερινό επεισόδιο, και από νωρίς να διευκρινίσω ότι θα αναφερθώ στη φωτογραφία ως τέχνη και όχι ως φωτορεπορτάζ. Δεν θα μιλήσω δηλαδή για τη φωτογραφία ως πιστή και στεγνή αναπαράσταση κάποιος στιγμής μέσα στο χρόνο, αλλά τη φωτογραφία ωε μέσο έκφρασης, ως προσωπική ερμηνεία μιας στιγμής στο χρόνο. Καταλάβαμε; Γκουντ.

Για να μην γενικολογήσω πάλι, θα το περιορίσω με συνοπτικές διαδικασίες στο τι σημαίνει φωτογραφία ως τέχνη στην Ελλάδα. Αφορμή μια συζήτηση με φίλο που αποφάσισε να γραφτεί σε σχολή φωτογραφίας. Καλά κάνει το παιδί, και σίγουρα καλό θα του κάνει. Αυτό που με ξένισε ήταν η απάντησή του στη ερώτηση "πώς κι έτσι;", μιας και εγώ τουλάχιστον δεν τον θυμάμαι να ενδιαφέρεται τρομερά για τα περί φωτογραφίας. Η απάντησή του λοιπόν ήταν "έχω ξεκινήσει να ασχολούμαι εδώ και κάνα χρόνο με φιλμ, και..."

Πάμε λοιπόν για τα βασικά της φωτογραφικής τέχνης στην Ελλάδα.

Κατ'αρχάς, ο σωστός φωτογράφος πρέπει να τραβάει με φιλμ, τελεία και παύλα. Όποιος θέλει ψηφιακές και τέτοια φρου φρου είναι αδερφή (με την κακή έννοια), δεν θα γίνει ποτέ φωτογράφος, και καλύτερα να ασχοληθεί με τη μαγειρική ή το μάνατζμεντ. Κωλόφλωροι, άντε πάρτε κάνα φιλμ να ξεστραβωθείτε.
Αυτό είναι συνέπεια της γενικοτερης οπισθοδρομικότητας που μας διακρίνει ως λαό. Ο,τιδήποτε δεν είναι τουλάχιστον 150 χρονών δεν είναι άξιο σοβαρότητας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Νίκος Δήμου, που απορώ πώς έχει αντέξει τόσα χρόνια να είναι συγγραφέας ΚΑΙ κομπιουτερόπληκτος. Στην Ελλάδα, αν είσαι διανοούμενος/καλλιτέχνης πρέπει να απορρίπτεις όλες τις μετά-1930 ανακαλύψεις, αλλιώς είσαι ψευτοκουλτουριάρης και δήθεν. Τσόφλι, έ τσόφλι.

Επιπλέον, όλες οι φωτογραφίες πρέπει να είναι ασπρόμαυρες, ελαφρώς ανεστίαστες, με χοντρό κόκκο και ει δυνατόν σκοτεινές. Ο λόγος; Αφού οι μεγάλοι φωτογράφοι της δεκαετίας του '30 τέτοιες φωτογραφίες έπαιρναν, αν τους αντιγράψουμε σε όλα θα είμαστε κι εμείς μεγάλοι φωτογράφοι. Τι κι αν οι κάμερες τότε ήταν αρχαίες, τι κι αν ζούσαν σε μέρη με συννεφιά όλο το χρόνο, εμείς εδώ θα κάνουμε ακριβώς ό,τι έκαναν κι αυτοί, κι ας έχουμε τέτοιο φανταστικό φως στη Μεσόγειο, κι ας έχουμε τόσα χρώματα γύρω μας.

Τέλος, η ελληνική καλλιτεχνική φωτογραφία πρέπει να είναι από ελαφρώς μελαγχολική έως ψυχοπλακωτικά καταθλιπτική. Απαγορεύονται χαρούμενα θέματα, εξόν και υφέρπει θλίψη, εφημερότητα, απώλεια, μοναξιά ή οποιοσδήποτε συνδυασμός των παραπάνω. ΔΕΝ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ, ΨΑΡΑΚΑ, Η ΤΕΧΝΗ ΕΙΝΑΙ ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΑ!
Μα γιατί; Φταίει η μιζέρια μας, η μιζέρια των προηγούμενων, η μαλακία που μας δέρνει, τι ακριβώς;

Κλασικό παράδειγμα όλων των παραπάνω είναι το DPGR, ο online τόπος για έλληνες φωτογράφους. Κάντε μια βόλτα και θα με θυμηθείτε (Γιώργο; Τι έγινε ρε μπαγάσα;).

Για να συνοψίσω:

Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος σήμερα για να αρχίσει κάποιος να ασχολείται με τη φωτογραφία από το να πάρει μια φτηνή ψηφιακή μηχανή με άφθονες χειροκίνητες ρυθμίσεις, κι ας μην είναι πανάκριβη τετράκιλη Νίκον. Η αμεσότητα του να βλέπεις το αποτέλεσμα αμέσως μόλις παίρνεις τη φωτογραφία είναι κάτι που και ο Ansel Adams θα σκότωνε να έχει στον καιρό του. Χώρια που μπορείς να έχεις το δικό σου εμφανιστήριο στην οθόνη του υπολογιστή σου. Απόλυτος έλεγχος στη λήψη, την επισκόπηση και την εμφάνιση. Τέλεια.

Η φωτογραφία καλό είναι να μας ευχαριστεί και λιγάκι, όχι μόνο να δείχνει τις μαύρες πλευρές του κόσμου γύρω μας. Ειδικά σε μια φωτεινή, ζεστή και πανέμορφη χώρα, δεν βλάπτει να παίρνουμε ωραίες και προσεγμένες φωτογραφίες ευχάριστων γεγονότων, χαρούμενων ανθρώπων και πανέμορφων τοπίων.

Τέλος, η φωτογραφία είναι ελεύθερη στυλ, τεχνοτροπίας, κατεύθυνσης και κουλτούρας. Δεν ακολουθεί κανόνες και περιορισμούς, ακριβώς γιατί δεν το απαιτεί. 
Φωτογραφία είναι η δική σου άποψη για τον κόσμο. Και είναι τόσο εύκολο να αρχίσεις.
Μακρυά από φιλμ, ψυγεία με χημικά, αρτηροσκληρωτικές απόψεις και τεχνοτροπίες του παρελθόντος.

Η φωτογραφία είναι ο κόσμος μέσα από τα δικά σου μάτια. Άνοιξέ τα και δείξε μας τί βλέπεις.

Φωνέεες

Δεν... ή μάλλον ναι, περί φωνών πρόκειται, αλλά όχι των συνηθισμένων, αλλά των ιδιοπερίεργων και μάλλων ασυνήθιστων. Βγάζω νόημα μέχρι τώρα; Μάλλον όχι, οπότε να το πάρω από την αρχή.

Για κάποιο λόγο λοιπόν μου τη δίνει στα νεύρα το να βρίσκομαι σε παρέα με ομοεθνείς.
Ορίστε, το είπα.

Βρέθηκα σήμερα σε τοπικό καφενέ (ήτοι πάμπα, κομπλέ με πρώην να σερβίρει, μιλάμε για χλίδα) με παρέα χαρωπών Ελληναράδων. Κάποιοι γνωστοί, κάποιοι άγνωστοι, και φουλ του άσσου με itelli. Γενικώς προϋποθέσεις χαβαλέ, πλάκας και γέλιου, με πασπάλισμα πατριδογευσίας. Ακριβώς δηλαδή αυτό που μου έχει λείψει ένα χρόνο τώρα, αυτό που περιμένω να κάνω τα Χριστούγεννα, το πιάνετε το νόημα τέλος πάντων, καλή φάση.

Μόνο που δεν ήταν.

Με πιάσανε τα νεύρα μου. Έπιασα τον εαυτό μου να θέλει να φωνάξει. Έχει πιαστεί ο ώμος μου (άσχετο, αλλά σχετικό). Και τελικά φώναξα, αλλά μέσα στο κεφάλι μου. Έκατσα εκεί για κάνα μισάωρο, και τον περισσότερο καιρό είτε φώναζα σιωπηλά είτε έκανα δηκτικά σχόλια χαμηλοφώνως - και σχολίαζα κιόλας ότι μόνος μου τα λέω, μόνος μου τα ακούω. Κλασική περίπτωση ψύχωσης δηλαδή. Και για να δέσει το γλυκό, πέρασα τα επόμενα 10 λεπτά λέγοντας σε φιλλέληνα (γκετ ιτ;) πόσο πραγματικά δεν δίνω δεκάρα (εμ, με μια μάλλον διαφορετική επιλογή λέξεων) για όλη αυτή την ιστορία με το γκρικουλαίικο γκετ τουγκέδερ, και πώς τα έχω ξαναδεί όλα αυτά ξανά και ξανά, και γενικότερα τα μιζεριάστικά μου που συνήθως περιγράφω στο αγγλόφωνο ιστολόγιο.

Και παρ'όλ'αυτά μου λείπει αυτή η φάση. Μου λείπει το να νιώσω καλά σε τέτοιες καταστάσεις, να χαλαρώσω και να το απολαύσω, να ξαναγυρίσω ίσωσ πίσω στον εαυτό μου που γούσταρε τέτοιες καταστάσεις και που πολύ ευχαρίστως θα έμενε μέχρι αργά το βράδυ για μαλακίες και πάρτυ στη Χόουπ Στριτ (αγάπη μου) να βρίζουμε τους γιάδες και τα νέντια.

Γιατρέ μου τι λέτε; Είναι σχιζοφρένεια υποβοηθούμενη από την κατάθλιψη, ταντανάπαλιν, ή απλά αλλάζω μεγαλώνω;

Πρέπει να ανησυχώ γιατρέ μου;

Ουπς

Μπέρδεψα τη σειρά ρε γαμώτο...

1

...

2

......

3

.................

Με συγχωρείτε, αλλά δεν μπορώ άλλο

Δεν κρατιέμαι. Δεν το αντέχω. Μετά συγχωρήσεως και με το μπαρδόν, αλλά επειδή αλλιώς θα ξεράσω, πρέπει να το γράψω.

Ή μάλλον, να το αντιγράψω. Από την Ελευθεροτυπία, λέξη προς λέξη:

Συγχαρητήρια επιστολή στον πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή έστειλε ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. «Αγαπητέ μου Κώστα, γράφει από το Μαϊάμι, τούτες τις μεγάλες στιγμές για την προσωπική σου ζωή και για τη γλυκυτάτη πατρίδα μας, μακράν σωματικώς αλλά εγγύς σου κατά πνεύμα, σου σφίγγω θερμά το χέρι και μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου αφήνω να έρθουν στα χείλη μου τα ολοκάρδια συγχαρητήριά μου». Και συνεχίζει: «Η Εκκλησία, που τη σέβεσαι και την αγαπάς, ως φιλόστοργη μάνα σε αγκαλιάζει και σε τιμά, δι' εμού του προκαθημένου της, σε ευλογεί και διακαώς προσεύχεται στον Κύριόν της για μια αρίστη επιτυχία στο έργο σου με αγλαούς καρπούς σ' όλους τους τομείς, για το καλό της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού στον ευλογημένο τόπο μας. Ο Θεός μαζί σου».

Η σιωπή των αμνών

Και τώρα που γίνανε οι εκλογές, όλα τα blogs μούγγα. Σκασμός. Σιωπή. Μιλάμε για πλήρη απουσία σχολίων, απόψεων, δηκτικών παρατηρήσεων. Τίποτα, νάδα.

Από εκεί που βγαίνανε δημοσιεύσεις κάθε μέρα, από εκεί που όλοι κράζανε, φωνάζανε, στηλιτεύανε, τώρα σκασμός.

Δεν σας αρέσανε τα αποτελέσματα πουλάκια μου και το βουλώσατε λόγω... πένθους, ή μήπως σας αρέσαν και πανηγυρίζετε ακόμα;

Αν δεν σας αρέσαν, σκεφτείτε το. Ξαναβγήκαν οι ίδιοι. Οι σιωπηλές διαμαρτυρίες είχαν αποτέλεσμα... εκκωφαντικό. Και αυτοδύναμη κυβέρνηση έχουμε, και τους ίδιους που μας άφησαν να καούμε έχουμε, και άμα λάχει ξαναβγαίνει και η Μαριέττα. Συνεπώς, μηδέν εις το πηλίκον, εξόν και ο Κωστάκης ξαφνικά γίνει δυναμικός οραματιστής πολιτικός, βλέποντας πώς τον τιμώρησε ο ελληνικός λαός (δίνοντάς του αυτοδυναμία), και βγάλει πράσινα αυτιά και τρίτο χέρι. Και δεν σας άρεσε που βγήκε ο Χειροπρόεδρος, αλλά αναπόφευκτο ήταν (το μόνο αναπόφευκτο σε αυτές τις εκλογές). Κρίμα ρε. Σχολιάστε κάποιος!

Αν σας άρεσαν, ξανασκεφτείτε το. Ανέβηκε το ΚΚΕ και ο Σύριζας. Μάλιστα. Άρα λοιπόν τι; Ε, όπως και σε κάθε εκλογές, τίποτα ιδιαίτερο. Θα συνεχίσουν να πλακώνονται μεταξύ τους, άσπρο ο ένας, μαύρο η άλλη. Θα συνεχίσουν να αποχωρούν από ψηφοφορίες, αφήνοντας την κυβέρνηση να κάνει ό,τι θέλει στη Βουλή, και θα είναι και οι φοιτητές χαρούμενοι γιατί θα έχουν πορείες και αγώνα για άλλα τέσσερα χρόνια χωρίς αποτέλεσμα. Μούγγα στη στρούγγα.

Ζώα. 25% (ένας στους τέσσερεις, για να το κάνω πιο λιανά) δεν πήγαν να ψηφίσουν, γιατί "είναι επιλογή έκδηλη της ψυχοκοινωνικής μου κατάστασης", γιατί "εγώ είμαι αναρχικός", γιατί "έτσι κι αλλιώς όλα σκατά είναι", γιατί κλάνει το γατί. Ένας στους τέσσερεις βρε αθεόφοβοι. Ένας στους τέσσερεις πιστεύει πως το να ψηφίζει δεν κάνει διαφορά. Ένας στους τέσσερεις πιστεύει ότι ζούμε υπό δικτατορία, όπου δεν μπορείς να κάνεις τίποτα παρά να κάνεις πορείες και διαδηλώσεις. Μπράβο ρε, γράφτε τώρα στην επόμενη αναθεώρηση της παιδείας/των μισθών/των άρθρων ΧΨΖ ότι πρέπει όλοι να κάνουμε κάτι και να κατέβουμε να διαδηλώσουμε. Ζώα όρθια.

Και να διαβάζω συνέχεια στις εφημερίδες σήμερα για τους νέους που περίμεναν στα εκλογικά κέντρα των κομμάτων για τα αποτελέσματα, για να σφίξουν το χέρι της (όποιας) προεδράρας, να κλαίνε και να βουρκώνουν για τα αποτελέσματα. Ζώα τετράγωνο, ζώα κύβος, ζώα εις την νι και νι και ένα. Ζώα, κομματόσκυλα και γλύφτες.

Πείτε μου ρε ότι ψηφίσατε την ίδια κυβέρνηση γιατί πιστεύετε ότι θα κάνει καλό στον τόπο. Πείτε μου ρε, αν έχετε τα κότσια, ότι μετά τις τόσες ρεμούλες, μετά τα τόσα σκάνδαλα που κατάφερε αυτή η κυβέρνηση να κάνει μέσα σε τρία χρόνια, μετά το ρεντίκολο που μας έκανε σε όλο τον κόσμο για υποκλοπές/ομόλογα/οικονομία (εγώ δεν ξεχνάω ότι ο προϋπολογισμός περιείχε έσοδα από οίκους ανοχής κλπ για να φαίνεται ισχυρή η οικονομία, ούτε το μαγείρεμα στα επίπεδα της ανεργείας, με όποιον δουλέυει πάνω από... μισή ώρα να μετράται ως απασχολούμενος), πείτε μου ρε ότι τους ψηφίσατε γιατί πιστεύετε σ'αυτούς, γαιτί πιστεύετε ότι τώρα θα αλλάξουν τροπάρι, ότι τώρα θα αρχίσουν να νοιάζονται. Πείτε μου κάτι, ό,τιδήποτε!

Δεν έχουμε το Θεό μας οι Έλληνες. Και δεν μας αξίζει, στο κάτω κάτω.

Ο κάθε λαός έχει ως κυβέρνηση αυτούς που το αξίζουν (ποιός τό'χε πεί αυτό; Κάποιος Γάλλος δεν ήταν;). Και εμείς αποδείξαμε για άλλη μια φορά το πόσο ζώα είμαστε, εκλέγοντας τα χειρότερα ζώα ως κυβέρνηση. Να μας χαιρόμαστε.

Επέκταση: Ο μόνος άνθρωπος που τα λέει σωστά, και που τα λέει σωστά εδώ και χρόνια. Το ότι χάνει το επικοινωνιακό παιχνίδι λόγω ιδιοσυγκρασίας είναι μεγάλο κρίμα. Αγνοήστε τα "ψηφίστε μας" στο παρακάτω βίδεον, και δώστε βάση στο τι λέει ο άνθρωπος.



Και φανταστείτε, ούτε blogger δεν είναι. Μα είναι δυνατόν;

Η ζωή στη Σκωτία, μέρος βου

Αφήνοντας πίσω μας ντιμπέιτ, φωτιές, ντέρμπι, ριάλια και άλλα τέτοια θλιβερά, κι επειδή καλά (ε;) είναι τα πράγματα στην Ελλάδα αλλά ζω αλλού, ώρα να σας δώσω άλλη μια δόση απ'τη ζωή στη Σκωτία. Σηκώστε το μανίκι, σφίξτε γροθιά και δεν θα σας πονέσω.

Πριχού όμως, κάντε μια καλή και πατήστε να παίζει το παρακάτω λίνκι. Έτσι, για να σας βάλω στο κλίμα.

Get this widget | Share | Track details

Σήμερα λοιπόν θα εστιάσουμε στο μικρό στρουμφοχωριό στο οποίο ζω, το περίφημο, ξακουστό και περίτρανο St Andrews (ή, ακολουθώντας την ελληνική γραφή της Ελευθεροτυπίας - δεν βάζω λίνκι, βαριέμαι να ψάχνω -, το περίτρανο Σεντ Άντρουζ. Η γραφή αυτή είναι παραδόξως φωνητικά ακριβέστατη, ήτοι έτσι το προφέρουν οι ιθαγενείς, συνεπώς θα την ακολουθήσω κι εγώ για να μην γυρίζω από τη μία γλώσσα στην άλλη. Κι ο τελευταίος να κλείσει την παρένθεση γιατί μπάζει).


Ενθυμούμενοι την κατηγοριοποίηση προηγουμένης δημοσίευσης, το Σεντ Άντρουζ ανήκει στην κατηγορία δ-2i, όπερ μεθερμηνευόμενον "Βλαχιά-Χωριό-ΟΚ μέρος" (είμαι οργανωμένος και μεθοδικός, και επίσης λατρεύω να βάζω παρενθέσεις).
Αν μιλούσα για οποιοδήποτε άλλο μέρος της Σκωτίας, αυτό θα ήταν το τέλος του ποστ, καθότι δεν θα υπήρχε τίποτα ιδιαίτερο να αναφέρω. Αλλά.

Το Σεντ Άντρουζ, αγαπητέ αναγνώστη/αναγνώστρια/αναγνωστικό, είναι κάτι διαφορετικό. Είναι μια ανωμαλία στο χωροχρόνο. Είναι μια φυσαλίδα πραγματικότητας που μπαινοβγαίνει στη ζώνη του λυκόφωτος, είναι μια σκωτσέζικη υπερχορδή, είναι ένα 11-διάστατο ξεσκονόπανο, είναι... Ας το πιάσουμε από την αρχή.

Βασικά στατιστικά από εδώ, ως συνήθως. Για να μην σας κουράζω, μιλάμε για κάτι λιγότερο από 15 χιλιάδες κατοίκους, τρεις δρόμους και ένα πανεπιστήμιο, τέταρτο καλύτερο στο Ηνωμένο Βασίλειο, παλιότερο στη Σκωτία και 3ο παλιότερο σε όλο τον αγγλόφωνο κόσμο, το οποίο προσθέτει άλλους 8 χιλιάδες φοιτητές (και έχει ως μότο του το ΑΙΕΝ ΑΡΙΣΤΕΥΕΙΝ, δεν κάνω πλάκα). Όλοι κι όλοι κάτω από 25 χιλιάδες άνθρωποι, γατζωμένοι σ'ένα κομμάτι γης που μετακινείται από διάσταση σε διάσταση με την ίδια ευκολία που μετακινείται από ημισφαίριο σε ημισφαίριο. Αλλά πάλι προτρέχω.

Είναι ωραίο το Σεντ Άντρουζ. Αυτό να λέγεται, είναι πανέμορφο. Παλιά πέτρινα σπίτια, δεκάδες μικρά δρομάκια, μεγάλη ηλιοκάλυψη (για Ηνωμένο Βασίλειο πάντα), πλούσιος κόσμος, το πρώτο έβερ γήπεδο του γκολφ, μεγάλη παραλία, κι άλλη παραλία. Κούκλα!

Ακούγεται ιδανικό. Και για κάποιο διάστημα είναι. Για την ακρίβεια, μέχρι και 3 μήνες είναι μια χαρά.

Τα προβλήματα ξεκινούν μετά. Κάπου εκεί στο τρίμηνο συνειδητοποιείς ότι τους 3 δρόμους (ουσιαστικά) του χωριού τους έχεις περπατήσει περισσότερες φορές απ'όσες έχει φέρει η Γη τον ήλιο βόλτα από τότε που ιδρύθηκε το πανεπιστήμιο (κρυφό κουίζ), ότι στην μία παραλία έχεις πάει περίπου άπειρες φορές, ότι η άλλη παραλία βρωμάει σάπια φύκια, ότι τα παλιά πέτρινα σπίτια είναι πανάκριβα και γεμάτα υγρασία (βήχας!), ότι τα μικρά δρομάκια έχουν σπασμένα μπουκάλια για ντεκοράκι. Διασκέδαση είνα το να βγεις να πιείς, να βγεις να πιείς, και τα σαββατοκύριακα βγαίνεις να πιείς, έτσι, για αλλαγή. Ένα σινεμά, ένα βιντεοκλάμπ (πολύ κουλτουρέ όμως, με αποτέλεσμα το Σεντ Άντρουζ να είναι ένα από τα σπάνια εκείνα μέρη που οι κάτοικοι είναι εξπέρ στον Νοτιοκορεάτικο υπαρξιστικό κινηματογράφο της ύστερης διαχωριστικής περιόδου), και αυτά. Τυχόν δεν θέλεις ξύδια ή Βιετναμέζικη μετασυμβολιστική δραματουργία, πιάσε το πλέξιμο να περνάει η ώρα.

Και το κυριότερο, η ηλιοκάλυψη είναι εικονική, μέρος του γενικότερου μάρκετινγκ για να πλασάρουν τη Σκωτία στον κοσμάκη. Βλέπετε, η ηλιοκάλυψη αναφέρεται στο μέρος εκείνου ενός χρόνου κατά τη διάρκεια του οποίου ο ήλιος θα μπορούσε να καλύπτει το μέρος, όχι στο μέρος κατά το οποίο έχει λιακαδίτσα.

Πού είναι το πρόβλημα; Από Νοέμβρη έως Απρίλη ξημερώνει ο Θεός τη μέρα του στις 9 και κάτι και σφυρίζει λήξη - νυχτώνει - κατά τις 3μιση με 4 το απόγευμα (δεν κάνω πλάκα, καθόλου πλάκα δυστυχώς). Έχοντας λοιπόν υπόψιν ότι μεταξύ των ωρών αυτών θα δουλεύεις/σπουδάζεις, μέρα δεν βλέπεις. Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;


Επιπλέον, στη Σκωτία γενικότερα και στο Σεντ Άντρουζ ειδικότερα, υπάρχουν ξεκάθαρες εποχές, μόνο που συνήθως εναλλάσσονται την ίδια μέρα. Ξυπνάς και έχει βρωμόκρυο (χειμώνας είναι στα κάτι λίγα άνω του μηδενού), πας στη δουλειά και βρέχει, την ώρα που βαριέσαι να δουλέψεις βγάζει ήλιο, και βρέχει πάλι όταν φεύγεις. Τζόκερ το χαλάζι, το οποίο αν σε πιάσει (στο κεφάλι), σου αλλάζει τη ζωή και τα φώτα. Η μόνη εξήγηση που έχω γι αυτό είναι ότι το χωριό βρίσκεται σε ένα από τα ενεργειακά κομβικά σημεία της Γης (σαν τους Δελφούς ένα πράγμα, ή τη Δήλο), και έχει την ικανότητα να διασπά το χωροχρονικό συνεχές και να ταλαντεύεται γεωγραφικά μεταξύ Βορείου και Νοτίου ημισφαιρίου. Αν έχετε άλλη εξήγηση, εκτός από το ότι μας τιμωρεί ο Άγιος Ανδρέας (μεγάλη η χάρη του, βοήθειά μας, φτου φτου φτου), είμαι περίεργος να την ακούσω. Ά, και ο αέρας πάντα φυσάει στη μούρη σου, ασχέτως του προς τα πού πας. Ρωτήστε όποιον θέλετε που νε μένει στο χωριό, και ειδικά όσους χρησιμοποιούν ποδήλατο. Πας προς την παραλία, ποδηλατείς ενάντια στο αγιάζι. Δεν πειράζει λες, θα έχω ούριο άνεμο στο γυρισμό. Και γυρίζεις με το αγιάζι στη μούρη πάλι, και το βρισίδι σύννεφο.

Λίγο πιο σοβαρά τώρα, το Σεντ Άντρουζ είναι ένα μέρος με σοβαρή κρίση ταυτότητας. Είναι στη Σκωτία, αλλά οι Σκωτζέζοι φοιτητές είναι μειοψηφία. Περισσότεροι είναι οι Άγγλοι, ακολουθούν Σκωτσέζοι, έπονται Αμερικάνοι (μα γιατί;) και κλείνουν το καρέ οι Κινέζοι. Οι φοιτητές είναι ενοχλητικοί, αλλά χωρίς αυτούς το μέρος θα βούλιαζε οικονομικά. Έχει τουρισμό για το γκολφ, αλλά είναι σχεδόν αποκλειστικά Αμερικάνοι βλάχοι. Είναι μικρό μέρος αλλά οι φοιτητές και οι τουρίστες το ωθούν να μεγαλώσει άσχημα, με περισσότερες πάμπες, τσουβάλια καφετέριες, και τίποτα άλλο. Έχει το ένα πόδι στο σκωτσέζικο χωριό και το άλλο στη διεθνή πόλη. Δεν είναι ποτέ άνετα να κάθεσαι στο φράχτη, και φαίνεται.

Επιπλέον, η περίεργη σύνθεση του κόσμου που κατοικεί δημιουργεί το φαινόμενο της φυσαλίδας, μιας κλειστής δηλαδή σφαίρας που περικλείει και περιέχει το Σεντ Άντρουζ, περιορίζοντας και διαστρεβλώνοντας της αλληλεπίδραση του υπόλοιπου κόσμου με τους ενδοσφαιρίτες. Είσαι στη Σκωτία και έχει πανηγύρια για την... 4η Ιουλίου, το καλοκαίρι βρέχει και πλάκώνουν σωρηδόν οι Αμερικάνοι (ντόλλαρς!), το χειμώνα δεν βλέπεις φως, όλοι οι φίλοι και γνωστοί σου βαριόνται ή είναι πιωμένοι, ο Πιομ Μινχ Φέιν προβληματίζεται στο ντιβιντίον για το αν η επιλογή συζύγου αντικατοπτρίζει τη σύγκρουση μεταξύ προόδου και παράδοσης (ναι, και όχι μόνο, αλλά εμπεριέχει και την αποτυχία εκπλήρωσης των ονείρων του λόγω της πολιτισμικής απομόνωσης της χώρας του, για να μην σας κρατάω σε αγωνία), έξω απ'το παράθυρό σου περνάει η μισή Άιοβα τύφλα στο μεθύσι, κι εσύ μένεις να αναρωτιέσαι τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε τη Σκωτία σαν ονειρικό μέρος να ζήσει. Χωρίς υπαρξιστικά επίπεδα ερμηνείας, αν και...

Η ιδέα του θανάτου, λένε, είναι χειρότερη από τον ίδιο το θάνατο. Κατ'αντιστοιχία, όπως λέγαμε και με τον itelli σήμερις, η ιδέα του να ζεις στη Σκωτία είναι καλύτερη από το να ζεις στη Σκωτία.

Έτσι κι εγώ πήρα την απόφαση να μετακομίσω εκτός Σεντ Άντρουζ. Και το Μάιο που μας πέρασε έγινα ο πρώτος άνθρωπος (νομίζω) που μετακόμισε εκτός Σεντ Άντρουζ για να βρει κάπου πιο ήσυχα να μείνει.

Οι γκάιντες ακόμα παιανίζουν τους σκοπούς τους στ'αυτιά μου, κι εγώ ετοιμάζομαι για άλλη μια νύχτα στο Βασιλαχυρώνα. Αλλά περισσότερα σε επόμενο επεισόδιο...

Ολόκληρο το ίντερνετ...

και πάλι τίποτα δεν έχει να διαβάσουμε...

Πού είναι μια εφημερίδα όταν τη χρειάζεσαι;

Μας έπρηξες

Άντε γιατί το/σας κούρασα πια...

Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η νοοτροπία του "εμείς είμαστε ένας-δύο-πέντε τα εκατό και συνεπώς ό,τι και να κάνουμε τίποτα δεν θα γίνει". Το ίδο βλέπω να υπάρχει σε εμάς τους Έλληνες από το στάδιο του πανεπιστημίου ήδη. Νομίζω ότι εκεί βρίσκεται και η ρίζα του ωχαδερφισμού που μας ταλανίζει σε επόμενα στάδια. Αν έχεις πείσει τον εαυτό σου από μικρός ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, γιατί να ασχοληθείς με ο,τιδήποτε όταν είσαι πιο μεγάλος (και πιο βολεμένος ίσως; Ίσως).

Φανταστείτε τι ζόρι θα τραβήξανε οι κακόμοιροι εκείνοι αρχαίοι Έλληνες όταν είπαν στο λαό "τώρα μπορείτε όλοι να λέτε την άποψή σας και όλοι να συμβάλλετε στις αποφάσεις του κράτους με την ψήφο σας". Αν ήταν ήδη τότε τυπικοί ελληναράδες, ή που θα πάθανε βαρύ πολιτισμικό "τι λέει ρε αυτός;", ή που θα τους γράψανε κανονικά, θα απείχανε απ'όλα, θα συνεχίζανε τη γκρίνια στην αγορά, και στο τέλος καποιος θα χρειάστηκε να τους το επιβάλλει (Θα ψηφίζεις λέμε, θα συμμετέχεις, με κατάλαβες Κρίττωνα γαμώ το στανιό μου;).

3000 χρόνια μετά. τίποτα δεν έχει αλλάξει. Βρε εσείς αποφασίζετε ποιος θα σας κάτσει στο σβέρκο, τσου εμείς. Εγώ ένας είμαι, κι αυτός ένας είναι, και όλοι μαζί δεν είμαστε δέκα εκατομμύρια κόσμος αλλά δέκα εκατομμύρια ασύνδετες, άσχετες, άβουλες και αδύναμες μονάδες. Λες κι έχουμε ακόμα δικτατορία ρε γαμώτο, τόσοι αγώνες τσάμπα και βερεσέ;

Δεν μας κυβερνάει ο δικτάτορας Μουγκάμπε που καθάριζε ομαδικά κόσμο για να πάρει την εξουσία, τα πλουσιόπαιδα που εμείς ψηφίσαμε μας κυβερνάνε. Και μετά τις (όποιες) εκλογές, θα μας κυβερνάνε αυτοί που εμείς ψηφίσαμε πάλι.

Δεν είσαι ένας χαμένος μόνος σου. Είσαι ένα μέρος του συνόλου που αποφασίζει. Δεν κάθεσαι μόνος σου σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και μονολογείς μέσα απ'τα δόντια σου, με τόσο κόσμο μιλάς, συναναστρέφεσαι και σε κάποιο βαθμό τόσο κόσμο γύρω σου επηρρεάζεις, έστω και λίγο, πόσο μάλλον όταν έχεις και ένα ιστολόγιο που το διαβάζει κόσμος.

Κάθε ένας από εμάς είναι σαν μια μικρή πηγή που στάζει ψηλά στο βουνό. Η γνώμη σου, η άποψή σου ξεκινάει μικρή και στην πορεία ενώνεται με άλλες απόψεις, επηρρεάζει τον κόσμο γύρω σου, σκάβει αυλάκια και ρεματιές, γίνεται χείμαρρος και ποτάμι, γίνεται δύναμη που αλλάζει, που αναζωογονεί, που ξυπνάει, που παρασέρνει. Δεν γίνεται αυτοστιγμεί, αλλά με το πέρασμα του χρόνου, με κάθε μικρή σταγόνα που όλου συνεισφέρουμε. Μην περιμένεις να σκάψεις τα βουνά στο πέρασμά σου σε ένα μήνα. Αλλά συνέχισε, δείξε υπομονή και επιμονή, στήριξε και στηρίξου στις αξίες και στα πιστεύω σου.

Και κυριότερα, ξεκίνα. Ρίξε αυτή τη μια σταγόνα. Ρίξε την ψήφο σου.

Άντε πάλι τα ίδια...

... και χειρότερα.

Όλη η χώρα ένα μπάρμπεκιου, έχω χάσει λογαριασμό πόσοι πια κάηκαν στις φλόγες, κι έχω βαρεθεί ειλικρινά να ακούω μαλακίες του τύπου:

-Οι Τούρκοι βάζουν τις φωτιές για να μην μπορούμε να κρυφτούμε στα δάση όταν κάνουν ντου
-Οι πολιτικοί βάζουν τις φωτιές για να επωφεληθούν για τις εκλογές
-Οι πυροσβέστες βάζουν τις φωτιές για να προμηθευτούμε εξοπλισμό και να μην απολυθούν
-Οι Αμερικάνοι βάζουν τις φωτιές, επειδή έχουμε γίνει κολλητάρια με τους Ρώσσους
-Οι Ισπανοί βάζουν τις φωτιές, για να μας φάνε τον τουρισμό του χρόνου

ΜΑ ΠΟΣΟ ΖΩΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ Ο,ΤΙ ΜΑΛΑΚΙΑ ΜΑΣ ΣΕΡΒΙΡΟΥΝ;

Βάλτε τα όλα κάτω και πείτε μου αν βγαίνει νόημα. Με έναν πολύ ξηρό χειμώνα, με ένα καλοκαίρι-φωτιά (με καύσωνες, μποφώρια και ξηρασία), με μια αντικειμενικά αδύναμη Πυροσβεστική Υπηρεσία, με τους γνωστούς-άγνωστους εμπρηστές-οικοπεδοφάγους, με τη μηδενική οικολογική παιδεία των Ελλήνων και την γνωστή αδιαφορία μας για ό,τι δεν είναι μέσα στον δικό μας κήπο, πιστεύετε πραγματικά ότι χρειαζόμαστε και βοήθεια για να καούμε ζωντανοί; Τόσο βλάκες είμαστε πια;

Ύμαρτον πια, ένας λαός ζώα, χειρότεροι κι απ'τους Αμερικ(λ)άνους έχουμε καταντήσει!

Επιπλέον, φτάνει πια με τις προτάσεις για πορείες, σιωπηλές διαμαρτυρίες, συναυλίες, πάρτι-μασκέ ενάντια στους εμπρησμούς, μαύρα πουκάμισα μαι κόκκινες μπότες για να δείξουμε τις στάχτες που βγαίνουν μέσα από τις φλόγες και άλλες τέτοιες άχρηστες πράξεις.

Στο δημοκρατικό πολίτευμα, οι αποφάσεις του λαού παίρνονται με έναν και μόνο τρόπο: ΜΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ. Το καταλαβαίνουμε όλοι αυτό; Είναι τόσο δύσκολο;

Σε κυβερνάει όποιος ΕΣΥ ψηφίζεις, φιλαράκο μου, κανένας άλλος.
Σε κουμαντάρει αυτός που ΕΣΥ ψήφισες., κανένας άλλος.
Σε δέρνει στις πορείες αυτός που ΕΣΥ ψήφισες, κανένας άλλος.
Σε αφήνει να καίγεσαι στις φωτιές αυτός που ΕΣΥ ψήφισες, κανένας άλλος.
Σε κοροϊδεύει, σε εμπαίζει, σε χλευάζει, σε σέρνει από τη μύτη αυτός που ΕΣΥ ψήφισες, κανένας άλλος.

ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟ;

Αν λοιπόν αυτοί που μας έχουν κυβερνήσει τα τελευταία... χχ χρόνια δεν μας ικανοποιούν, δεν μας κάνουν, δεν είναι αρκετοί, ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΞΑΝΑΨΗΦΙΖΟΥΜΕ, ΝΑ ΠΑΡΕΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ!

Πόσο δύσκολο είναι να δούμε λίγο πιο πέρα από τη μύτη μας σαν λαός επιτέλους;

Αν κάνουμε διαμαρτυρίες σιωπηλές/φωναχτές, ήρεμες/βίαιες, μασκέ/με πολιτικά και σε κάθε εκλογές τους ξαναψηφίζουμε, ουσιαστικά τους δίνουμε το δικαίωμα να μας κάνουν ό,τι θέλουν. Γιατί ξέρουν ότι το μόνο που χρειάζονται είναι να αμολάνε τον (όποιον) Πολύδωρα, να ρίχνουν και κάνα σκανδαλάκι να αποσπάται η προσοχή μας, και με τη βοήθεια της μνήμης χρυσόψαρου που μας διακρίνει θα ψηφίσουμε πάλι ή τον έναν ή τον άλλον στις επόμενες εκλογές. Ούτε γάτα ούτε ζημιά, μηδέν εις το πηλίκον για μας και ξάστερος ουρανός για εκείνους. Και οι δήθεν συνειδητοποιημένοι που θα αρχίσουν πάλι για λευκά κλπ, ας μην ξεχνάμε ότι, με το ηλίθιο εκλογικό μας σύστημα, αυτά μετράνε υπέρ τους.

Άλλη μία φορά: στο δημοκρατικό πολίτευμα, ο λαός έχει την εξουσία μέσω της ψήφου του, όχι μέσω της γκρίνιας του.

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ.

ΕΜΕΙΣ ΤΑ ΚΑΝΑΜΕ ΣΚΑΤΑ.
ΕΜΕΙΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ.
ΕΜΕΙΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ.
ΕΜΕΙΣ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ.

ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ.

ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΤΗ ΧΩΡΑ ΣΟΥ.

ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΨΗΦΙΣΕΙΣ.

ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ.

ΜΑΥΡΙΣΕ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΥΟ.

ΕΜΕΙΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Σ'ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΩΡΑ.

ΑΣ ΑΝΑΛΑΒΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΣ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ ΑΝΑΛΟΓΩΣ.

Άι σιχτήρ δηλαδή...

Επίκαιρο

Είχα κατά νου να γράψω για το πώς είναι στη Μάλτα, με φωτογραφίες, ιστορίες και ανέκδοτα.

Είχα επίσης κατά νου να γράψω για τους Πράσινους Ακτιβιστές στις ΗΠΑ που καίνε τα σπίτια όσων χτίζουν σε καμμένες δασικές περιοχές (σκεφτείτε το).

Είχα ακόμα ιδέες για το παγκόσμιο εμπόριο, τους ακροκαραεθνικιστάρες, την ζωή στη Σκωτία (μέρος Β'), το γιατί οι γυναίκες αγαπούν το ροζ χρώμα, την Παλαιοψυχολογία (κλάδος της εφαρμοσμένης μπακαλικής), και γενικώς τα μύρια όσα.

Αλλά.

Την ώρα που γράφω αυτά, 13 άτομα έχουν καεί σε νέες πυρκαγιές. 13 άτομα έχασαν τη ζωή τους μερικές μέρες μόλις μετά τις προηγούμενες μεγάλες πυρκαγιές, τις νέες εξαγγελίες δασοπροστασίας και τις δηλώσεις "σχετικής επιτυχίας".

Και ενώ άνθρωποι καίγονται ζωντανοί, τους πολιτικούς τους καίει μόνο ο προεκλογικός λασποαγώνας και σ'εμάς δεν καίγεται καρφί.

Εν όψει λοιπών των προαναφερθέντων, το παρόν post θα σας δείξει μόνο δύο πράγματα και θα σιωπήσει.

Δείτε λοιπόν:

Τον Χριστό τους και την Παναγία τους .

Υ.Γ.1: Ο αριθμός των νεκρών έχει φτάσει τους 41. Πόσο πρέπει να φωνάξω δηλαδή; Πόσο πρέπει να φωνάξουν όλοι μαζί; Πόσο ζώα είμαστε πια ως λαός και ως έθνος; Πόσες ακόμα καταστροφές πρέπει να καταπιούμε πριν πάρουμε χαμπάρι ότι πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα;

Υ.Γ.2: Και ο άγιος άνθρωπος της χώρας αυτής βάζει στην άκρη το προσωπικό του δράμα με την ηπατίτιδα και εύχεται να περάσει το κακό, δίνοντας άλλη μια φορά δυναμικό παρόν και ουσιαστική ευχολογική βοήθεια. Με τη σειρά τους, πολλοί άνθρωποι του εύχονται να ξεπεράσει το πρόβλημά του και να βρεθεί όπως επιθυμεί κοντά στον Κύριο, ως ανταπόδοση για τα όσα καλά και ουσιαστικά έχει κάνει.

Ένα στα γρήγορα

Το παρόν δεν είναι κανονικό post, παρά ένα τρέιλερ.

Θα με συγχωρήσετε, αλλά πριν από δύο μέρες γύρισα από Μάλτα. Δύο εβδομάδες διακοπές, παρακαλώ. Έπονται περιγραφές και γενικολογικές συζητήσεις, αλλά αυτό αφού ξεπεράσω την κατάθλιψη που μου προκαλεί ο Αύγουστος στη Σκωτία (μιλάμε για 13 βαθμούς το βραδάκι, χάρμα). Μιλάμε για σοκ, δύο εβδομάδες σε σταθερά 35άρια και ηλιοβασιλέματα-ποίημα, πίσω στη χώρα που είναι μόνιμα Νοέμβρης (ή Φλεβάρης, αλλά αντί για κουτσός είναι χιλιοποδαρούσος).

Μα ξέρετε τι ωραία που ήταν; Εμ, δεν ξέρετε, γι'αυτό θα ρίξω μια περιγραφή μόλις πιάσουν να δουλεύουν τα Προζάκ.

Μέχρι τότε, πάρτε μία του ρεμβασμού:



















Αααααααααχ....

Ήρωας, ήρωας!

Περί ηρώων το αποψινό, αλλά από μια ελαφρώς διαφορετική πλευρά. Μια πιο προσωπική και, αν θέλετε, φαλλοκρατική πλευρά. Κυρίες και δεσποινίδες φεμινίστριες, τη βόλτα σας τώρα.














(Από Encyclopedia Dramatica. Μια προσβλητική εγκυκλοπαίδεια, μα τι άλλο θa σκεφτούν;)

Έβλεπα σήμερα μια σειρά στην τηλεόραση ονόματι Heroes. Προσωπική εκτίμηση είναι ότι η σειρά έχει λίγο αυτό το βεβιασμένο, αυτή την υπερπροσπάθεια στην ηθοποιία που έχουν οι Αμερικάνοι (και ο Παπακαλιάτης), λες και ο θεατής είναι ανίκανος να διακρίνει αποχρώσεις συναισθημάτων και συμπεριφορών και όλα πρέπει να υπερτονίζονται. Παρ'όλ'αυτά το κόνσεπτ είναι κάτι που έχω πολύ κοντά στην καρδιά μου από μικρός (και περισσότερο ίσως όταν μεγάλωσα λιγάκι), και ο τρόπος που αυτό παρουσιάζεται μέσω της υπόθεσης είναι ακριβως όπως το φανταζόμουνα.

Για να μην σας κρατάω σε αγωνία, και για να μην φαντάζεστε ότι πρόκειται και για κάνα αριστούργημα τηε έβδομης τέχνης που έχει 29 επίπεδα ερμηνείας, η σειρά περιστρέφεται γύρω από μια ομάδα ανθρώπων που ανακαλύπτουν ότι έχουν κάποιες υπερφυσικές ικανότητες και τις χρησιμοποιούν για να αποτρέψουν μια μεγάλη καταστροφή (στη Νέα Υόρκη άσχετοι, η Πάρνηθα κάηκε πια). Το ωραίο έιναι ότι δεν παρουσιάζονται ως υπερήρωες, φόρμες, κολάν και εφετζιές, αλλά ως απλοί άνθρωποι που ξαφνικά ανακάλυψαν ότι διαθέτουν κάτι ελάχιστο παραπάνω απ'ότι νόμιζαν και το χρησιμοποιούν για καλό. Κλασικά πράγματα δηλαδή, απλά ειδωμένα μέσα από ένα πιο ρεαλιστικό πρίσμα.













Ένας από τους χαρακτήρες λοιπόν είναι μπάτσος (πάφ! πάντα κολλάει μια φάπα) ο οποίος ανακαλύπτει ότι, υπό συγκεκριμένες συνθήκες μπορεί να ακούει τι σκέφτονται οι γύρω του. Και το ανακαλύπτει βρίσκοντας ένα κοριτσάκι που έχει κρυφτεί όταν ένας κακοποιός σκοτώμνει την οικογένειά της. Το FBI (γειά σου Maulder αθάνατε, τι κάνει η αδελφή σου;) ψυλλιάζεται βρώμα, ψιλοπείθεται ότι όντως κάτι παίζει με τον τύπο, οπότε τον στρατολογεί για να βοηθήσει και, πριν αλλέκτωρ λαλήσει τρις, ο τύπος ξανασώνει το κοριτσάκι από βέβαιο θάνατο (όλε!), καθώς και μια συνάδελφο-πρακτόρισσα. Φιλαράκο, είσαι μέγας! Όλοι θα εκτιμούσαν έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα τους.














Μπράβο! Ζήτω! (Από http://www.cuedspeech.org/)

Όλοι; Όχι όλοι (φεμινίστριες ξου). Ο τύπος γυρίζει σπίτι του το βράδυ μόνο και μόνο για να βρει τη γυναίκα του να περιμένει με μούτρα, να τον αρχίσει στα "η δουλειά σου είναι πιο σημαντική από το γάμο μας", "τα καλύτερα μου χρόνια έφαγες" και άλλα τέτοια επικά. Και ο τύπος ακούει ότι η σύζυγος θα προτιμούσε να τον σουτάρει, οπότε και της λέει "κι εσύ κι ο γρύλος σου" και την κάνει.















(Από go-montreal)

Να το κάνω λιανά: Είσαι ήρωας, σώζεις κόσμο, και η γυναίκα σου δεν σ'αφήνει καν να μιλήσεις και να εξηγήσεις, παρά αρχίζει τα "νιανιανια νιανιανια νιανιανιανια νια". Είναι ζωή αυτή; Πρέπει να δίνεις σημασία; Το συκώτι σου τι φταίει;

Ανιστόρητοι, ο Προμηθέας είναι, η πρώτη καταγεγραμένη περίπτωση φαγωμένου συκωτιού (Από το Βήμα)

Την ίδια απορία είχα για πολούς υπερήρωες. Του ζαλίζει τον έρωτα του Ζούπερμαν η Λόις όταν αργεί να γυρίσει επειδή έσωζε 3000 κόσμο στην Αφρική και έτσι δεν μπορέσαν να έχουν ρομαντικό δείπνο; Του βγάζει την πίστη η Βίκυ Βέιλ του Ζμπάτμαν όταν παίζει μπάτσες με τον Πιγκουίνο για να σώσει όλα τα πρωτότοκα της πόλης, αλλά έτσι δεν μένει χρόνος να μιλήσουν για το πού πάει η σχέση τους; Και καλά όσο έχεις τη διπλή ταυτότητα και το "αίστημα" δεν ξέρει ότι είσαι ο τρομερός τιμωρός, μόλις σοβαρέψουν τα πράγματα και της αποκαλυφθείς γιατί "μόνο εκείνη ξέρει τι πραγματικά κρύβεται πίσω από τη μάσκα". τότε αρχίζουν τα ζοριλίκια.

Ξυπνάς το πρωί δίπλα της. Ας υποθέσουμε ότι έφερες διπλό άσσο στην εικοσιμία και έχετε ένα ήρεμο πρωινό, και όλα καλά , και "γλύκα μου", και "μωρό μου", και "αγάπη μου", και "τυροπιτούλα μου" (μια αναγούλα), και ¨πιτσικουλίνι μου" (χα! Το θυμάται κανείς αυτό; Από τους "Παντρεμένους" ντε!). Και μετά πας στη δουλειά σου, μεροδούλι μεροφάι, γιατί είσαι καλός εσύ και τίμιος, και δεν θα κλέψεις για να πάρετε καναπέ ντιζαϊνάτο, και τρως το λούκι κανονικά. Και το βράδυ όπως γυρίζεις, κλέβουν μια τράπεζα, βιάζουν μια γυναίκα (ή και ανάποδα), βάζουν μια βόμβα σε νοσοκομείο βρε αδερφέ! Αλλά σας περιμένουν οι Αλεξίου για κρασιά. Τι κάνεις; Βγάζεις το κινητό, γράφεις μήνυμα σιγά-σιγά: Αγάπη μου, κάποιος ανατι-Η ΛΕΞΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ ΛΕΞΙΚΟ- βάζει βόμβα στο νοσοκομείο, θα αργήσω λίγο, εκτός κι αν με καθαρίσουν, οπότε αντίο -ΑΠΟΣΤΟΛΗ-ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΑΠΕΤΥΧΕ- πάλι τελειώσαν οι μονάδες, έχει καρτοτηλέφωνο εδώ κοντά, για να δούμ-ΜΠΟΥΥΥΥΥΥΜΜΜ! Κρίμα, σε κατανοώ, και στείλτε δωρεές στον Ερυθρό Σταυρό.

Όχι βέβαια! Εδώ κινδυνεύει κόσμος, και μόνο εσύ μπορείς να βοηθήσεις. Γιούρια στον ταβλά με τα κουλούρια (παλιό κατοχικό), και προσοχή μη φάμε καμιά ξόφαλτση!

Και αφού έσωσες όλα αυτά τα άρρωστα παιδάκια, και τις μοναχικές ψυχές, και τους καρκινοπαθείς, και την κυρία με τους καφέδες στο κυλικείο, γυρνάς σπίτι να βάλεις Μπεταντίν στις πληγές σου. Και τι κερδίζεις; Μουρμούρα και πάλι μουρμούρα, και "δεν μπορούσες να πάρεις το εκατό ένα τηλέφωνο, μόνος σου πρέπει να τα κάνεις όλα;", και "πάλι νροπιαστήκαμε, και πως θα την αντικρύσω πάλι στο γραφείο την κλώσσα", και εν συντομία καλέ μου ήρωα πάλι καναπέ θα κοιμηθείς.

(simpsoncrazy)

Και πάνω εκεί που απορούσα με τη στερημένη μου τη φαντασία, που κάθομαι νυχτιάτικα και σκέφτομαι ποιός φοράει τα παντελόνια στο σπίτι του Ζπάιντερμαν, μια μάλλον θλιβερή σκέψη αναδύθηκε.

Η παραπάνω εικόνα είναι απόλυτα ακριβής για πάρα πολλούς από τους απλούς, καθημερινούς ήρωες*.

(http://theracingpaper/)

Για τον πυροσβέστη που σώζει ζωές στα χωριά που κάιγονται και η γυναίκα του θέλει διαζύγιο γιατί την παραμελεί.

Για τον αστυνόμο που αποτρέπει μια ληστεία και μετά δεν του μιλάει η κόρη του επειδή δεν την πήγε προπόνηση κολύμβηση.

Για τον στρατιώτη που τον κυνηγάνε οι σφαίρες και μαζί η ζήλια επειδή η γυναίκα του όλο του λέει για τις βόλτες με τον καινούργιο φίλο που έχει από τη δουλειά.

And the beat goes on...

Δεν λέω ότι όλες οι γυναίκες των οπίων ο άντρας/γκόμενος κάνει κάτι σημαντικό πρέπει να κάθονται στωικά και να πλέκουν σαν την Πηνελόπη (έπλεκε ή κένταγε; Δεν θυμάμαι) και να τρώνα τα πάντα αδιαμαρτύρητα. Καλώς ή κακώς έτσι είναι τα πράγματα σε μία σχέση, υπομένεις μέχρι ενός σημείου και μετά σηκώνεις μπαϊράκι. ΟΚ, δεκτόν.

Αλλά είναι κρίμα κι άδικο να σε ευγνωμονεί έστω κι ένας άνθρωπος γιατί του έκανες τη ζωή καλύτερη (πόσο μάλλον οι 3000 του Ζούπερμαν), και μετά να κοιμάσαι καναπέ! Ε όχι!

(Από Amazon)

*Δεν αναφέρομαι στο τι κάνει ο γκόμενος της Ζγουόντερ Ζγούμαν όταν αυτή παίζει μάπες με τον Δόκτωρ Ζιβέγκο, για δύο λόγους

Πρώτον γιατί είμαι άντρας, και ξέρω ότι οι (περισσότεροι) άντρες αντιδρούν διαφορετικά όταν υπάρχει πρόβλημα παραμέλησης, ήτοι "θα πάω για μπύρες με τα παιδιά", οπότε και η κυρία ελεύθερη για μάπες είναι, και εν τέλει η σχέση λήγει και ο καθένας το δρόμο του, χωρίς 6 μήνες "έχω πονοκέφαλο, άλλη μέρα".

Δεύτερον, σκεφτείτε το. Πόσες φορές έχετε δει γυναίκα υπερήρωα να έχει αντίστοιχα προβλήματα; Ενώ όποιος έχει δει τη σειρά με το Ζούπερμαν θα θυμάται. Κακόμοιρε Καλ-Ελ, τι σού'μελε να πάθεις...

Βάρκα στη Τζαμάικα

Το post αυτό είναι διακοποψυχολογικοκοινωνιολογικό. Σήμερα λοιπόν θα ταξιδέψουμε μαζί στο πέλαγος της μπακαλοψυχολογίας, ή της (παγκοσμίως αναγνωρισμένης) εφαρμοσμένης μπακαλικής - ένας γενικότερος όρος που μπορεί να περιγράψει ο,τιδήποτε ψευδοεπιστημονικό, από τα μισοαποτυχημένα πειράματα με μπουκάλια κοκακόλας (είναι φίλη μας, ναι, φίλη μας είναι) και καραμελάκια μέντος μέχρι ερασιτεχνικές θεωρίες ονειροανάλυσης.

(www.cls.yale.edu/lexis/PD/content/ Έχει λοιπόν το γνωστό πανεπιστήμια Yale στο Αμέρικα ένα online λεξικό τηε μοντέρνας ελληνικής γλώσσας μετά εικονογραφήσεως, και αυτή είναι η εικόνα για το λήμμα "μπακάλης". Εγώ τουλάχιστον εντυπωσιάστηκα.)

Παρεπιπτόντως, στον ύπνο μου χτες το βράδυ έβλεπα ότι έμαθα το πώς να πετάω: από στάση, γέρνεις μπροστά και αφήνεσαι να πέσεις με τη μούρη, κρατώντας το σώμα σου ίσιο, και, αν έχεις αρκετή εμπιστοσύνη στο ότι δεν θα κοπανήσεις και θα πάνε χαμένα τα χρόνια με τα σιδεράκια στον ορθοδοντικό, αιωρείσαι μερικά εκατοστά πάνω από το έδαφος. Καλό ε; Η πλάκα είναι ότι γύρω μου υπήρχε αρκετός κόσμος που το έκανε αυτό. Μετά ξύπνησα μέσα σε άλλο όνειρο, στο οποίο προσπαθούσα να πετάξω στην πραγματικότητα, ενθυμούμενος την τεχνική από το προηγούμενο όνειρο, μόνο που ήμουν σίγουρος ότι θα φάω τα μούτρα μου, και συνεπώς δεν δούλεψε. Η μπακαλοψυχολογία μου λέει ότι νιώθω την ανάγκη να ελευθερωθώ από δεσμούς και καταστάσεις που η πραγματικότητα μου επιβάλει, αλλά συνάμα καταλαβαίνω ότι φοβάμαι να αφήσω την συμβατικότηττα και την ασφάλεια της καθημερινότητάς μου και να κυνηγήσω τα όνειρά μου, και συνεπώς παραμένω δέσμιος της ίδιας μου της ζωής και των μέχρι τώρα επιλογών μου.

Ελπίζω να πιάσατε το νόημα της μπακαλικής. Η εφαρμοσμένη μπακαλική δεν είναι απαραίτητα λάθος, ότε απαραίτητα σωστή. Είναι αποτέλεσμα εμπειρίας, προσωπικής άποψης και διαίσθησης, αλλά δεν είναι προϊόν τυπικής εκπαίδευσης.

(http://www.agrotravel.gr/)

Επ'αυτού, θα μιλήσουμε σήμερα για ένα από τα στοιχεία της προσωπικής μου μπακαλοψυχολογίας.

Η έννοια που θα συζητήσουμε είναι η παρακάτω:

Το φαινόμενο "Βάρκα στη Τζαμάικα".

Πιστεύω λοιπόν ότι κάθε άνθρωπος έχει μέσα του τη δική του εκδοχή μιας "Βάρκας στη Τζαμάικα" - ας τη λέμε ΒάΤζα από δω και πέρα για πιο σύντομα. Περί τίνος πρόκειται;

Κάποια χρόνια πριν, όντας φέρελπις φοιτητής στη μαγική χώρα του Ελληνικού Πανεπιστημίου, όπου φύονται τα μαγικά πτυχιόδεντρα (έπεται post σε κάποια στιγμή, να μου θυμήσετε κι εσείς όμως, άνθρωπος είμαι και ξεχνάω), είχα ένα όραμα για το πού θα ήθελα να με πάει η ζωή.

Σκέφτηκα ότι θα βρω μια δουλειά, θα δουλέψω εκεί για κάποια χρόνια, θα βγάλω κάποια λεφτά, και θα ζω τη ζωή μου όπως όλος ο κόσμος, μέιον τρελά έξοδα και μεγάλες σπατάλες(όχι, δεν χρειάζεται να πηγαίνω στην αγωνιζόμενη Μύκονο 25 φορές το χρόνο, θα στηρίζω την επανάσταση εκ του ασφαλούς και εξ αποστάσεως, όπως έκαναν όλοι οι μεγάλοι Έλληνες διανοούμενοι ανά τους αιώνες). Αλλά αυτό δεν θα είναι μόνιμη κατάσταση, ούτε αυτοσκοπός, παρά μόνο μέσο για την επίτευξη του μεγάλου ονείρου, όπως αυτό περιγράφεται ακολούθως:

Κάποια στιγμή, παραιτείσαι από τη δουλειά σου, πουλάς ό,τι έχεις και δεν έχεις, μεταφέρεις τα χρήματα σε τράπεζα του εξωτερικού και αγοράζεις ένα εισητήριο για Τζαμάικα.

Φτάνοντας εκεί, με τα λεφτά που έχεις σώσει μέσω της δουλειάς σου, αγοράζεις δύο πράγματα:

Μια καλύβα στην παραλία και μια βάρκα.





















Τον πρώτο καιρό ζεις από τα λεφτά που έχεις αποθηκεύσει και δεν κάνεις απολύτως τίποτα. Μόνο βόλτες με τη βάρκα και γνωριμίες με τους ντόπιους, με τουρίστες κλπ. Όταν τελειώσουν τα λεφτά, βάζεις μια ταμπέλα έξω απ'την καλύβα που λέει "Βόλτες για τουρίστες". Πηγαίνεις τους τουρίστες βόλτα με τη βάρκα μέχρι να μαζέψεις αρκετά λεφτά για να περάσεις τον επόμενο μήνα, και μετά ξηλώνεις την ταμπέλα και αρνείσαι να πάρεις άλλους τουρίστες. Αράζεις στην αιώρα σου, κάνεις βόλτες, παίζεις ντόμινο στο τοπικό καφενείο, και γενικώς δεν κάνεις τίποτα που δεν θέλεις. Μόλις τελειώσουν τα λεφτά, ξαναβάζεις την ταμπέλα.

(http://www.taurai.co.zw/)

Απλό ε;

Μερικές απαραίτητες διευκρινίσεις.

Μπορεί να ρωτήσετε γιατί δεν το κάνεις αυτό νωρίτερα. Αντί να σπουδάσεις, να πιάσεις δουλειά κλπ, γιατί δεν δουλεύεις σερβιτόρος μέχρι να μαζέψεις τα λεφτά για το εισητήριο, μετά πας εκεί και δουλεύεις μπάρμαν μέχρι να βγάλεις τα λεφτά για τη βάρκα ή το σπίτι, ή πολύ απλά να δουλεύεις μια ζωή γκαρσόνι Τζαμάικα.

Η απάντηση βρίσκεται στο ότι πρέπει πρώτανα φας το (πα)λούκι της δουλειάς, των σπουδών, του μαγγανοπήγαδου και της καθημερινότητας για να εκτιμήσεις την αξία και την ομορφιά της ΒαΤζα. Αλλιώς θα πας εκεί και θα βαρεθείς, και τζάμπα έχασες τα Goody's και το Αλλού Fun Park και το Πεγκουλίνι (ένα είναι το Πεγκουλίνι). Είναι η διαφορά μεταξύ της "προ" και της "μέτα" φάσης, που θα έλεγε και ο sfranky (γειά σου sfranky, όλα καλά; Θα σε πετύχω να σου μιλήσω σε κάποια φάση).

Σημαντικό επίσης είναι να καταλάβουμε ότι δεν πάμε Τζαμάικα να δουλέψουμε, επειδή πάντα θέλαμε να γίνουμε τουριστοδηγοί και να χτυπάμε Αμερικανιδογαλλίδες. Πάμε για να αράξουμε, για να μην χρειάζεται να κάνουμε τίποτα εκτός από ότι χρειάζεται για να αγοράζουμε ψάρια και μπανάνες. Σκοπός είναι να είμαστε αραχτοί και λάιτ, χωρίς να ανησυχούμε για τίποτα, χωρίς να ασχολούμαστε με νοίκια, λογαριασμούς, δάνεια, πιστωτικές, διαφημίσεις στα ιστολόγια, ασφάλεια και σέρβις αυτοκινήτου κλπ. Το να βγάζουμε βόλτα τους τουρίστες με τη βάρκα είναι εύκολο, ευχάριστο, ευέλικτο και άκοπο, και συνεπώς προτείνεται ως επιλογή.

Επιπλέον, δεν χρειάζεται να κάνεις περιουσία για να θέσεις τη Βάτζα σε λειτουργία. Δεν χρειάζεται να κληρονομίσεις πλούσιο Αμρικάνο συγγενή, δεν χρειάζεται να κερδίσεις το λαχείο, δεν χρειάζεται να δουλέψεις 150 χρόνια ως μάνατζερ σε πολυεθνική. Μερικά χρόνια (να πούμε δέκα;) νορμάλ δουλειάς χρειάζονται, κρατώντας στο νου σου τον σκοπό.

Η μπακαλοψυχολογία παίρνει αυτό το παράδειγμα και το μετατρέπει σε θεώρημα:

Κάθε άνθρωπος μέσα του έχει τη δική του εκδοχή της ΒάΤζα.

Άλλος ονειρεύεται να να κάθεται σ'ένα σπίτι στην Κρήτη με την καραμπίνα δίπλα του και να τινάζει τις ελιές μια φορά το χρόνο. Άλλος να ανοίξει internet cafe στην Αστυπάλαια (εντάξει, κι αυτό δικό μου είναι). Άλλος να πάει στη Νότιο Αφρική και να φωτογραφίζει σαφάρι όποτε βαριέται να κάθεται. Και ούτω καθεξής.

Το πρόβλημα είναι το ίδιο με το όνειρό μου. Είναι δύσκολο να αφήσεις τη συμβατική ζωή σου πίσω. Έχουμε όλοι μεγαλώσει με το όνειρο να βρούμε μια καλή δουλειά, να πάρουμε σπίτι, αυτοκίνητο, εξοχικό, φουσκωτό, διακοπές στη (μη-αγωνιζόμενη) Παροναξιά, να πετύχουμε στη ζωή μας τελοσπάντων. Φοβόμαστε το διαφορετικό, το άγνωστο, την αποτυχία πάνω απ'όλα. Κι έτσι η Βάτζα παραμένει όνειρο άπιαστο και μακρινό, μια οφθαλμαπάτη που φαίνεται ελκυστική αλλά που ξέρουμε ότι δεν είναι αληθινή, μια μακρινή Σειρήνα που προσπαθεί να μας ξεστρατίσει και να μας ξελογιάσει. Κι έτσι ποτέ δεν μαθαίνουμε να πετάμε, ποτέ δεν είμαστε ελεύθεροι από το φόβο του να φάμε τα μούτρα μας, μένουμε δεσμώτες της βαρύτητας της καθημερινής ζωής, κυνηγώντας τα όνειρα κάποιων άλλων και όχι τα δικά μας.

Αλλά κρατάμε πάντα μια εικόνα στο μυαλό μας, στο wallpaper μας, στη φωτό κολλημένη με blue tack στο γραφείο μας. Και πάντα αναστενάζουμε όταν βλέπουμε τη βάρκα στη Τζαμάικα, αυτή που ποτέ δεν θα γίνει δική μας...

Γουάου

Ε, καλά, μην φανταστείτε ότι μνημονεύω κάνα συγκλονιστικό γεγονός, απλά το παρόν ιστολόγιο καβάλησε τις 100 βίζιτες. Εκατό και μία, για την ακρίβεια.
Η πλάκα είναι ότι, κοιτώντας να δω ποιός είναι ο εκατοστός επισκέπτης (όπως αν παραλάβει αναμνηστικόν και ενθύμιον), είδα ότι η διάρκεια της επισκέψεώς του/της ήταν... μηδέν (0) δευτερόλεπτα. Είπαμε, να ρίχνουμε μια ματιά, αλλά όχι κι έτσι πια.

Εκτός και δεν εγούσταρε τα του γκολφ.

Συγγνώμη κιόλας.

Επιφυλάσσομαι να επανορθώσω σε επόμενο post, ομιλώντας για... καλά, θα δω.

Προς το παρόν, καληνύχτα σας.

Γκολφ!

Είπα σε προηγούμενο σχόλιό μου ότι θα σας πω για το ιερό άθλημα του γκολφ. Η στιγμή λοιπόν έφτασε, ώρα για διάβασμα. Πάρτε καφέ, φέρτε τσιγάρα, κάνα μεζεδάκι κι ένα κομμάτι σοκολάτα (για τη λιγούρα), και πάμε να δούμε τι παίζει.












Κάποιες εγκυκλοπαιδικές πηγές πρώτα, για να μη λέτε ότι τα βγάζω όλα από το μυαλό μου. Η ελληνική έκδοση της Wikipedia, η Βικιπαίδεια (για κάποιο λόγο αναγουλιάζω όποτε διαβάζω αυτή τη λέξη, προσοχή στα μεζεδάκια) έχει ένα καταπληκτικό άρθρο πάνω στο γκολφ, το οποίο εκτείνεται στην εκπληκτική έκταση των... δύο (2) γραμμών. Οι κουτόφραγκοι, που όλα τα αντέγραψαν από τους Έλληνες και αν δεν είχαν διαβάσει Ηρόδοτο θα ήταν ακόμα στα δέντρα (ζήτω οι Σπαρτιάτες, - ΑΟΥ! - το κρυφό σχολιό, και τα... 1800 χρόνια εκεί ανάμεσα για τα οποία δεν διδασκόμαστε τίποτα στην ιστορία, πολύ απλά γιατί ως έθνος ξανανεβήκαμε στα δέντρα, έχοντας κάνει το καθήκον μας στο να διαφωτίσουμε τους κουτόφραγκους), έχουν ένα λίγο πιο αναλυτικό άρθρο στη δική τους έκδοση, το οποίο μέχρι κι εγώ που κωλοβαράω ασύστολα βαρέθηκα να το διαβάσω μέχρι τέλους, αλλά είναι τουλάχιστον πλήρες.

Θα σας κάνω όμως και μια σύνοψη, επειδή ψυλλιάζομαι ότι κανείς δεν θα διαβάσει τις εγκυρότατες πηγές που παρέθεσα. Το γιατί παιδέυομαι και σπαταλάω και πληκτρολογιές είναι άλλου παπά ευαγγέλιο (πρόσχωμεν), εγώ το έχω βάλει τώρα σκοπό να σας λούσω με τις γνώσεις μου.




















Οι Σκωτσέζοι λοιπόν λένε ότι αυτοί ανακάλυψαν το γκολφ. Ο ισχυρισμός αυτός είναι το ίδιο ισχυρός με αυτόν που λέει ότι ο Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική, όπου Βίκινγκς, Ιρλανδοί, και (αν θέλουμε να πιστέψουμε τις παπάτζες ορισμένων Ελληνάρων, που λένε ότι ο Οδυσσέας είχε φτάσει μέχρι και στη Χαβάη, εξ'ού και οι Χαβανέζοι έχουν ελληνικές λέξεις μέχρι και σήμερα - σας είπα, περί παπάτζων πρόκειται) οι Έλληνες είχαν πάει πολύ καιρό πριν και, ακόμα πιο σημαντικά, υπήρχαν ήδη δεκάδες εκατομμύρια κόσμου που κοιτάζαν τη δουλειά τους μέχρι να μπουκάρουν οι Ευρωπαίοι και να τους εκπολιτίσουν μέχρι να μη μείνει σχεδόν κανείς (τους εκπολίτισαν τον αδόξαστο). Πολύ απλά, φαίνεται ότι σε πολλά μέρη του κόσμου κάποιοι είχαν την ιδέα να χτυπήσουν μια πέτρα μ'ένα ξύλο και να τη βάλουν σε μια τρύπα (εκτός από τους αρχαίους Έλληνες, οι οποίοι ανακάλυψαν την ευχαρίστηση του να αλείφονται με λάδι και να πλακώνονται αναμεταξύ τους τσίτσιδοι, αλλά περί ορέξεως...), με πρώτους κατάπως δείχνει η Ιστορία τους συνήθεις υπόπτους για κάθε πρωτοπορία, τους Κινέζους (δείτε, για παράδειγμα, εδώ και εδώ).










(Ποιοί Σκωτσέζοι ρε Λι;)


Ακολούθησαν Ολλανδοί, Δανοί, και όταν πέσαν στην παγίδα και πήγαν για ξυδο-διακοπές στα Χάιλαντς (δες post για τη ζωή στη Σκωτία) εκεί κατά το 1100, το πήραν και οι Σκωτσέζοι. Οι οποίοι ισχυρίζονται ότι ξεκίνησε στη Σκωτία, όταν οι βοσκοί στο St Andrews χτυπάγανε με τις γκλίτσες τους βότσαλα σε λαγουδότρυπες για να περνάει η ώρα (η τέχνη του να φτιάχνουν φλογέρες δεν είχε φτάσει ακόμα στη Σκωτία). Το διάτρητο της ιστορίας αυτής είναι εξοφθαλμοφανές (τσσς!) σε όσους έχουν έρθει στο St Andrews, μιας και οι παραλίες είναι αμμουδερές, χωρίς ίχνος από βότσαλα, και κανείς δεν έχει ανακαλύψει ακόμα μεσαιωνικές λαγουδότρυπες τίγκα στα βότσαλα.














(Βότσαλα; Ποιόν δουλεύετε ρε;)


Εν πάσει περιπτώσει, οι Σκωτσέζοι εξελίξανε το γκολφ στη σημερινή του μορφή, κάτσανε και γράψανε κανόνες, φτιάξανε κλαμπ και όλα τα συναφή, και γενικά όλοι νιώθαν πολύ καλά για τον εαυτό τους. Για την ακρίβεια, τόσο καλά, που το ρίξανε στο γκολφ και παρατήσανε όλα τ'άλλα, τα απαραίτητα της διαβίωσης (είναι λίγο γκασμάδες), με αποτέλεσμα το 1452 ο τότε βασιλιάς, ο Τζέιμς ο δέυτερος (και όχι ο Μποντ) να το απαγορεύσει, γιατί κανείς δεν εξασκούταν στην τοξοβολιά, και τυχόν έκανε κάνας άλλος ντου στη Σκωτία θα μένανε με το μπαστούνι και τα μπαλάκια στο χέρι.

Από τα παραπάνω θα πήρατε πρέφα ότι σκοπός του γκολφ είναι να χτυπήσεις ένα μπαλάκι με ένα μπαστούνι και να το βάλεις σε μια τρύπα (απλό, έ;). Κερδίζει όποιος το πετύχει σε λιγότερα χτυπήματα, και μετά πάνε όλοι στο κλαμπ (όχι στο χτυπητάδικο που πάει η πλέμπα και γίνεται λιάρδα, αλλά στο κυριλέ κτίριο που μαζεύονται οι γκόλφερς και γίνονται λιάρδα) και, όπως λέει και η παρένθεση, γίνονται λιάρδα με έξοδα του χαμένου. Μπορεί και όχι ρε παιδί μου, αλλά μ'αρέσει να το φαντάζομαι έτσι, όλοι οι τυπικοί και συμμαζεμένοι γκόλφερς να παραπατάνε, να αγκαλιάζονται, να ρεύονται ο ένας στη μούρη του άλλου και να λένε ανέκδοτα με αγελάδες και μουστάρδα.










(Από Associated Press, με τι ασχολείται ο κόσμος...)



Θα το ερευνήσω εν καιρώ και θα σας πω. Αλλά αυτό είναι το ζουμί του γκολφ. Πέραν αυτού, υπάρχουν 1762.89 διαφορετικά μπαστούνια, 3000 διαφορετικά μπαλάκια, παπούτσια, παντελόνια, γάντια, καπελάκια, γρασίδια, δέντρα, βοηθοί και παραμάστορες, αλλά είναι δευτερεύοντα στοιχεία, τα βασικά τα καλύψαμε.

Γιατί να παίξει κανείς γκολφ; Εξαρτάται. Αν είσαι Αμερικάνος, το παίζεις γιατί θέλεις να νοιώθεις κυριλέ και να ζητάς αύξηση από το αφεντικό σου (αν είσαι Αμερικάνος αφεντικός, το κάνεις γιατί είσαι κυριλέ και γιατί έτσι έρχονται οι υπόλοιποι να σου ζητήσουν αύξηση, και όπως και να το κάνεις, αλλιώς είναι να τους κλείνεις την πόρτα στη μούρη και αλλιώς να τους κοπανάς - μεταφορικά πάντα, ή σχεδόν πάντα - με ένα μπαστούνι του γκολφ στη μούρη, έχει μια χλιδή παραπάνω). Οι Γιαπωνέζοι παίζουν γιατί τους δίνει μια ευκαιρία να δουλεύουν μέσα στη φύση και πάνω στο γρασίδι, οι Ισπανοί γιατί βαριόνται να κάνουν κάτι άλλο (ποιός πάει για μπάνιο τώρα, πάμε για μπαλάκια), οι Πορτογάλοι παρομοίως, οι Σουηδοί γιατί τουε επιτρέπει να πάνε κάπου πιο ζεστά, οι Βρετανοί επειδή αυτοί το ανακάλυψαν, και οι Γερμανοί δεν παίζουν, γιατί δεν περισσεύει χέρι να κρατάς τη μπύρα όταν παίζεις - κρίμα ρε. Οι Έλληνες δεν παίζουν επίσης, καθότι άσε τώρα ρε μαλάκα που θα τρέχουμε, να πάρουμε κάνα σουβλάκι καλύτερα και να δούμε Μαρία η άσχημη, αυτά είναι για τους λεφτάδες, άλλο που μόλις έσκασα 2000 (ευρωπουλαίους) για να βάλω στερεοφωνιάδικο στο κωλοφτιαγμένο κίτρινο 106 ραλλι για να ακούω Παρασκευά Βα Βα στο δρόμο για να σκάσω 500 ευρώπουλα στη Ζήνα, όπως κάνς 2 φορές την εβδομάδα (αααχ, τά'πα και ηρέμησα). Παραδόξως, η Ελλάδα έχει εθνική ομοσπονδία γκολφ, και εθνική ομάδα, με έναν αρκετά ενθουσιώδη ξένο προπονητή. Έχουμε πέντε γήπεδα γκολφ, και ως συνήθως υπάρχει διαμάχη γύρω από το αν το να αναπτύξουμε το γκολφ περισσότερο είναι καλό ή κακό.

Προσωπικά το γκολφ το κορόιδευα μέχρι βλακείας όταν πρωτοήρθα στη Σκωτία, και κοίτα τα μόγγολα που βαράνε το μπαλάκι, και ου 666, εγώ είμαι πολύ πιο γαμάτος από αυτούς τους ξενέρωτους, ας πάω τώρα να κάτσω στο δωμάτιό μου να κοιτάω τον τοίχο μέχρι να έρθει η ώρα να πάω για ξύδια. Αλλά φαινότανε πολύ καλή φάση, και μ'έτρωγε να δοκιμάσω. Και κάποια στιγμή γύρω στο Φλεβάρη, λίγο πριν φύγει η σύντροφος για τα νότια του νησιού, μου έκανε δώρο ένα μπαστούνι και ένα σετ μαθημάτων, και από τότε απορώ γιατί δεν το είχα κάνει αυτό νωρίτερα.
Να διευκρινίσω, δεν είμαι κάνας τρελός αθληταράς, πορωμένος με γυμναστική κλπ. Η ιδέα του να τρέξω για 5 λεπτά είναι αρκετή για να με κάνει να βουλιάξω ακόμα πιο βαθειά στον καναπέ, και κάτι απόπειρες σε σπορ που έχω κάνει ήταν μάλλον τραγικές. Είμαι όμως καλός στο τάβλι, και ήμουνα καλός στο μπιλιάρδο (ίδια βασική αρχή με το γκολφ, αν το καλοσκεφτείς), οπότε μου ταιριάζουν χαλαρές ασχολίες και το ξέρω. Ένα έχω να πω λοιπόν:

Το να παίζω γκολφ είναι πιο χαλαρωτικό κι από μία ώρα στο γιακούζι που δεν έχω.

Φανταστείτε: Είναι μια ωραία μέρα, με λιακαδίτσα και γαλάζια συννεφάκια να ταξιδεύουν ράθυμα στον ουρανό ωθούμενα από μια απαλή αύρα. Τα πουλάκια γύρω σου κελαηδούν, κι εσύ βρίσκεσαι σε ένα καταπράσινο λιβάδι, με φροντισμένο γρασίδι, με ομαλά βουναλάκια, λοφίσκους και σημαιούλες να ανεμίζουν. Φοράς άνετα ρούχα, καπελάκι και γυαλιά ηλίου, και περπατάς αργά αργά κουβεντιάζοντας με τον φίλο σου για ό,τι νά'ναι. Και στο ενδιάμεσο σταματάς, ρίχεις μια ματιά γύρω σου, βρίσκεις το μπαλάκι σου, και συγκεντρώνεσαι, αδειάζεις το κεφάλι σου από κάθε σκέψη, και πολύ χαλαρά, χωρίς να ζορίζεσαι ή να κουράζεσαι, βαράς το μπαλάκι με το μπαστούνι στη γενική κατεύθυνση της τρύπας. Μια ιεροτελεστία χαλάρωσης, μια σπονδή στην ηρεμία, που μπορεί να κρατήσει και τρεις ώρες, μετά το πέρας των οποίων ούτε πίεση έχεις ανεβάσει, ούτε άγχος έχεις, ούτε συναίσθηση της ώρας που πέρασε.


















Ηρεμία. Χαλάρωση. Χαβαλεδάκος. Κουβεντούλα. Αεράκι. Γρασίδι. Πουλάκια. Παντελής έλειψη άγχους.

Στο διάολο κι η Μαρία η άσχημη. Πάω για γκολφ.

Μια σύντομη γκρίνια

Κάπου λοιπόν, σε κάποιο blog (μήπως αλήθεια προτιμάτε να χρησιμοποιώ τη λέξη "ιστολόγιο"; Καθότι "την γλώτταν μου έδωκαν ελληνικήν" και άλλα τέτοια ωραία και λογοτεχνικά, και επειδή το CD στα ελληνικά λέγεται "πτυκτός δίσκος", κλπ κλπ. Απλά ρωτάω, όχι ότι θα το κάνω κιόλας, εκτός κι αν βαρεθώ να γυρίζω από ελληνικά σε αγγλικά στο πληκτρολόγιο) διάβασα τα χαρούμενα νέα ότι πρόκειται να εκδοθεί εφημερίδα γραμμένη αποκλειστικά από bloggers (ιστολογιστές).

Παύση.

Σκέψη.

Διατύπωση.

Ένα από τα προβλήματα που έχω διακρίνει σε εμάς τους Έλληνες είναι ότι είμαστε όλοι ψώνια. Γι'αυτό και οι τουρίστες που έρχονται το καλοκαίρι είναι κεφάτοι, είναι σαν να μπαίνουν στου Βερόπουλου (τι θυμήθηκα τώρα... Καζάν τιπί). Πολύ ψώνια όμως.
Κανείς δεν είναι ποτέ ευχαριστημένος από αυτά που καταφέρνει, πολύ απλά γιατί διακατεχόμεθα από κόμπλεξ. Ένα κάρο από δαύτα. Κομπλεξάρες, πιο πολύ κι από τους Γερμανούς με το σεξ (όσοι ξέρουν, ξέρουν).



Ας ακολουθήσουμε λοιπόν τον συλλογισμό. Είμαι ιστολογιστής. Σκέφτομαι και γράφω. Και κάποιοι διαβάζουν τα γραπτά μου και αλληλεπιδρούν μαζί μου μέσω αυτών. Όλα καλά και ωραία, νο κόμπλεξ πρέζεντ σο φαρ.
Είμαι όμως και ψώνιο/κομπλεξικός. Γιατί να μην έχω περισσότερη αξία σε αυτή την κενωνία την άτιμη; Γιατί να μην είμαι διάσημος;* Γιατί να μην με ξέρει όλη η Ελλάδα; Και, πιο σημαντικά, γιατί να μην είμαι δημοσιογράφος κι εγώ;


















(Από artghost.com)

Προσοχή, ας μην μπερδεύουμε το "άνω θρώσκω" (όλα εγώ θα σας τα λέω;) με την ψωναρία. Το να προσπαθούμε για κάτι καλύτερο είναι ορθό και θεμιτό, το να προσπαθούμε να γίνουμε κάτι που δεν είμαστε για να ικανοποιήσουμε προσωπικές φιλοδοξίες είναι μάλλον υπερφίαλο και άσκοπο.
Πίσω στο λύκειο, για παράδειγμα, οι μισές κοπέλες και ένα 15% των αγορίών ήθελαν να γίνουν δημοσιογράφοι, χωρίς να έχουν συναίσθηση του περί τίνος ακριβώς πρόκειται, τι απαιτείται και αν το έχουν ή αν μπορούν να κοπιάσουν για να το αποκτήσουν. Συνεπώς, οι περισσότεροι κατέληξαν να κάνουν κάτι άλλο, αφήνοντας τη δημοσιογραφία σε αυτούς με την όρεξη, την επιμονή και τη θέληση για το αντικείμενο. Δημοσιογράφος δεν έγινε κανείς απ'όσο ξέρω, και όλοι είναι λίγο-πολύ ευχαριστημένοι.

Και μετά ήρθαν τα ιστολόγια.

Σέ ένα ιστολόγιο, ο καθείς μπορεί να γράψει ό,τι του κατέβει στη γκλάβα, χωρίς καμία συνέπεια (εξόν και σου σβήσει ο Αντώναρος το blog, ρωτήστε να μάθετε), και οι υπόλοιποι συντοπίτες σου στο διαδικτυακο χωρίο μπορούν να το διαβάσουν και να σχολιάσουν - παρεπιπτόντως, και επειδή κάπου διάβασα ότι, για να έχεις επιτυχημένο ελληνικό ιστολόγιο πρέπει να εμπλέξεις τον Νίκο Δήμου, ο προαναφερθείς συγγραφέας έχει πει (και πολύ σωστά) ότι η μεγαλύτερη αξία, η ουσία ένός ιστολιγίου είναι στην αλλιλεπίδραση μέσω των σχολίων, τα οποία μεταμορφώνουν έναν λογοτεχνικό ή δημοσιογραφικό μονόλογο σε μια ζωντανή κοινότητα συνομιλητών (καλά, κάπως αλίως το είπε ο ΝΔ, αλλά με έπιασε η λυρική έξαρση).
Το blogging δεν είναι δημοσιογραφία, και ούτε θα έπρεπε να είναι. Εδώ μιλάμε για κάτι πολύ πιο διαφορετικό, πολύ πιο άμεσο και καθαρά προσωπικό, δεν θα έπρεπε να το ευτελίσουμε υπό μορφήν άλλης μιας φυλλάδας, μόνο και μόνο γιατί αμέτι μουχαμέτι θέλουμε όλοι να γίνουμε δημοσιγράφοι και διάσημοι.

Χαλαρώστε λίγο. Θυμηθείτε γιατί ξεκινήσατε να bloggάρετε. Την ανησυχία για το αν κανείς θα διαβάσει το ιστολόγιό σας. Θυμηθείτε τη συγκίνηση όταν είδατε το πρώτο σας σχόλιο, τον πρώτο καλό λόγο. Αφήστε λίγο τις φαντασιώσεις της - ενίοτε - θλιβερής και - συνήθως -αγχωμένης κλίκας των δημοσιογράφων, και απολαύστε την ξένοιαστη, αμόλυντη εμπειρία του να γράφετε ό,τι θέλετε, όποτε θέλετε, όπως θέλετε στο blog σας.

Για να χαιρόμαστε όλοι μας, το καθαρό blogging, κι αυτό το καλοκαίρι.









(Ο Πέτρος ο πελεκάνος είναι, αμόρφωτοι! Μα καλά, δεν έχετα πάει ποτέ στη αγωνιζόμενη Μύκονο; Μήπως θέλετε μια συναυλιά Mykonos Live Aid για να ξυπνήσετε;)



* Το ότι σου αφήνουν τακτικά σχόλια η "θλιμμένη φεγγαραχτίδα" και ο "thrylosgamias7ole" δεν σε κάνουν διάσημο και το ξέρεις, άλλο αν έχεις σύνδρομο άρνησης ή ελπίζεις να βγάλεις τη φεγγαραχτίδα γκόμενα και ο thrylos είναι ο ξάδερφός σου ο Τάκης, που είναι λοχίας στη Ρόδο και συνεπώς όλο το στράτευμα (κατά δική του δήλωση) σε διαβάζει φανατικα. Το παν στη ζωή είναι να έχεις μια αίσθηση προοπτικής, τόσο όσον αφορά στο άτομό σου και το τι θέση έχεις στον κόσμο, όσο και όσον αφορά τον περίγυρό σου σε σχεση με τον κόσμο και σένα. Και φυσικά μια καλή ιδέα του κόσμου γενικότερα.
Ορίστε λοιπόν, σας έδωσα σε μια παραπομπή τη δική μου πεποίθηση για την προσέγγιση της ευτυχίας. Αν ξέρεις ποιός είσαι, ποιούς έχεις γύρω σου και τι γίνεται στον κόσμο, θα γλιτώσεις από πολλές φρούδες ελπίδες, θα έχεις πάντα επιτεύξιμους στόχους, ανθρώπους γύρω σου που θα γνωρίζεις, και θα μπορείς να ξεχωρίζεις τα όνειρα από τις ελπίδες και να απολαμβάνεις την κάθε σου μέρα. Αμήν.

Η ζωή στη Σκωτία, μέρος Α'

Κοιτώντας λοιπόν τα προηγούμενα posts μου, διεπίστωσα ότι τό'χω ρίξει στη γκρίνια και τη μιζέρια, και τι μαλάκες που είμαστε εμείς οι Έλληνες, και δώσ'του τσολιάδες και ινδιάνοι αρχηγοί. Επειδή παρατράβηξε το αστείο, ας πω και κάτι άλλο.

Για τη ζωή στη Σκωτία, φερ'ειπείν.

Χρησιμοποιώντας την ατάκα ενός φίλου από κάτι Χριστούγεννα παλιά, θα πω ότι η ζωή στη Σκωτία "μπορεί και να σας αρέσει"*. Στη Σκωτία που λέτε, τα πράγματα είναι διαφορετικά από το Ελλάντα. Κατ'αρχάς είναι καταπράσινη. Εκνευριστικά καταπράσινη, σαν το Ρομπέν των Δασών μπροστά από πράσινη ταπετσαρία, σαν πράσινη ακρίδα σε μπιζέλια, σαν σέλινο με γαρνιτούρα σπαράγγια... Πολύ πράσινο τέλος πάντων. Και υγρή. Γενικώς βρέχει πολύ, και καμιά φορά κάθε μέρα (σκεφτείτε το, βγάζει νόημα). Όπως έλεγε και το αφεντικό, "ξεκίνησε τώρα να βρέχει, θα σταματήσει Ιούνιο πάλι". Ο συνδυασμός δε των παραπάνω κάνει τη Σκωτία πρακτικά πυρίμαχη, καθότι άντε να βάλεις φωτιά σε ένα τοπίο που μοιάζει περισσότερο με φρεσκοπλυμμένα σπανάκια παρά με δάση και λαγγάδια. Απόλυτη επιτυχία της σκωτσέζικης κυβέρνησης ενάντια στις αυθόρμητες εστίες πυρκαγιών - προχωράμε, μη με ξαναπιάσει πάλι η κρίση. Η σκωτία επίσης έχει τη δική της κυβέρνηση, που κάνει ό,τι θέλει (αρκεί να μη διαφωνεί πολύ η αγγλική κυβέρνηση), που δεν έχει πρωθυπουργό (ένας είναι ο άρχοντας, κι αυτός στο Λονδίνο) και που χρηματοδοτείται κατά ένα μέρος από τον γενικότερο προϋπολογισμό του Ηνωμένου Βασιλείου. Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι, ενώ όλοι οι σκωτσέζοι στα λόγια υποστηρίζουν ανεξαρτησία, στην πράξη κάνουν τον κότα. Αναρωτιέμαι αν είναι ίδια περίπτωση με τους φοιτητές του Πολυτεχνείου που, ενώ όλοι έιναι κάργα αριστερο-αναρχικόι-ανεξάρτητοι, στις φοιτητικές ακλογές ψηφίζουν ΔΑΠ.

Πέραν αυτού, η Σκωτία μπορεί να χωριστεί σε τέσσερεις τομείς: α) Εδιμβούργο β) Γλασκώβη γ) Χάιλαντς και δ) βλαχιά. Ακολουθεί σύντομος περιγραφή.

α) Εδιμβούργο. Η και καλά, τςςς, και πολύ, να πούμε, χαϊλίκι περιοχή. Είναι η πρωτεύουσα, έχει τη βουλή (η οποία ομοιάζει με την ελληνική, μιας και δεν υπάρχει πρωθυπουργός), τα θερινά ανάκτορα της Α.Μ., δύο μεγάλες γέφυρες, φαρδιούς δρόμους και παλιά σπίτια. Προφανώς η υπόλοιπη χώρα θεωρεί το Εδιμβούργο ως υποδεέστερο, αποικία των Εγγλέζων και άλλα τέτοια γραφικά, αλλά γενικώς είναι καλή φάση και όλοι θέλουν να πάνε στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και να σπουδάσουν οικονομικά ή ιστορία.

β) Γλασκώβη. Η μεγαλύτερη πόλη της Σκωτίας, χωρίζεται σε δύο υποπεριοχές: 1) Κέντρο και 2) Φαρ Ουέστ (περίχωρα). Στο μεν 1) είναι ωραία, έχει πολλά μερη για έξοδο, γκαλερί, μουσεία (είμαι παιδί της τέχνης, μην το ξεχνάμε αυτό), και γενικότερα είναι μια ωραία ατμόσφαιρα. Μεγάλη αντίθεση με το Φαρ Ουέστ, το οποίο άνετα κατατάσσεται στα μέρη εκείνα του κόσμου όπου μπορεί να συναντήσεις εκέινη τη διαβόητη σφαίρα που φέρει το όνομά σου (κι εσύ George? Τι σύμπτωσις! Οι τεθλιμμένοι συγγενείς παρακαλούνται να μη στείλουν λουλούδια, παρά να κάνουν δωρεά στο ίδρυμα για την προστασία των τυφλών ψαριών που όμως βλέπουν στην πραγματικότητα. Δεν με πιστεύετε;

Η φωτό αυτή λοιπόν που πήρε ο yours trully δείχνει αυτά τα κακόμοιρα τυφλά ψάρια που μάλιστα τα είχαν κάτω από μπλε λάμπα για να προσομοιάσουν τις συνθήκες στο εσωτερικό της σπηλιάς ή στο βάθος του ωκεανού - όπου ζουν τεσπά αυτά τα ψάρια. Το ότι με αντιλήφθηκαν αμέσως, απομακρύνθηκαν από την κάμερα στην αρχή και μετά άρχισαν να ποζάρουν κιόλας αποδεικνύει την μπαρούφα του ενυδρείου, εξόν και δεν πρόσεχα και μπέρδεψα τις γυάλες, που παίζει κιόλας. Να κλέισω και την παρένθεση γιατί μπάζει).

γ) Χάιλαντς. Δυνατοί, περήφανοι άνθρωποι, που δεν υποτάχθηκαν ποτέ και σε κανέναν, που ζουν άγρια και όμορφα φορώντας κιλτ, πίνοντας αγγελικά πλασμένα ουΐσκια, παίζοντας επικές μελωδίες στην γκάιντά τους και γελάνε πάντα μεταξύ τους... Αυτά τα καραγκιοζιλίκια που είδατε στο Braveheart και στον Highlander να τα ξεχάσετε, κι εγώ έτσι την πάτησα και ήρθα εδώ να σπουδάσω, μια ερημιά είναι και το καλοκαίρι σε ταράζουν και οι σκνίπες. Οι μόνοι που πίνουν το ουΐσκι είναι όσοι μεθύστακες τουρίστες καταλήξουν εκεί, ο πρωθυπουργός τους είναι ο Άγγλος πρωθυπουργός (εντάξει, δεν θα το ξαναπώ), οδηγούν όλοι τζιπάκια, κιλτ φοράνε σε γάμους και εξόδους για ξύδια (εξύδους, λοιπόν), και η γκάιντες σου σπάνε τα νεύρα. Όντως γελάνε μεταξύ τους, αλλά μια που ακόμα και οι υπόλοιποι Βρεττανοί πιάνουν μια λέξη στις 17 λόγω προφοράς, μάλλον μαζί σου γελάνε. Ωραία τοπία όμως, απαίχτου δηλαδή. Αλλά εγώ κάμπινγκ σε σκηνή στα Χάιλαντς δεν κάνω, που να μου το ζητήσει ο Σων Κόννερυ.

δ) Βλαχιά. Πρακτικά, το 70% της Σκωτίας, όπως ορίζεται εάν αφαιρέσουμε από τη συνολική έκταση της χώρας τα μέρη α, β και γ. Και εδώ υπάρχει κατηγοριοποίηση, αλλά κατά δύο έννοιες. Στον οριζόντιο άξονα έχουμε 1) Πόλεις και 2) Χωριά, ενώ στον κάθετο έχουμε i) OK μέρη και ii) Βόηθα Παναγιά (κάτι σαν το Φαρ Ουέστ, αλλά δεν θα βρει ποτέ κανείς το πτώμα, παρά μόνο κάτι φανατίλες αρχαιολόγοι που σκάβουνε όλη μέρα στις λάσπες μπας και βρούνε καμιά μούμια σε 20000 χρόνια από τώρα). Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το Dundee (1ii), το Auchtermuchty (2ii, περι ετυμολογίας ούτε εγώ ξέρω, μη σας γελάσω κιόλας βραδιάτικο), το St Andrews (2i) και το Inverness (1i). Γενικώς τα χωριά αξίζουν να τα δει κανείς, αλλά όχι και να τα βάλει στη λίστα με τα 100 πράγματα που πρέπει να δει πριν πεθάνει - είμαι λίγο πένθιμος απόψε, βλέπω - ενώ οι πόλεις είναι από αδιάφορες έως χάλια, αλλά έχουν μαγαζιά, οπότε αργά ή γρήγορα μια περατζάδα θα την κάνετε. Συνεπώς, εκείνο το καντήλι που σας φόρτωσε η γιαγιά πριν φύγετε και που δεν είχατε πού να το βάλετε γιατί κουβαλούσατε 178 κιλά πράγματα μαζί σας για ένα χρόνο masterάκι αλλά έλα που έδωσε λεφτά και η γιαγιά και βρε παιδί μου μη τη στεναχωρείς, γριά γυναίκα είναι, ανάβετέ το πού και πού, δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται.

Επιφυλάσσομαι για συνέχεια, προς το παρόν νυστάζω και έχω και ομιλία να παρακολουθήσω στις 9 το πρωί (α ρε Θείε τι μας βάζεις και κάνουμε για ένα διδακτορικό, αλλά δεν ήθελα Δημόκριτο, οπότε σκάω τώρα). Αυτά...



*Απαραίτητο background: κάτι Χριστούγεννα λοιπόν που ήμουνα μόνος κι έρημος, ήτοι δίχως έταιρον ήμισυ, και έβλεπα γυναίκα και κάτι μ'έπιανε - συγκίνηση - , ο τότε κολλητός ήταν σε μια μακροχρόνια σχέση. Ξέρετε τώρα, μιλάμε για εποχές Λυκείου, συνεπώς η μόνιμη σχέση σήμαινε σεξ συχνότερα από μια φορά στα 18 χρόνια, και συνεπώς ήταν επιθυμητή, όχι σαν μετά που μεγαλώσαμε και όπου ακούγαμε "αγάπη μου, θέλω να μιλήσουμε για εμάς" αρχίζαμε την τρεχάλα. Που ήμουνα; Ά, ναι. Ο κολλητός λοιπόν με τη μαχροχρόνια σχέση χτυπάει τηλέφωνο και ρωτάει αν θέλω να βγω έξω με αυτόν και το αίσθημα. Όταν εγώ ξεκινήσω τα περί του κρατήματος του φαναριού, αυτός κλείνει το μάτι (ναι, το κατάλαβα από το τηλέφωνο) και λέει ότι πρέπει να πάω και δεν θα χάσω, γιατί μια φίλη του αισθήματος που είναι κι αυτή μονάχη θα έρθει κλπ κλπ. Ως βαθύς και συναισθηματικός τύπος αμέσως ρώτησα αν είναι καλή (νομίζω επακριβώς ρώτησα αν "βλέπεται"), για να πάρω την απάντηση "θα δεις, μπορεί και να σ'αρέσει". Όπως ψυλλιαστήκατε ήδη, επρόκειτο περί μπάζου. Από τότε λοιπόν δύο πράγματα συνέβησαν: Πρώτον, κατάλαβα ότι ο κολλητός λέει και καμιά μαλακία πού και πού, ειδικά αν πρόκειται να ξεφορτωθεί κολλιτσίδα γλωσσοκοπάνα φίλη της γκόμενάς του και να έχει το πεδίο ελεύθερο. Και δεύτερον, όταν κάποιος μου λέει για οποιαδήποτε κατάσταση "μπορεί και να σ'αρέσει", χλωμιάζω και έχω δυσκολία να αναπνεύσω.