Ευτυχές το 2008 (ναι, καλά...)

Νά'μαι λοιπόν πίσω στη Σκωτία, με μείον μερικούς βαθμούς στη θερμοκρασία και μείον κάμποσα φράγκα για να ζεσταίνω το σπίτι κατά συνέπεια. Καλά είναι όμως, και (παραδόξως) δεν θα παραπονεθώ. Όχι για τα της Σκωτίας, τέλος πάντων. Σήμερα το θέμα μας είναι η Ελλάδα.

(Καταπιέζω εσωτερική τάση να φωνάξω περί του βάρους συγκεκριμένων ανατομικών τμημάτων του τσολιά. Ας ακούσουμε καλύτερα το μουλάρι.)

Πέρασα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά πίσω στα πάτρια εδάφη, όπως μάλλον γνωρίζετε ήδη, ώ τρεις αναγνώστες μου. Και πέρασα καλά, καλύτερα θα έλεγα από άλλες χρονιές. Και δώσ'του φαγητά, και δώσ'του γλυκά, και δώσ'του οικογένεια, με ολίγην από φίλους (δεν σας πρόλαβα όλους ρε γαμώτο). Γενικώς ωραία, και μάλιστα μέχρι που απέφυγα και σκυλάδικα, μπουζούκια, λουλουδούδες και τα τοιαύτα (κι ας έφαγα στη μάπα το μουλάρι).

Σαν κάτι όμως να μην πήγαινε καλά. Όχι κάτι συγκεκριμένο, αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά. Το έβλεπα σε όλο τον κόσμο (εκτός του αδελφού ίσως, αλλά και πάλι, να μην πάει Πεγκουλίνι φέτος...) και δεν μπορούσα να το προσδιορίσω. Γενικά καλά ήταν όλοι, και βγαίνανε και για ποτά, και για μπύρες, και για καφέδες, και για Πεγκουλίνι, αλλά όχι τόσο όσο παλιά. Κάτι από αυτό τον ενθουσιασμό που είχα συνηθίσει να περιμένω στα πάτρια απλά έλειπε. Και δεν μιλάω μόνο για το γνωστό "ο κόσμος δεν έχει λεφτά ρε Γιώργο, τι περιμένεις;", γιατί πρώτον από Καγιέν έπηξε το μάτι μου και δεύτερον λεφτά δεν είχε ο κόσμος ούτε πέρσι, ούτε πρόπερσι, αλλά από ηθικόν, ε, ακμαίον τουλάχιστον.

Τέλος πάντων, το απέδωσα στο ότι έχω να γυρίσω ένα χρόνο, και όλα μου φαίνονται κάπως υποτονικά γιατί μου την έχει δώσει στη Σκωτία, γιατί ψάχνω να δω τι θα κάνω στη ζωή μου, γιατί το τετράγωνο του Ερμή με τον Οφιούχο (κάντε κλικ παρακαλώ στο λίνκι του Οφιούχου και δεν θα χάσετε - είναι ζώδιο ή "πλανητοειδής ή αστεροειδής" τελικά;) δεν ευνοεί τα αισθηματικά σας αυτή την εποχή, κυρίες μου, να τον προσέχετε τον μουρντάρη τον Λέοντα και άλλα τέτοια. Πα ντε προμπλέμ (τσσσσσσς!), στο κεφάλι μου είναι πάλι όλα. Γκούντις.

Σήμερα όμως, ανοίγοντας την Ελευθεροτυπία (να εξηγηθώ: ανοίγοντας την ηλεκτρονική της έκδοση στο διαδίκτυο. Ο λόγος που κάνω την εξήγηση αυτή είναι προσωπικός, ήτοι για να γκρινιάξω για το ότι μου λείπει το να αγοράζω εφημερίδα και να κάθομαι να τη διαβάζω - αν και Ελλάδα σπάνια το έκανα, εκτός και αγόραζε κάποιος στο σπίτι. Το κάνω εδώ αρκετά πιο συχνά, αλλά δεν είναι το ίδιο να ανοίγεις τον Σκότσμαν και να διαβάζεις για τις μεταγραφές της Χιμπέρνιαν και τα πυρηνικά στη Σκωτία με το να ανοίγεις Ελευθεροτυπία/Βήμα/Καθημερινή/Γουατέβερ και να διαβάζεις για την προτροπή σε ασέλγεια επί του κυναίδου του Ολυμπιακού και τους νεκρούς από την έξοδο του Σαββατοκύριακου) και πηγαίνοντας στο κομμάτι "Ελλάδα", κάτι έκανε κλικ μέσα μου (γιατρέ μου; Κάνω κλικ σου λέω, είναι σοβαρό;).

Αντιγράφω λοιπόν:

"Είμαστε πια πρωταθλητές!

Πρωταθλήτρια είναι η χώρα μας, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας (Eurostat), στην ανεργία των νέων κάτω των 25 ετών, όχι μόνο στην ευρωζώνη αλλά και στην Ευρώπη των 27, αφού ξεπέρασε την Πολωνία! Συγκεκριμένα, το ποσοστό ανεργίας των νέων κατά το γ' τρίμηνο του 2007 άγγιξε το 22,6%, με την Ιταλία να ακολουθεί με 20,2%.

Η συγκεκριμένη τάση επιβεβαιώνεται και από τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας (ΕΣΥ) για το γ' τρίμηνο του 2007. Σχεδόν ένας στους 4 Ελληνες νέους ηλικίας κάτω των 24 ετών είναι άνεργος, η ανεργία είναι μεγαλύτερη μεταξύ των νέων γυναικών και των πτυχιούχων. Από τους τελευταίους ένας στους 3 είναι άνεργος."
(Από εδώ)

"Γιατί χάσαμε το χαμόγελο της αισιοδοξίας

Το κέφι τους, η ξεγνοιασιά τους, η αισιοδοξία τους, το γέλιο τους, τα έξω καρδιάς γλέντια, ήταν το σήμα κατατεθέν τους. Ηταν για όλο τον πλανήτη μικροί... Ζορμπάδες.

Με το «φαινόμενο» είχαν ασχοληθεί και ειδικοί, οι οποίοι έλεγαν ότι η θάλασσα, το κλίμα και ο λαμπερός ήλιος της Ελλάδας επιδρούσαν θετικά στην ψυχολογία των κατοίκων της. Ακόμα και σε πολύ δύσκολες εποχές για τη χώρα (φτώχεια, ανέχεια, πόλεμοι, ασταθής πολιτική κατάσταση), οι Ελληνες δεν έκαναν πίσω, εξακολουθούσαν να ελπίζουν, να αισιοδοξούν και να αγωνίζονται.

Σήμερα τα πράγματα φαίνεται να έχουν αλλάξει. Ο Ζορμπάς δεν ζει πια εδώ. Την έκανε γι' αλλού. Οι έρευνες (παγκόσμιες, ευρωπαϊκές και εγχώριες) αποτυπώνουν τον έντονο προβληματισμό του Ελληνα, την απαισιοδοξία του για το αύριο μαζί και τους φόβους του για το σήμερα. Καταγράφουν ένα κλίμα δυσαρέσκειας, ανησυχίας, απογοήτευσης και ανασφάλειας.
....
Ιλουστρασιόν πιστωτικές κάρτες και άδειες τσέπες, κακές θέσεις εργασίας και αύξηση των ανισοτήτων. Προσόντα και εφόδια που πάνε χαμένα. Την ίδια ώρα τα όποια κοινωνικά στηρίγματα καταρρέουν. Ανύπαρκτο το κράτος πρόνοιας, προβληματικό το σύστημα Υγείας, Παιδείας, ανασφάλεια και αβεβαιότητες που συνδέονται με το Ασφαλιστικό."
(Από εδώ)

Μάλιστα. Άρα δεν είμαι μόνο εγώ που βλέπω κάτι να μην πάει καλά, απλά ίσως τώρα άρχισα να το προσέχω (τόση ώρα έχω ανοιχτό το ΜάιΣπέις του Πεγκουλινίου στο παρασκήνιο, και ρίχνει το ένα Πεγκουλινοτράγουδο πίσω απ΄το άλλο. Άλα η πρόοδος! Κώστα, γίνε φίλος της τώρα και ζήτα συγγνώμη που δεν πήγες φέτος παρακαλώ). Αυτή η κατάσταση προφανώς δεν είναι θέμα ενός χρόνου, αλλά συνέπεια πολλών χρόνων σταδιακών αλλαγών. Η διαφορά είναι ότι τώρα οι αλλαγές αυτές φτάνουν σε μια κρίσιμη μάζα και οι συνέπειές τους γίνονται εμφανείς. Φτάσανε στο σημείο να μας κόψουν το Ζορμπαδιλίκι δηλαδή! Ώ καιροί, ώ ήθη...

Μέχρι εδώ για σήμερα, γιατί βαρέθηκα (και όπου νά'ναι θα αρχίσει να νυχτώνει κιόλας, κι έχουμε και δουλειές να κάνουμε). Υλικό για προβληματισμό λοιπόν, μέχρι να τα ξαναπούμε. Ζήτω το Πεγκουλίνι!