Μας έπρηξες

Άντε γιατί το/σας κούρασα πια...

Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η νοοτροπία του "εμείς είμαστε ένας-δύο-πέντε τα εκατό και συνεπώς ό,τι και να κάνουμε τίποτα δεν θα γίνει". Το ίδο βλέπω να υπάρχει σε εμάς τους Έλληνες από το στάδιο του πανεπιστημίου ήδη. Νομίζω ότι εκεί βρίσκεται και η ρίζα του ωχαδερφισμού που μας ταλανίζει σε επόμενα στάδια. Αν έχεις πείσει τον εαυτό σου από μικρός ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, γιατί να ασχοληθείς με ο,τιδήποτε όταν είσαι πιο μεγάλος (και πιο βολεμένος ίσως; Ίσως).

Φανταστείτε τι ζόρι θα τραβήξανε οι κακόμοιροι εκείνοι αρχαίοι Έλληνες όταν είπαν στο λαό "τώρα μπορείτε όλοι να λέτε την άποψή σας και όλοι να συμβάλλετε στις αποφάσεις του κράτους με την ψήφο σας". Αν ήταν ήδη τότε τυπικοί ελληναράδες, ή που θα πάθανε βαρύ πολιτισμικό "τι λέει ρε αυτός;", ή που θα τους γράψανε κανονικά, θα απείχανε απ'όλα, θα συνεχίζανε τη γκρίνια στην αγορά, και στο τέλος καποιος θα χρειάστηκε να τους το επιβάλλει (Θα ψηφίζεις λέμε, θα συμμετέχεις, με κατάλαβες Κρίττωνα γαμώ το στανιό μου;).

3000 χρόνια μετά. τίποτα δεν έχει αλλάξει. Βρε εσείς αποφασίζετε ποιος θα σας κάτσει στο σβέρκο, τσου εμείς. Εγώ ένας είμαι, κι αυτός ένας είναι, και όλοι μαζί δεν είμαστε δέκα εκατομμύρια κόσμος αλλά δέκα εκατομμύρια ασύνδετες, άσχετες, άβουλες και αδύναμες μονάδες. Λες κι έχουμε ακόμα δικτατορία ρε γαμώτο, τόσοι αγώνες τσάμπα και βερεσέ;

Δεν μας κυβερνάει ο δικτάτορας Μουγκάμπε που καθάριζε ομαδικά κόσμο για να πάρει την εξουσία, τα πλουσιόπαιδα που εμείς ψηφίσαμε μας κυβερνάνε. Και μετά τις (όποιες) εκλογές, θα μας κυβερνάνε αυτοί που εμείς ψηφίσαμε πάλι.

Δεν είσαι ένας χαμένος μόνος σου. Είσαι ένα μέρος του συνόλου που αποφασίζει. Δεν κάθεσαι μόνος σου σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και μονολογείς μέσα απ'τα δόντια σου, με τόσο κόσμο μιλάς, συναναστρέφεσαι και σε κάποιο βαθμό τόσο κόσμο γύρω σου επηρρεάζεις, έστω και λίγο, πόσο μάλλον όταν έχεις και ένα ιστολόγιο που το διαβάζει κόσμος.

Κάθε ένας από εμάς είναι σαν μια μικρή πηγή που στάζει ψηλά στο βουνό. Η γνώμη σου, η άποψή σου ξεκινάει μικρή και στην πορεία ενώνεται με άλλες απόψεις, επηρρεάζει τον κόσμο γύρω σου, σκάβει αυλάκια και ρεματιές, γίνεται χείμαρρος και ποτάμι, γίνεται δύναμη που αλλάζει, που αναζωογονεί, που ξυπνάει, που παρασέρνει. Δεν γίνεται αυτοστιγμεί, αλλά με το πέρασμα του χρόνου, με κάθε μικρή σταγόνα που όλου συνεισφέρουμε. Μην περιμένεις να σκάψεις τα βουνά στο πέρασμά σου σε ένα μήνα. Αλλά συνέχισε, δείξε υπομονή και επιμονή, στήριξε και στηρίξου στις αξίες και στα πιστεύω σου.

Και κυριότερα, ξεκίνα. Ρίξε αυτή τη μια σταγόνα. Ρίξε την ψήφο σου.

Άντε πάλι τα ίδια...

... και χειρότερα.

Όλη η χώρα ένα μπάρμπεκιου, έχω χάσει λογαριασμό πόσοι πια κάηκαν στις φλόγες, κι έχω βαρεθεί ειλικρινά να ακούω μαλακίες του τύπου:

-Οι Τούρκοι βάζουν τις φωτιές για να μην μπορούμε να κρυφτούμε στα δάση όταν κάνουν ντου
-Οι πολιτικοί βάζουν τις φωτιές για να επωφεληθούν για τις εκλογές
-Οι πυροσβέστες βάζουν τις φωτιές για να προμηθευτούμε εξοπλισμό και να μην απολυθούν
-Οι Αμερικάνοι βάζουν τις φωτιές, επειδή έχουμε γίνει κολλητάρια με τους Ρώσσους
-Οι Ισπανοί βάζουν τις φωτιές, για να μας φάνε τον τουρισμό του χρόνου

ΜΑ ΠΟΣΟ ΖΩΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ Ο,ΤΙ ΜΑΛΑΚΙΑ ΜΑΣ ΣΕΡΒΙΡΟΥΝ;

Βάλτε τα όλα κάτω και πείτε μου αν βγαίνει νόημα. Με έναν πολύ ξηρό χειμώνα, με ένα καλοκαίρι-φωτιά (με καύσωνες, μποφώρια και ξηρασία), με μια αντικειμενικά αδύναμη Πυροσβεστική Υπηρεσία, με τους γνωστούς-άγνωστους εμπρηστές-οικοπεδοφάγους, με τη μηδενική οικολογική παιδεία των Ελλήνων και την γνωστή αδιαφορία μας για ό,τι δεν είναι μέσα στον δικό μας κήπο, πιστεύετε πραγματικά ότι χρειαζόμαστε και βοήθεια για να καούμε ζωντανοί; Τόσο βλάκες είμαστε πια;

Ύμαρτον πια, ένας λαός ζώα, χειρότεροι κι απ'τους Αμερικ(λ)άνους έχουμε καταντήσει!

Επιπλέον, φτάνει πια με τις προτάσεις για πορείες, σιωπηλές διαμαρτυρίες, συναυλίες, πάρτι-μασκέ ενάντια στους εμπρησμούς, μαύρα πουκάμισα μαι κόκκινες μπότες για να δείξουμε τις στάχτες που βγαίνουν μέσα από τις φλόγες και άλλες τέτοιες άχρηστες πράξεις.

Στο δημοκρατικό πολίτευμα, οι αποφάσεις του λαού παίρνονται με έναν και μόνο τρόπο: ΜΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ. Το καταλαβαίνουμε όλοι αυτό; Είναι τόσο δύσκολο;

Σε κυβερνάει όποιος ΕΣΥ ψηφίζεις, φιλαράκο μου, κανένας άλλος.
Σε κουμαντάρει αυτός που ΕΣΥ ψήφισες., κανένας άλλος.
Σε δέρνει στις πορείες αυτός που ΕΣΥ ψήφισες, κανένας άλλος.
Σε αφήνει να καίγεσαι στις φωτιές αυτός που ΕΣΥ ψήφισες, κανένας άλλος.
Σε κοροϊδεύει, σε εμπαίζει, σε χλευάζει, σε σέρνει από τη μύτη αυτός που ΕΣΥ ψήφισες, κανένας άλλος.

ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟ;

Αν λοιπόν αυτοί που μας έχουν κυβερνήσει τα τελευταία... χχ χρόνια δεν μας ικανοποιούν, δεν μας κάνουν, δεν είναι αρκετοί, ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΞΑΝΑΨΗΦΙΖΟΥΜΕ, ΝΑ ΠΑΡΕΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ!

Πόσο δύσκολο είναι να δούμε λίγο πιο πέρα από τη μύτη μας σαν λαός επιτέλους;

Αν κάνουμε διαμαρτυρίες σιωπηλές/φωναχτές, ήρεμες/βίαιες, μασκέ/με πολιτικά και σε κάθε εκλογές τους ξαναψηφίζουμε, ουσιαστικά τους δίνουμε το δικαίωμα να μας κάνουν ό,τι θέλουν. Γιατί ξέρουν ότι το μόνο που χρειάζονται είναι να αμολάνε τον (όποιον) Πολύδωρα, να ρίχνουν και κάνα σκανδαλάκι να αποσπάται η προσοχή μας, και με τη βοήθεια της μνήμης χρυσόψαρου που μας διακρίνει θα ψηφίσουμε πάλι ή τον έναν ή τον άλλον στις επόμενες εκλογές. Ούτε γάτα ούτε ζημιά, μηδέν εις το πηλίκον για μας και ξάστερος ουρανός για εκείνους. Και οι δήθεν συνειδητοποιημένοι που θα αρχίσουν πάλι για λευκά κλπ, ας μην ξεχνάμε ότι, με το ηλίθιο εκλογικό μας σύστημα, αυτά μετράνε υπέρ τους.

Άλλη μία φορά: στο δημοκρατικό πολίτευμα, ο λαός έχει την εξουσία μέσω της ψήφου του, όχι μέσω της γκρίνιας του.

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ.

ΕΜΕΙΣ ΤΑ ΚΑΝΑΜΕ ΣΚΑΤΑ.
ΕΜΕΙΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ.
ΕΜΕΙΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ.
ΕΜΕΙΣ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ.

ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ.

ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΤΗ ΧΩΡΑ ΣΟΥ.

ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΨΗΦΙΣΕΙΣ.

ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ.

ΜΑΥΡΙΣΕ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΥΟ.

ΕΜΕΙΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Σ'ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΩΡΑ.

ΑΣ ΑΝΑΛΑΒΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΣ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ ΑΝΑΛΟΓΩΣ.

Άι σιχτήρ δηλαδή...

Επίκαιρο

Είχα κατά νου να γράψω για το πώς είναι στη Μάλτα, με φωτογραφίες, ιστορίες και ανέκδοτα.

Είχα επίσης κατά νου να γράψω για τους Πράσινους Ακτιβιστές στις ΗΠΑ που καίνε τα σπίτια όσων χτίζουν σε καμμένες δασικές περιοχές (σκεφτείτε το).

Είχα ακόμα ιδέες για το παγκόσμιο εμπόριο, τους ακροκαραεθνικιστάρες, την ζωή στη Σκωτία (μέρος Β'), το γιατί οι γυναίκες αγαπούν το ροζ χρώμα, την Παλαιοψυχολογία (κλάδος της εφαρμοσμένης μπακαλικής), και γενικώς τα μύρια όσα.

Αλλά.

Την ώρα που γράφω αυτά, 13 άτομα έχουν καεί σε νέες πυρκαγιές. 13 άτομα έχασαν τη ζωή τους μερικές μέρες μόλις μετά τις προηγούμενες μεγάλες πυρκαγιές, τις νέες εξαγγελίες δασοπροστασίας και τις δηλώσεις "σχετικής επιτυχίας".

Και ενώ άνθρωποι καίγονται ζωντανοί, τους πολιτικούς τους καίει μόνο ο προεκλογικός λασποαγώνας και σ'εμάς δεν καίγεται καρφί.

Εν όψει λοιπών των προαναφερθέντων, το παρόν post θα σας δείξει μόνο δύο πράγματα και θα σιωπήσει.

Δείτε λοιπόν:

Τον Χριστό τους και την Παναγία τους .

Υ.Γ.1: Ο αριθμός των νεκρών έχει φτάσει τους 41. Πόσο πρέπει να φωνάξω δηλαδή; Πόσο πρέπει να φωνάξουν όλοι μαζί; Πόσο ζώα είμαστε πια ως λαός και ως έθνος; Πόσες ακόμα καταστροφές πρέπει να καταπιούμε πριν πάρουμε χαμπάρι ότι πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα;

Υ.Γ.2: Και ο άγιος άνθρωπος της χώρας αυτής βάζει στην άκρη το προσωπικό του δράμα με την ηπατίτιδα και εύχεται να περάσει το κακό, δίνοντας άλλη μια φορά δυναμικό παρόν και ουσιαστική ευχολογική βοήθεια. Με τη σειρά τους, πολλοί άνθρωποι του εύχονται να ξεπεράσει το πρόβλημά του και να βρεθεί όπως επιθυμεί κοντά στον Κύριο, ως ανταπόδοση για τα όσα καλά και ουσιαστικά έχει κάνει.

Ένα στα γρήγορα

Το παρόν δεν είναι κανονικό post, παρά ένα τρέιλερ.

Θα με συγχωρήσετε, αλλά πριν από δύο μέρες γύρισα από Μάλτα. Δύο εβδομάδες διακοπές, παρακαλώ. Έπονται περιγραφές και γενικολογικές συζητήσεις, αλλά αυτό αφού ξεπεράσω την κατάθλιψη που μου προκαλεί ο Αύγουστος στη Σκωτία (μιλάμε για 13 βαθμούς το βραδάκι, χάρμα). Μιλάμε για σοκ, δύο εβδομάδες σε σταθερά 35άρια και ηλιοβασιλέματα-ποίημα, πίσω στη χώρα που είναι μόνιμα Νοέμβρης (ή Φλεβάρης, αλλά αντί για κουτσός είναι χιλιοποδαρούσος).

Μα ξέρετε τι ωραία που ήταν; Εμ, δεν ξέρετε, γι'αυτό θα ρίξω μια περιγραφή μόλις πιάσουν να δουλεύουν τα Προζάκ.

Μέχρι τότε, πάρτε μία του ρεμβασμού:



















Αααααααααχ....

Ήρωας, ήρωας!

Περί ηρώων το αποψινό, αλλά από μια ελαφρώς διαφορετική πλευρά. Μια πιο προσωπική και, αν θέλετε, φαλλοκρατική πλευρά. Κυρίες και δεσποινίδες φεμινίστριες, τη βόλτα σας τώρα.














(Από Encyclopedia Dramatica. Μια προσβλητική εγκυκλοπαίδεια, μα τι άλλο θa σκεφτούν;)

Έβλεπα σήμερα μια σειρά στην τηλεόραση ονόματι Heroes. Προσωπική εκτίμηση είναι ότι η σειρά έχει λίγο αυτό το βεβιασμένο, αυτή την υπερπροσπάθεια στην ηθοποιία που έχουν οι Αμερικάνοι (και ο Παπακαλιάτης), λες και ο θεατής είναι ανίκανος να διακρίνει αποχρώσεις συναισθημάτων και συμπεριφορών και όλα πρέπει να υπερτονίζονται. Παρ'όλ'αυτά το κόνσεπτ είναι κάτι που έχω πολύ κοντά στην καρδιά μου από μικρός (και περισσότερο ίσως όταν μεγάλωσα λιγάκι), και ο τρόπος που αυτό παρουσιάζεται μέσω της υπόθεσης είναι ακριβως όπως το φανταζόμουνα.

Για να μην σας κρατάω σε αγωνία, και για να μην φαντάζεστε ότι πρόκειται και για κάνα αριστούργημα τηε έβδομης τέχνης που έχει 29 επίπεδα ερμηνείας, η σειρά περιστρέφεται γύρω από μια ομάδα ανθρώπων που ανακαλύπτουν ότι έχουν κάποιες υπερφυσικές ικανότητες και τις χρησιμοποιούν για να αποτρέψουν μια μεγάλη καταστροφή (στη Νέα Υόρκη άσχετοι, η Πάρνηθα κάηκε πια). Το ωραίο έιναι ότι δεν παρουσιάζονται ως υπερήρωες, φόρμες, κολάν και εφετζιές, αλλά ως απλοί άνθρωποι που ξαφνικά ανακάλυψαν ότι διαθέτουν κάτι ελάχιστο παραπάνω απ'ότι νόμιζαν και το χρησιμοποιούν για καλό. Κλασικά πράγματα δηλαδή, απλά ειδωμένα μέσα από ένα πιο ρεαλιστικό πρίσμα.













Ένας από τους χαρακτήρες λοιπόν είναι μπάτσος (πάφ! πάντα κολλάει μια φάπα) ο οποίος ανακαλύπτει ότι, υπό συγκεκριμένες συνθήκες μπορεί να ακούει τι σκέφτονται οι γύρω του. Και το ανακαλύπτει βρίσκοντας ένα κοριτσάκι που έχει κρυφτεί όταν ένας κακοποιός σκοτώμνει την οικογένειά της. Το FBI (γειά σου Maulder αθάνατε, τι κάνει η αδελφή σου;) ψυλλιάζεται βρώμα, ψιλοπείθεται ότι όντως κάτι παίζει με τον τύπο, οπότε τον στρατολογεί για να βοηθήσει και, πριν αλλέκτωρ λαλήσει τρις, ο τύπος ξανασώνει το κοριτσάκι από βέβαιο θάνατο (όλε!), καθώς και μια συνάδελφο-πρακτόρισσα. Φιλαράκο, είσαι μέγας! Όλοι θα εκτιμούσαν έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα τους.














Μπράβο! Ζήτω! (Από http://www.cuedspeech.org/)

Όλοι; Όχι όλοι (φεμινίστριες ξου). Ο τύπος γυρίζει σπίτι του το βράδυ μόνο και μόνο για να βρει τη γυναίκα του να περιμένει με μούτρα, να τον αρχίσει στα "η δουλειά σου είναι πιο σημαντική από το γάμο μας", "τα καλύτερα μου χρόνια έφαγες" και άλλα τέτοια επικά. Και ο τύπος ακούει ότι η σύζυγος θα προτιμούσε να τον σουτάρει, οπότε και της λέει "κι εσύ κι ο γρύλος σου" και την κάνει.















(Από go-montreal)

Να το κάνω λιανά: Είσαι ήρωας, σώζεις κόσμο, και η γυναίκα σου δεν σ'αφήνει καν να μιλήσεις και να εξηγήσεις, παρά αρχίζει τα "νιανιανια νιανιανια νιανιανιανια νια". Είναι ζωή αυτή; Πρέπει να δίνεις σημασία; Το συκώτι σου τι φταίει;

Ανιστόρητοι, ο Προμηθέας είναι, η πρώτη καταγεγραμένη περίπτωση φαγωμένου συκωτιού (Από το Βήμα)

Την ίδια απορία είχα για πολούς υπερήρωες. Του ζαλίζει τον έρωτα του Ζούπερμαν η Λόις όταν αργεί να γυρίσει επειδή έσωζε 3000 κόσμο στην Αφρική και έτσι δεν μπορέσαν να έχουν ρομαντικό δείπνο; Του βγάζει την πίστη η Βίκυ Βέιλ του Ζμπάτμαν όταν παίζει μπάτσες με τον Πιγκουίνο για να σώσει όλα τα πρωτότοκα της πόλης, αλλά έτσι δεν μένει χρόνος να μιλήσουν για το πού πάει η σχέση τους; Και καλά όσο έχεις τη διπλή ταυτότητα και το "αίστημα" δεν ξέρει ότι είσαι ο τρομερός τιμωρός, μόλις σοβαρέψουν τα πράγματα και της αποκαλυφθείς γιατί "μόνο εκείνη ξέρει τι πραγματικά κρύβεται πίσω από τη μάσκα". τότε αρχίζουν τα ζοριλίκια.

Ξυπνάς το πρωί δίπλα της. Ας υποθέσουμε ότι έφερες διπλό άσσο στην εικοσιμία και έχετε ένα ήρεμο πρωινό, και όλα καλά , και "γλύκα μου", και "μωρό μου", και "αγάπη μου", και "τυροπιτούλα μου" (μια αναγούλα), και ¨πιτσικουλίνι μου" (χα! Το θυμάται κανείς αυτό; Από τους "Παντρεμένους" ντε!). Και μετά πας στη δουλειά σου, μεροδούλι μεροφάι, γιατί είσαι καλός εσύ και τίμιος, και δεν θα κλέψεις για να πάρετε καναπέ ντιζαϊνάτο, και τρως το λούκι κανονικά. Και το βράδυ όπως γυρίζεις, κλέβουν μια τράπεζα, βιάζουν μια γυναίκα (ή και ανάποδα), βάζουν μια βόμβα σε νοσοκομείο βρε αδερφέ! Αλλά σας περιμένουν οι Αλεξίου για κρασιά. Τι κάνεις; Βγάζεις το κινητό, γράφεις μήνυμα σιγά-σιγά: Αγάπη μου, κάποιος ανατι-Η ΛΕΞΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ ΛΕΞΙΚΟ- βάζει βόμβα στο νοσοκομείο, θα αργήσω λίγο, εκτός κι αν με καθαρίσουν, οπότε αντίο -ΑΠΟΣΤΟΛΗ-ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΑΠΕΤΥΧΕ- πάλι τελειώσαν οι μονάδες, έχει καρτοτηλέφωνο εδώ κοντά, για να δούμ-ΜΠΟΥΥΥΥΥΥΜΜΜ! Κρίμα, σε κατανοώ, και στείλτε δωρεές στον Ερυθρό Σταυρό.

Όχι βέβαια! Εδώ κινδυνεύει κόσμος, και μόνο εσύ μπορείς να βοηθήσεις. Γιούρια στον ταβλά με τα κουλούρια (παλιό κατοχικό), και προσοχή μη φάμε καμιά ξόφαλτση!

Και αφού έσωσες όλα αυτά τα άρρωστα παιδάκια, και τις μοναχικές ψυχές, και τους καρκινοπαθείς, και την κυρία με τους καφέδες στο κυλικείο, γυρνάς σπίτι να βάλεις Μπεταντίν στις πληγές σου. Και τι κερδίζεις; Μουρμούρα και πάλι μουρμούρα, και "δεν μπορούσες να πάρεις το εκατό ένα τηλέφωνο, μόνος σου πρέπει να τα κάνεις όλα;", και "πάλι νροπιαστήκαμε, και πως θα την αντικρύσω πάλι στο γραφείο την κλώσσα", και εν συντομία καλέ μου ήρωα πάλι καναπέ θα κοιμηθείς.

(simpsoncrazy)

Και πάνω εκεί που απορούσα με τη στερημένη μου τη φαντασία, που κάθομαι νυχτιάτικα και σκέφτομαι ποιός φοράει τα παντελόνια στο σπίτι του Ζπάιντερμαν, μια μάλλον θλιβερή σκέψη αναδύθηκε.

Η παραπάνω εικόνα είναι απόλυτα ακριβής για πάρα πολλούς από τους απλούς, καθημερινούς ήρωες*.

(http://theracingpaper/)

Για τον πυροσβέστη που σώζει ζωές στα χωριά που κάιγονται και η γυναίκα του θέλει διαζύγιο γιατί την παραμελεί.

Για τον αστυνόμο που αποτρέπει μια ληστεία και μετά δεν του μιλάει η κόρη του επειδή δεν την πήγε προπόνηση κολύμβηση.

Για τον στρατιώτη που τον κυνηγάνε οι σφαίρες και μαζί η ζήλια επειδή η γυναίκα του όλο του λέει για τις βόλτες με τον καινούργιο φίλο που έχει από τη δουλειά.

And the beat goes on...

Δεν λέω ότι όλες οι γυναίκες των οπίων ο άντρας/γκόμενος κάνει κάτι σημαντικό πρέπει να κάθονται στωικά και να πλέκουν σαν την Πηνελόπη (έπλεκε ή κένταγε; Δεν θυμάμαι) και να τρώνα τα πάντα αδιαμαρτύρητα. Καλώς ή κακώς έτσι είναι τα πράγματα σε μία σχέση, υπομένεις μέχρι ενός σημείου και μετά σηκώνεις μπαϊράκι. ΟΚ, δεκτόν.

Αλλά είναι κρίμα κι άδικο να σε ευγνωμονεί έστω κι ένας άνθρωπος γιατί του έκανες τη ζωή καλύτερη (πόσο μάλλον οι 3000 του Ζούπερμαν), και μετά να κοιμάσαι καναπέ! Ε όχι!

(Από Amazon)

*Δεν αναφέρομαι στο τι κάνει ο γκόμενος της Ζγουόντερ Ζγούμαν όταν αυτή παίζει μάπες με τον Δόκτωρ Ζιβέγκο, για δύο λόγους

Πρώτον γιατί είμαι άντρας, και ξέρω ότι οι (περισσότεροι) άντρες αντιδρούν διαφορετικά όταν υπάρχει πρόβλημα παραμέλησης, ήτοι "θα πάω για μπύρες με τα παιδιά", οπότε και η κυρία ελεύθερη για μάπες είναι, και εν τέλει η σχέση λήγει και ο καθένας το δρόμο του, χωρίς 6 μήνες "έχω πονοκέφαλο, άλλη μέρα".

Δεύτερον, σκεφτείτε το. Πόσες φορές έχετε δει γυναίκα υπερήρωα να έχει αντίστοιχα προβλήματα; Ενώ όποιος έχει δει τη σειρά με το Ζούπερμαν θα θυμάται. Κακόμοιρε Καλ-Ελ, τι σού'μελε να πάθεις...