Πέσε πάλι για ύπνο παιδάκι μου...

Νά'μπαινα λέει στο γραφείο του Κουμπάρου το μεσημεράκι, εκεί λίγο πριν το φαγητό.

Να τού'λεγα πώς θέλω να του πω κάτι σύντομο.

Να έλεγα πως βαρέθηκα πια τη ζωή αυτή στη Σκωτία.

Να εξηγούσα πως δεν το μπορώ πια το διδακτορικό.

Να έλεγα με ήρεμο τρόπο ότι δεν μ'ενδιαφέρει πως σχεδόν τελείωσα.

Να τον έβλεπα να κοκκινίζει.

Να του έλεγα πως φεύγω, πως δεν θα ετοιμάσω τίποτα για τον επόμενο φοιτητή, πως δεν θα τελειώσω κανένα πείραμα, πως δεν με νοιάζει καριέρα και συστατικές επιστολές.

Να του εξηγούσα ότι δεν αντέχω πια, ότι φτάνει, μπάφιασα.

Να έφευγα λέει από το Χωριό, απ'τη Σκωτία, από μένα.

Να έμπαινα σ'ένα τραίνο, να έκλεινα τα μάτια μου κι όταν ξυπνούσα να ήμουνα κάποιος άλλος.

Να έκανα, λέει, μια καινούργια αρχή.

Να ήμουνα χαρούμενος.

............

Ημερονειρέματα τα ονομάζουν αυτά οι ιθαγενείς, και κάτι ξέρουν. Και αυτό ακριβώς είναι, όνειρα χωρίς βάση και ουσία, χωρίς τις επιπλοκές του πραγματικού κόσμου, χωρίς τα "κι αν;" και τα "και μετά;" και όλες αυτές τις χίλιες απορίες που μας δένουν στη ζωή μας κάθε μέρα. Φαντασιώσεις, αφηρημάδες, όνειρα ήταν και πάνε.

Να ήμουν, λέει, λιγότερο πεζός...