Φωνέεες

Δεν... ή μάλλον ναι, περί φωνών πρόκειται, αλλά όχι των συνηθισμένων, αλλά των ιδιοπερίεργων και μάλλων ασυνήθιστων. Βγάζω νόημα μέχρι τώρα; Μάλλον όχι, οπότε να το πάρω από την αρχή.

Για κάποιο λόγο λοιπόν μου τη δίνει στα νεύρα το να βρίσκομαι σε παρέα με ομοεθνείς.
Ορίστε, το είπα.

Βρέθηκα σήμερα σε τοπικό καφενέ (ήτοι πάμπα, κομπλέ με πρώην να σερβίρει, μιλάμε για χλίδα) με παρέα χαρωπών Ελληναράδων. Κάποιοι γνωστοί, κάποιοι άγνωστοι, και φουλ του άσσου με itelli. Γενικώς προϋποθέσεις χαβαλέ, πλάκας και γέλιου, με πασπάλισμα πατριδογευσίας. Ακριβώς δηλαδή αυτό που μου έχει λείψει ένα χρόνο τώρα, αυτό που περιμένω να κάνω τα Χριστούγεννα, το πιάνετε το νόημα τέλος πάντων, καλή φάση.

Μόνο που δεν ήταν.

Με πιάσανε τα νεύρα μου. Έπιασα τον εαυτό μου να θέλει να φωνάξει. Έχει πιαστεί ο ώμος μου (άσχετο, αλλά σχετικό). Και τελικά φώναξα, αλλά μέσα στο κεφάλι μου. Έκατσα εκεί για κάνα μισάωρο, και τον περισσότερο καιρό είτε φώναζα σιωπηλά είτε έκανα δηκτικά σχόλια χαμηλοφώνως - και σχολίαζα κιόλας ότι μόνος μου τα λέω, μόνος μου τα ακούω. Κλασική περίπτωση ψύχωσης δηλαδή. Και για να δέσει το γλυκό, πέρασα τα επόμενα 10 λεπτά λέγοντας σε φιλλέληνα (γκετ ιτ;) πόσο πραγματικά δεν δίνω δεκάρα (εμ, με μια μάλλον διαφορετική επιλογή λέξεων) για όλη αυτή την ιστορία με το γκρικουλαίικο γκετ τουγκέδερ, και πώς τα έχω ξαναδεί όλα αυτά ξανά και ξανά, και γενικότερα τα μιζεριάστικά μου που συνήθως περιγράφω στο αγγλόφωνο ιστολόγιο.

Και παρ'όλ'αυτά μου λείπει αυτή η φάση. Μου λείπει το να νιώσω καλά σε τέτοιες καταστάσεις, να χαλαρώσω και να το απολαύσω, να ξαναγυρίσω ίσωσ πίσω στον εαυτό μου που γούσταρε τέτοιες καταστάσεις και που πολύ ευχαρίστως θα έμενε μέχρι αργά το βράδυ για μαλακίες και πάρτυ στη Χόουπ Στριτ (αγάπη μου) να βρίζουμε τους γιάδες και τα νέντια.

Γιατρέ μου τι λέτε; Είναι σχιζοφρένεια υποβοηθούμενη από την κατάθλιψη, ταντανάπαλιν, ή απλά αλλάζω μεγαλώνω;

Πρέπει να ανησυχώ γιατρέ μου;