Μας έπρηξες

Άντε γιατί το/σας κούρασα πια...

Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η νοοτροπία του "εμείς είμαστε ένας-δύο-πέντε τα εκατό και συνεπώς ό,τι και να κάνουμε τίποτα δεν θα γίνει". Το ίδο βλέπω να υπάρχει σε εμάς τους Έλληνες από το στάδιο του πανεπιστημίου ήδη. Νομίζω ότι εκεί βρίσκεται και η ρίζα του ωχαδερφισμού που μας ταλανίζει σε επόμενα στάδια. Αν έχεις πείσει τον εαυτό σου από μικρός ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, γιατί να ασχοληθείς με ο,τιδήποτε όταν είσαι πιο μεγάλος (και πιο βολεμένος ίσως; Ίσως).

Φανταστείτε τι ζόρι θα τραβήξανε οι κακόμοιροι εκείνοι αρχαίοι Έλληνες όταν είπαν στο λαό "τώρα μπορείτε όλοι να λέτε την άποψή σας και όλοι να συμβάλλετε στις αποφάσεις του κράτους με την ψήφο σας". Αν ήταν ήδη τότε τυπικοί ελληναράδες, ή που θα πάθανε βαρύ πολιτισμικό "τι λέει ρε αυτός;", ή που θα τους γράψανε κανονικά, θα απείχανε απ'όλα, θα συνεχίζανε τη γκρίνια στην αγορά, και στο τέλος καποιος θα χρειάστηκε να τους το επιβάλλει (Θα ψηφίζεις λέμε, θα συμμετέχεις, με κατάλαβες Κρίττωνα γαμώ το στανιό μου;).

3000 χρόνια μετά. τίποτα δεν έχει αλλάξει. Βρε εσείς αποφασίζετε ποιος θα σας κάτσει στο σβέρκο, τσου εμείς. Εγώ ένας είμαι, κι αυτός ένας είναι, και όλοι μαζί δεν είμαστε δέκα εκατομμύρια κόσμος αλλά δέκα εκατομμύρια ασύνδετες, άσχετες, άβουλες και αδύναμες μονάδες. Λες κι έχουμε ακόμα δικτατορία ρε γαμώτο, τόσοι αγώνες τσάμπα και βερεσέ;

Δεν μας κυβερνάει ο δικτάτορας Μουγκάμπε που καθάριζε ομαδικά κόσμο για να πάρει την εξουσία, τα πλουσιόπαιδα που εμείς ψηφίσαμε μας κυβερνάνε. Και μετά τις (όποιες) εκλογές, θα μας κυβερνάνε αυτοί που εμείς ψηφίσαμε πάλι.

Δεν είσαι ένας χαμένος μόνος σου. Είσαι ένα μέρος του συνόλου που αποφασίζει. Δεν κάθεσαι μόνος σου σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και μονολογείς μέσα απ'τα δόντια σου, με τόσο κόσμο μιλάς, συναναστρέφεσαι και σε κάποιο βαθμό τόσο κόσμο γύρω σου επηρρεάζεις, έστω και λίγο, πόσο μάλλον όταν έχεις και ένα ιστολόγιο που το διαβάζει κόσμος.

Κάθε ένας από εμάς είναι σαν μια μικρή πηγή που στάζει ψηλά στο βουνό. Η γνώμη σου, η άποψή σου ξεκινάει μικρή και στην πορεία ενώνεται με άλλες απόψεις, επηρρεάζει τον κόσμο γύρω σου, σκάβει αυλάκια και ρεματιές, γίνεται χείμαρρος και ποτάμι, γίνεται δύναμη που αλλάζει, που αναζωογονεί, που ξυπνάει, που παρασέρνει. Δεν γίνεται αυτοστιγμεί, αλλά με το πέρασμα του χρόνου, με κάθε μικρή σταγόνα που όλου συνεισφέρουμε. Μην περιμένεις να σκάψεις τα βουνά στο πέρασμά σου σε ένα μήνα. Αλλά συνέχισε, δείξε υπομονή και επιμονή, στήριξε και στηρίξου στις αξίες και στα πιστεύω σου.

Και κυριότερα, ξεκίνα. Ρίξε αυτή τη μια σταγόνα. Ρίξε την ψήφο σου.