Ήρωας, ήρωας!

Περί ηρώων το αποψινό, αλλά από μια ελαφρώς διαφορετική πλευρά. Μια πιο προσωπική και, αν θέλετε, φαλλοκρατική πλευρά. Κυρίες και δεσποινίδες φεμινίστριες, τη βόλτα σας τώρα.














(Από Encyclopedia Dramatica. Μια προσβλητική εγκυκλοπαίδεια, μα τι άλλο θa σκεφτούν;)

Έβλεπα σήμερα μια σειρά στην τηλεόραση ονόματι Heroes. Προσωπική εκτίμηση είναι ότι η σειρά έχει λίγο αυτό το βεβιασμένο, αυτή την υπερπροσπάθεια στην ηθοποιία που έχουν οι Αμερικάνοι (και ο Παπακαλιάτης), λες και ο θεατής είναι ανίκανος να διακρίνει αποχρώσεις συναισθημάτων και συμπεριφορών και όλα πρέπει να υπερτονίζονται. Παρ'όλ'αυτά το κόνσεπτ είναι κάτι που έχω πολύ κοντά στην καρδιά μου από μικρός (και περισσότερο ίσως όταν μεγάλωσα λιγάκι), και ο τρόπος που αυτό παρουσιάζεται μέσω της υπόθεσης είναι ακριβως όπως το φανταζόμουνα.

Για να μην σας κρατάω σε αγωνία, και για να μην φαντάζεστε ότι πρόκειται και για κάνα αριστούργημα τηε έβδομης τέχνης που έχει 29 επίπεδα ερμηνείας, η σειρά περιστρέφεται γύρω από μια ομάδα ανθρώπων που ανακαλύπτουν ότι έχουν κάποιες υπερφυσικές ικανότητες και τις χρησιμοποιούν για να αποτρέψουν μια μεγάλη καταστροφή (στη Νέα Υόρκη άσχετοι, η Πάρνηθα κάηκε πια). Το ωραίο έιναι ότι δεν παρουσιάζονται ως υπερήρωες, φόρμες, κολάν και εφετζιές, αλλά ως απλοί άνθρωποι που ξαφνικά ανακάλυψαν ότι διαθέτουν κάτι ελάχιστο παραπάνω απ'ότι νόμιζαν και το χρησιμοποιούν για καλό. Κλασικά πράγματα δηλαδή, απλά ειδωμένα μέσα από ένα πιο ρεαλιστικό πρίσμα.













Ένας από τους χαρακτήρες λοιπόν είναι μπάτσος (πάφ! πάντα κολλάει μια φάπα) ο οποίος ανακαλύπτει ότι, υπό συγκεκριμένες συνθήκες μπορεί να ακούει τι σκέφτονται οι γύρω του. Και το ανακαλύπτει βρίσκοντας ένα κοριτσάκι που έχει κρυφτεί όταν ένας κακοποιός σκοτώμνει την οικογένειά της. Το FBI (γειά σου Maulder αθάνατε, τι κάνει η αδελφή σου;) ψυλλιάζεται βρώμα, ψιλοπείθεται ότι όντως κάτι παίζει με τον τύπο, οπότε τον στρατολογεί για να βοηθήσει και, πριν αλλέκτωρ λαλήσει τρις, ο τύπος ξανασώνει το κοριτσάκι από βέβαιο θάνατο (όλε!), καθώς και μια συνάδελφο-πρακτόρισσα. Φιλαράκο, είσαι μέγας! Όλοι θα εκτιμούσαν έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα τους.














Μπράβο! Ζήτω! (Από http://www.cuedspeech.org/)

Όλοι; Όχι όλοι (φεμινίστριες ξου). Ο τύπος γυρίζει σπίτι του το βράδυ μόνο και μόνο για να βρει τη γυναίκα του να περιμένει με μούτρα, να τον αρχίσει στα "η δουλειά σου είναι πιο σημαντική από το γάμο μας", "τα καλύτερα μου χρόνια έφαγες" και άλλα τέτοια επικά. Και ο τύπος ακούει ότι η σύζυγος θα προτιμούσε να τον σουτάρει, οπότε και της λέει "κι εσύ κι ο γρύλος σου" και την κάνει.















(Από go-montreal)

Να το κάνω λιανά: Είσαι ήρωας, σώζεις κόσμο, και η γυναίκα σου δεν σ'αφήνει καν να μιλήσεις και να εξηγήσεις, παρά αρχίζει τα "νιανιανια νιανιανια νιανιανιανια νια". Είναι ζωή αυτή; Πρέπει να δίνεις σημασία; Το συκώτι σου τι φταίει;

Ανιστόρητοι, ο Προμηθέας είναι, η πρώτη καταγεγραμένη περίπτωση φαγωμένου συκωτιού (Από το Βήμα)

Την ίδια απορία είχα για πολούς υπερήρωες. Του ζαλίζει τον έρωτα του Ζούπερμαν η Λόις όταν αργεί να γυρίσει επειδή έσωζε 3000 κόσμο στην Αφρική και έτσι δεν μπορέσαν να έχουν ρομαντικό δείπνο; Του βγάζει την πίστη η Βίκυ Βέιλ του Ζμπάτμαν όταν παίζει μπάτσες με τον Πιγκουίνο για να σώσει όλα τα πρωτότοκα της πόλης, αλλά έτσι δεν μένει χρόνος να μιλήσουν για το πού πάει η σχέση τους; Και καλά όσο έχεις τη διπλή ταυτότητα και το "αίστημα" δεν ξέρει ότι είσαι ο τρομερός τιμωρός, μόλις σοβαρέψουν τα πράγματα και της αποκαλυφθείς γιατί "μόνο εκείνη ξέρει τι πραγματικά κρύβεται πίσω από τη μάσκα". τότε αρχίζουν τα ζοριλίκια.

Ξυπνάς το πρωί δίπλα της. Ας υποθέσουμε ότι έφερες διπλό άσσο στην εικοσιμία και έχετε ένα ήρεμο πρωινό, και όλα καλά , και "γλύκα μου", και "μωρό μου", και "αγάπη μου", και "τυροπιτούλα μου" (μια αναγούλα), και ¨πιτσικουλίνι μου" (χα! Το θυμάται κανείς αυτό; Από τους "Παντρεμένους" ντε!). Και μετά πας στη δουλειά σου, μεροδούλι μεροφάι, γιατί είσαι καλός εσύ και τίμιος, και δεν θα κλέψεις για να πάρετε καναπέ ντιζαϊνάτο, και τρως το λούκι κανονικά. Και το βράδυ όπως γυρίζεις, κλέβουν μια τράπεζα, βιάζουν μια γυναίκα (ή και ανάποδα), βάζουν μια βόμβα σε νοσοκομείο βρε αδερφέ! Αλλά σας περιμένουν οι Αλεξίου για κρασιά. Τι κάνεις; Βγάζεις το κινητό, γράφεις μήνυμα σιγά-σιγά: Αγάπη μου, κάποιος ανατι-Η ΛΕΞΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ ΛΕΞΙΚΟ- βάζει βόμβα στο νοσοκομείο, θα αργήσω λίγο, εκτός κι αν με καθαρίσουν, οπότε αντίο -ΑΠΟΣΤΟΛΗ-ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΑΠΕΤΥΧΕ- πάλι τελειώσαν οι μονάδες, έχει καρτοτηλέφωνο εδώ κοντά, για να δούμ-ΜΠΟΥΥΥΥΥΥΜΜΜ! Κρίμα, σε κατανοώ, και στείλτε δωρεές στον Ερυθρό Σταυρό.

Όχι βέβαια! Εδώ κινδυνεύει κόσμος, και μόνο εσύ μπορείς να βοηθήσεις. Γιούρια στον ταβλά με τα κουλούρια (παλιό κατοχικό), και προσοχή μη φάμε καμιά ξόφαλτση!

Και αφού έσωσες όλα αυτά τα άρρωστα παιδάκια, και τις μοναχικές ψυχές, και τους καρκινοπαθείς, και την κυρία με τους καφέδες στο κυλικείο, γυρνάς σπίτι να βάλεις Μπεταντίν στις πληγές σου. Και τι κερδίζεις; Μουρμούρα και πάλι μουρμούρα, και "δεν μπορούσες να πάρεις το εκατό ένα τηλέφωνο, μόνος σου πρέπει να τα κάνεις όλα;", και "πάλι νροπιαστήκαμε, και πως θα την αντικρύσω πάλι στο γραφείο την κλώσσα", και εν συντομία καλέ μου ήρωα πάλι καναπέ θα κοιμηθείς.

(simpsoncrazy)

Και πάνω εκεί που απορούσα με τη στερημένη μου τη φαντασία, που κάθομαι νυχτιάτικα και σκέφτομαι ποιός φοράει τα παντελόνια στο σπίτι του Ζπάιντερμαν, μια μάλλον θλιβερή σκέψη αναδύθηκε.

Η παραπάνω εικόνα είναι απόλυτα ακριβής για πάρα πολλούς από τους απλούς, καθημερινούς ήρωες*.

(http://theracingpaper/)

Για τον πυροσβέστη που σώζει ζωές στα χωριά που κάιγονται και η γυναίκα του θέλει διαζύγιο γιατί την παραμελεί.

Για τον αστυνόμο που αποτρέπει μια ληστεία και μετά δεν του μιλάει η κόρη του επειδή δεν την πήγε προπόνηση κολύμβηση.

Για τον στρατιώτη που τον κυνηγάνε οι σφαίρες και μαζί η ζήλια επειδή η γυναίκα του όλο του λέει για τις βόλτες με τον καινούργιο φίλο που έχει από τη δουλειά.

And the beat goes on...

Δεν λέω ότι όλες οι γυναίκες των οπίων ο άντρας/γκόμενος κάνει κάτι σημαντικό πρέπει να κάθονται στωικά και να πλέκουν σαν την Πηνελόπη (έπλεκε ή κένταγε; Δεν θυμάμαι) και να τρώνα τα πάντα αδιαμαρτύρητα. Καλώς ή κακώς έτσι είναι τα πράγματα σε μία σχέση, υπομένεις μέχρι ενός σημείου και μετά σηκώνεις μπαϊράκι. ΟΚ, δεκτόν.

Αλλά είναι κρίμα κι άδικο να σε ευγνωμονεί έστω κι ένας άνθρωπος γιατί του έκανες τη ζωή καλύτερη (πόσο μάλλον οι 3000 του Ζούπερμαν), και μετά να κοιμάσαι καναπέ! Ε όχι!

(Από Amazon)

*Δεν αναφέρομαι στο τι κάνει ο γκόμενος της Ζγουόντερ Ζγούμαν όταν αυτή παίζει μάπες με τον Δόκτωρ Ζιβέγκο, για δύο λόγους

Πρώτον γιατί είμαι άντρας, και ξέρω ότι οι (περισσότεροι) άντρες αντιδρούν διαφορετικά όταν υπάρχει πρόβλημα παραμέλησης, ήτοι "θα πάω για μπύρες με τα παιδιά", οπότε και η κυρία ελεύθερη για μάπες είναι, και εν τέλει η σχέση λήγει και ο καθένας το δρόμο του, χωρίς 6 μήνες "έχω πονοκέφαλο, άλλη μέρα".

Δεύτερον, σκεφτείτε το. Πόσες φορές έχετε δει γυναίκα υπερήρωα να έχει αντίστοιχα προβλήματα; Ενώ όποιος έχει δει τη σειρά με το Ζούπερμαν θα θυμάται. Κακόμοιρε Καλ-Ελ, τι σού'μελε να πάθεις...