Βάρκα στη Τζαμάικα

Το post αυτό είναι διακοποψυχολογικοκοινωνιολογικό. Σήμερα λοιπόν θα ταξιδέψουμε μαζί στο πέλαγος της μπακαλοψυχολογίας, ή της (παγκοσμίως αναγνωρισμένης) εφαρμοσμένης μπακαλικής - ένας γενικότερος όρος που μπορεί να περιγράψει ο,τιδήποτε ψευδοεπιστημονικό, από τα μισοαποτυχημένα πειράματα με μπουκάλια κοκακόλας (είναι φίλη μας, ναι, φίλη μας είναι) και καραμελάκια μέντος μέχρι ερασιτεχνικές θεωρίες ονειροανάλυσης.

(www.cls.yale.edu/lexis/PD/content/ Έχει λοιπόν το γνωστό πανεπιστήμια Yale στο Αμέρικα ένα online λεξικό τηε μοντέρνας ελληνικής γλώσσας μετά εικονογραφήσεως, και αυτή είναι η εικόνα για το λήμμα "μπακάλης". Εγώ τουλάχιστον εντυπωσιάστηκα.)

Παρεπιπτόντως, στον ύπνο μου χτες το βράδυ έβλεπα ότι έμαθα το πώς να πετάω: από στάση, γέρνεις μπροστά και αφήνεσαι να πέσεις με τη μούρη, κρατώντας το σώμα σου ίσιο, και, αν έχεις αρκετή εμπιστοσύνη στο ότι δεν θα κοπανήσεις και θα πάνε χαμένα τα χρόνια με τα σιδεράκια στον ορθοδοντικό, αιωρείσαι μερικά εκατοστά πάνω από το έδαφος. Καλό ε; Η πλάκα είναι ότι γύρω μου υπήρχε αρκετός κόσμος που το έκανε αυτό. Μετά ξύπνησα μέσα σε άλλο όνειρο, στο οποίο προσπαθούσα να πετάξω στην πραγματικότητα, ενθυμούμενος την τεχνική από το προηγούμενο όνειρο, μόνο που ήμουν σίγουρος ότι θα φάω τα μούτρα μου, και συνεπώς δεν δούλεψε. Η μπακαλοψυχολογία μου λέει ότι νιώθω την ανάγκη να ελευθερωθώ από δεσμούς και καταστάσεις που η πραγματικότητα μου επιβάλει, αλλά συνάμα καταλαβαίνω ότι φοβάμαι να αφήσω την συμβατικότηττα και την ασφάλεια της καθημερινότητάς μου και να κυνηγήσω τα όνειρά μου, και συνεπώς παραμένω δέσμιος της ίδιας μου της ζωής και των μέχρι τώρα επιλογών μου.

Ελπίζω να πιάσατε το νόημα της μπακαλικής. Η εφαρμοσμένη μπακαλική δεν είναι απαραίτητα λάθος, ότε απαραίτητα σωστή. Είναι αποτέλεσμα εμπειρίας, προσωπικής άποψης και διαίσθησης, αλλά δεν είναι προϊόν τυπικής εκπαίδευσης.

(http://www.agrotravel.gr/)

Επ'αυτού, θα μιλήσουμε σήμερα για ένα από τα στοιχεία της προσωπικής μου μπακαλοψυχολογίας.

Η έννοια που θα συζητήσουμε είναι η παρακάτω:

Το φαινόμενο "Βάρκα στη Τζαμάικα".

Πιστεύω λοιπόν ότι κάθε άνθρωπος έχει μέσα του τη δική του εκδοχή μιας "Βάρκας στη Τζαμάικα" - ας τη λέμε ΒάΤζα από δω και πέρα για πιο σύντομα. Περί τίνος πρόκειται;

Κάποια χρόνια πριν, όντας φέρελπις φοιτητής στη μαγική χώρα του Ελληνικού Πανεπιστημίου, όπου φύονται τα μαγικά πτυχιόδεντρα (έπεται post σε κάποια στιγμή, να μου θυμήσετε κι εσείς όμως, άνθρωπος είμαι και ξεχνάω), είχα ένα όραμα για το πού θα ήθελα να με πάει η ζωή.

Σκέφτηκα ότι θα βρω μια δουλειά, θα δουλέψω εκεί για κάποια χρόνια, θα βγάλω κάποια λεφτά, και θα ζω τη ζωή μου όπως όλος ο κόσμος, μέιον τρελά έξοδα και μεγάλες σπατάλες(όχι, δεν χρειάζεται να πηγαίνω στην αγωνιζόμενη Μύκονο 25 φορές το χρόνο, θα στηρίζω την επανάσταση εκ του ασφαλούς και εξ αποστάσεως, όπως έκαναν όλοι οι μεγάλοι Έλληνες διανοούμενοι ανά τους αιώνες). Αλλά αυτό δεν θα είναι μόνιμη κατάσταση, ούτε αυτοσκοπός, παρά μόνο μέσο για την επίτευξη του μεγάλου ονείρου, όπως αυτό περιγράφεται ακολούθως:

Κάποια στιγμή, παραιτείσαι από τη δουλειά σου, πουλάς ό,τι έχεις και δεν έχεις, μεταφέρεις τα χρήματα σε τράπεζα του εξωτερικού και αγοράζεις ένα εισητήριο για Τζαμάικα.

Φτάνοντας εκεί, με τα λεφτά που έχεις σώσει μέσω της δουλειάς σου, αγοράζεις δύο πράγματα:

Μια καλύβα στην παραλία και μια βάρκα.





















Τον πρώτο καιρό ζεις από τα λεφτά που έχεις αποθηκεύσει και δεν κάνεις απολύτως τίποτα. Μόνο βόλτες με τη βάρκα και γνωριμίες με τους ντόπιους, με τουρίστες κλπ. Όταν τελειώσουν τα λεφτά, βάζεις μια ταμπέλα έξω απ'την καλύβα που λέει "Βόλτες για τουρίστες". Πηγαίνεις τους τουρίστες βόλτα με τη βάρκα μέχρι να μαζέψεις αρκετά λεφτά για να περάσεις τον επόμενο μήνα, και μετά ξηλώνεις την ταμπέλα και αρνείσαι να πάρεις άλλους τουρίστες. Αράζεις στην αιώρα σου, κάνεις βόλτες, παίζεις ντόμινο στο τοπικό καφενείο, και γενικώς δεν κάνεις τίποτα που δεν θέλεις. Μόλις τελειώσουν τα λεφτά, ξαναβάζεις την ταμπέλα.

(http://www.taurai.co.zw/)

Απλό ε;

Μερικές απαραίτητες διευκρινίσεις.

Μπορεί να ρωτήσετε γιατί δεν το κάνεις αυτό νωρίτερα. Αντί να σπουδάσεις, να πιάσεις δουλειά κλπ, γιατί δεν δουλεύεις σερβιτόρος μέχρι να μαζέψεις τα λεφτά για το εισητήριο, μετά πας εκεί και δουλεύεις μπάρμαν μέχρι να βγάλεις τα λεφτά για τη βάρκα ή το σπίτι, ή πολύ απλά να δουλεύεις μια ζωή γκαρσόνι Τζαμάικα.

Η απάντηση βρίσκεται στο ότι πρέπει πρώτανα φας το (πα)λούκι της δουλειάς, των σπουδών, του μαγγανοπήγαδου και της καθημερινότητας για να εκτιμήσεις την αξία και την ομορφιά της ΒαΤζα. Αλλιώς θα πας εκεί και θα βαρεθείς, και τζάμπα έχασες τα Goody's και το Αλλού Fun Park και το Πεγκουλίνι (ένα είναι το Πεγκουλίνι). Είναι η διαφορά μεταξύ της "προ" και της "μέτα" φάσης, που θα έλεγε και ο sfranky (γειά σου sfranky, όλα καλά; Θα σε πετύχω να σου μιλήσω σε κάποια φάση).

Σημαντικό επίσης είναι να καταλάβουμε ότι δεν πάμε Τζαμάικα να δουλέψουμε, επειδή πάντα θέλαμε να γίνουμε τουριστοδηγοί και να χτυπάμε Αμερικανιδογαλλίδες. Πάμε για να αράξουμε, για να μην χρειάζεται να κάνουμε τίποτα εκτός από ότι χρειάζεται για να αγοράζουμε ψάρια και μπανάνες. Σκοπός είναι να είμαστε αραχτοί και λάιτ, χωρίς να ανησυχούμε για τίποτα, χωρίς να ασχολούμαστε με νοίκια, λογαριασμούς, δάνεια, πιστωτικές, διαφημίσεις στα ιστολόγια, ασφάλεια και σέρβις αυτοκινήτου κλπ. Το να βγάζουμε βόλτα τους τουρίστες με τη βάρκα είναι εύκολο, ευχάριστο, ευέλικτο και άκοπο, και συνεπώς προτείνεται ως επιλογή.

Επιπλέον, δεν χρειάζεται να κάνεις περιουσία για να θέσεις τη Βάτζα σε λειτουργία. Δεν χρειάζεται να κληρονομίσεις πλούσιο Αμρικάνο συγγενή, δεν χρειάζεται να κερδίσεις το λαχείο, δεν χρειάζεται να δουλέψεις 150 χρόνια ως μάνατζερ σε πολυεθνική. Μερικά χρόνια (να πούμε δέκα;) νορμάλ δουλειάς χρειάζονται, κρατώντας στο νου σου τον σκοπό.

Η μπακαλοψυχολογία παίρνει αυτό το παράδειγμα και το μετατρέπει σε θεώρημα:

Κάθε άνθρωπος μέσα του έχει τη δική του εκδοχή της ΒάΤζα.

Άλλος ονειρεύεται να να κάθεται σ'ένα σπίτι στην Κρήτη με την καραμπίνα δίπλα του και να τινάζει τις ελιές μια φορά το χρόνο. Άλλος να ανοίξει internet cafe στην Αστυπάλαια (εντάξει, κι αυτό δικό μου είναι). Άλλος να πάει στη Νότιο Αφρική και να φωτογραφίζει σαφάρι όποτε βαριέται να κάθεται. Και ούτω καθεξής.

Το πρόβλημα είναι το ίδιο με το όνειρό μου. Είναι δύσκολο να αφήσεις τη συμβατική ζωή σου πίσω. Έχουμε όλοι μεγαλώσει με το όνειρο να βρούμε μια καλή δουλειά, να πάρουμε σπίτι, αυτοκίνητο, εξοχικό, φουσκωτό, διακοπές στη (μη-αγωνιζόμενη) Παροναξιά, να πετύχουμε στη ζωή μας τελοσπάντων. Φοβόμαστε το διαφορετικό, το άγνωστο, την αποτυχία πάνω απ'όλα. Κι έτσι η Βάτζα παραμένει όνειρο άπιαστο και μακρινό, μια οφθαλμαπάτη που φαίνεται ελκυστική αλλά που ξέρουμε ότι δεν είναι αληθινή, μια μακρινή Σειρήνα που προσπαθεί να μας ξεστρατίσει και να μας ξελογιάσει. Κι έτσι ποτέ δεν μαθαίνουμε να πετάμε, ποτέ δεν είμαστε ελεύθεροι από το φόβο του να φάμε τα μούτρα μας, μένουμε δεσμώτες της βαρύτητας της καθημερινής ζωής, κυνηγώντας τα όνειρα κάποιων άλλων και όχι τα δικά μας.

Αλλά κρατάμε πάντα μια εικόνα στο μυαλό μας, στο wallpaper μας, στη φωτό κολλημένη με blue tack στο γραφείο μας. Και πάντα αναστενάζουμε όταν βλέπουμε τη βάρκα στη Τζαμάικα, αυτή που ποτέ δεν θα γίνει δική μας...