Η ζωή στη Σκωτία, μέρος βου

Αφήνοντας πίσω μας ντιμπέιτ, φωτιές, ντέρμπι, ριάλια και άλλα τέτοια θλιβερά, κι επειδή καλά (ε;) είναι τα πράγματα στην Ελλάδα αλλά ζω αλλού, ώρα να σας δώσω άλλη μια δόση απ'τη ζωή στη Σκωτία. Σηκώστε το μανίκι, σφίξτε γροθιά και δεν θα σας πονέσω.

Πριχού όμως, κάντε μια καλή και πατήστε να παίζει το παρακάτω λίνκι. Έτσι, για να σας βάλω στο κλίμα.

Get this widget | Share | Track details

Σήμερα λοιπόν θα εστιάσουμε στο μικρό στρουμφοχωριό στο οποίο ζω, το περίφημο, ξακουστό και περίτρανο St Andrews (ή, ακολουθώντας την ελληνική γραφή της Ελευθεροτυπίας - δεν βάζω λίνκι, βαριέμαι να ψάχνω -, το περίτρανο Σεντ Άντρουζ. Η γραφή αυτή είναι παραδόξως φωνητικά ακριβέστατη, ήτοι έτσι το προφέρουν οι ιθαγενείς, συνεπώς θα την ακολουθήσω κι εγώ για να μην γυρίζω από τη μία γλώσσα στην άλλη. Κι ο τελευταίος να κλείσει την παρένθεση γιατί μπάζει).


Ενθυμούμενοι την κατηγοριοποίηση προηγουμένης δημοσίευσης, το Σεντ Άντρουζ ανήκει στην κατηγορία δ-2i, όπερ μεθερμηνευόμενον "Βλαχιά-Χωριό-ΟΚ μέρος" (είμαι οργανωμένος και μεθοδικός, και επίσης λατρεύω να βάζω παρενθέσεις).
Αν μιλούσα για οποιοδήποτε άλλο μέρος της Σκωτίας, αυτό θα ήταν το τέλος του ποστ, καθότι δεν θα υπήρχε τίποτα ιδιαίτερο να αναφέρω. Αλλά.

Το Σεντ Άντρουζ, αγαπητέ αναγνώστη/αναγνώστρια/αναγνωστικό, είναι κάτι διαφορετικό. Είναι μια ανωμαλία στο χωροχρόνο. Είναι μια φυσαλίδα πραγματικότητας που μπαινοβγαίνει στη ζώνη του λυκόφωτος, είναι μια σκωτσέζικη υπερχορδή, είναι ένα 11-διάστατο ξεσκονόπανο, είναι... Ας το πιάσουμε από την αρχή.

Βασικά στατιστικά από εδώ, ως συνήθως. Για να μην σας κουράζω, μιλάμε για κάτι λιγότερο από 15 χιλιάδες κατοίκους, τρεις δρόμους και ένα πανεπιστήμιο, τέταρτο καλύτερο στο Ηνωμένο Βασίλειο, παλιότερο στη Σκωτία και 3ο παλιότερο σε όλο τον αγγλόφωνο κόσμο, το οποίο προσθέτει άλλους 8 χιλιάδες φοιτητές (και έχει ως μότο του το ΑΙΕΝ ΑΡΙΣΤΕΥΕΙΝ, δεν κάνω πλάκα). Όλοι κι όλοι κάτω από 25 χιλιάδες άνθρωποι, γατζωμένοι σ'ένα κομμάτι γης που μετακινείται από διάσταση σε διάσταση με την ίδια ευκολία που μετακινείται από ημισφαίριο σε ημισφαίριο. Αλλά πάλι προτρέχω.

Είναι ωραίο το Σεντ Άντρουζ. Αυτό να λέγεται, είναι πανέμορφο. Παλιά πέτρινα σπίτια, δεκάδες μικρά δρομάκια, μεγάλη ηλιοκάλυψη (για Ηνωμένο Βασίλειο πάντα), πλούσιος κόσμος, το πρώτο έβερ γήπεδο του γκολφ, μεγάλη παραλία, κι άλλη παραλία. Κούκλα!

Ακούγεται ιδανικό. Και για κάποιο διάστημα είναι. Για την ακρίβεια, μέχρι και 3 μήνες είναι μια χαρά.

Τα προβλήματα ξεκινούν μετά. Κάπου εκεί στο τρίμηνο συνειδητοποιείς ότι τους 3 δρόμους (ουσιαστικά) του χωριού τους έχεις περπατήσει περισσότερες φορές απ'όσες έχει φέρει η Γη τον ήλιο βόλτα από τότε που ιδρύθηκε το πανεπιστήμιο (κρυφό κουίζ), ότι στην μία παραλία έχεις πάει περίπου άπειρες φορές, ότι η άλλη παραλία βρωμάει σάπια φύκια, ότι τα παλιά πέτρινα σπίτια είναι πανάκριβα και γεμάτα υγρασία (βήχας!), ότι τα μικρά δρομάκια έχουν σπασμένα μπουκάλια για ντεκοράκι. Διασκέδαση είνα το να βγεις να πιείς, να βγεις να πιείς, και τα σαββατοκύριακα βγαίνεις να πιείς, έτσι, για αλλαγή. Ένα σινεμά, ένα βιντεοκλάμπ (πολύ κουλτουρέ όμως, με αποτέλεσμα το Σεντ Άντρουζ να είναι ένα από τα σπάνια εκείνα μέρη που οι κάτοικοι είναι εξπέρ στον Νοτιοκορεάτικο υπαρξιστικό κινηματογράφο της ύστερης διαχωριστικής περιόδου), και αυτά. Τυχόν δεν θέλεις ξύδια ή Βιετναμέζικη μετασυμβολιστική δραματουργία, πιάσε το πλέξιμο να περνάει η ώρα.

Και το κυριότερο, η ηλιοκάλυψη είναι εικονική, μέρος του γενικότερου μάρκετινγκ για να πλασάρουν τη Σκωτία στον κοσμάκη. Βλέπετε, η ηλιοκάλυψη αναφέρεται στο μέρος εκείνου ενός χρόνου κατά τη διάρκεια του οποίου ο ήλιος θα μπορούσε να καλύπτει το μέρος, όχι στο μέρος κατά το οποίο έχει λιακαδίτσα.

Πού είναι το πρόβλημα; Από Νοέμβρη έως Απρίλη ξημερώνει ο Θεός τη μέρα του στις 9 και κάτι και σφυρίζει λήξη - νυχτώνει - κατά τις 3μιση με 4 το απόγευμα (δεν κάνω πλάκα, καθόλου πλάκα δυστυχώς). Έχοντας λοιπόν υπόψιν ότι μεταξύ των ωρών αυτών θα δουλεύεις/σπουδάζεις, μέρα δεν βλέπεις. Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;


Επιπλέον, στη Σκωτία γενικότερα και στο Σεντ Άντρουζ ειδικότερα, υπάρχουν ξεκάθαρες εποχές, μόνο που συνήθως εναλλάσσονται την ίδια μέρα. Ξυπνάς και έχει βρωμόκρυο (χειμώνας είναι στα κάτι λίγα άνω του μηδενού), πας στη δουλειά και βρέχει, την ώρα που βαριέσαι να δουλέψεις βγάζει ήλιο, και βρέχει πάλι όταν φεύγεις. Τζόκερ το χαλάζι, το οποίο αν σε πιάσει (στο κεφάλι), σου αλλάζει τη ζωή και τα φώτα. Η μόνη εξήγηση που έχω γι αυτό είναι ότι το χωριό βρίσκεται σε ένα από τα ενεργειακά κομβικά σημεία της Γης (σαν τους Δελφούς ένα πράγμα, ή τη Δήλο), και έχει την ικανότητα να διασπά το χωροχρονικό συνεχές και να ταλαντεύεται γεωγραφικά μεταξύ Βορείου και Νοτίου ημισφαιρίου. Αν έχετε άλλη εξήγηση, εκτός από το ότι μας τιμωρεί ο Άγιος Ανδρέας (μεγάλη η χάρη του, βοήθειά μας, φτου φτου φτου), είμαι περίεργος να την ακούσω. Ά, και ο αέρας πάντα φυσάει στη μούρη σου, ασχέτως του προς τα πού πας. Ρωτήστε όποιον θέλετε που νε μένει στο χωριό, και ειδικά όσους χρησιμοποιούν ποδήλατο. Πας προς την παραλία, ποδηλατείς ενάντια στο αγιάζι. Δεν πειράζει λες, θα έχω ούριο άνεμο στο γυρισμό. Και γυρίζεις με το αγιάζι στη μούρη πάλι, και το βρισίδι σύννεφο.

Λίγο πιο σοβαρά τώρα, το Σεντ Άντρουζ είναι ένα μέρος με σοβαρή κρίση ταυτότητας. Είναι στη Σκωτία, αλλά οι Σκωτζέζοι φοιτητές είναι μειοψηφία. Περισσότεροι είναι οι Άγγλοι, ακολουθούν Σκωτσέζοι, έπονται Αμερικάνοι (μα γιατί;) και κλείνουν το καρέ οι Κινέζοι. Οι φοιτητές είναι ενοχλητικοί, αλλά χωρίς αυτούς το μέρος θα βούλιαζε οικονομικά. Έχει τουρισμό για το γκολφ, αλλά είναι σχεδόν αποκλειστικά Αμερικάνοι βλάχοι. Είναι μικρό μέρος αλλά οι φοιτητές και οι τουρίστες το ωθούν να μεγαλώσει άσχημα, με περισσότερες πάμπες, τσουβάλια καφετέριες, και τίποτα άλλο. Έχει το ένα πόδι στο σκωτσέζικο χωριό και το άλλο στη διεθνή πόλη. Δεν είναι ποτέ άνετα να κάθεσαι στο φράχτη, και φαίνεται.

Επιπλέον, η περίεργη σύνθεση του κόσμου που κατοικεί δημιουργεί το φαινόμενο της φυσαλίδας, μιας κλειστής δηλαδή σφαίρας που περικλείει και περιέχει το Σεντ Άντρουζ, περιορίζοντας και διαστρεβλώνοντας της αλληλεπίδραση του υπόλοιπου κόσμου με τους ενδοσφαιρίτες. Είσαι στη Σκωτία και έχει πανηγύρια για την... 4η Ιουλίου, το καλοκαίρι βρέχει και πλάκώνουν σωρηδόν οι Αμερικάνοι (ντόλλαρς!), το χειμώνα δεν βλέπεις φως, όλοι οι φίλοι και γνωστοί σου βαριόνται ή είναι πιωμένοι, ο Πιομ Μινχ Φέιν προβληματίζεται στο ντιβιντίον για το αν η επιλογή συζύγου αντικατοπτρίζει τη σύγκρουση μεταξύ προόδου και παράδοσης (ναι, και όχι μόνο, αλλά εμπεριέχει και την αποτυχία εκπλήρωσης των ονείρων του λόγω της πολιτισμικής απομόνωσης της χώρας του, για να μην σας κρατάω σε αγωνία), έξω απ'το παράθυρό σου περνάει η μισή Άιοβα τύφλα στο μεθύσι, κι εσύ μένεις να αναρωτιέσαι τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε τη Σκωτία σαν ονειρικό μέρος να ζήσει. Χωρίς υπαρξιστικά επίπεδα ερμηνείας, αν και...

Η ιδέα του θανάτου, λένε, είναι χειρότερη από τον ίδιο το θάνατο. Κατ'αντιστοιχία, όπως λέγαμε και με τον itelli σήμερις, η ιδέα του να ζεις στη Σκωτία είναι καλύτερη από το να ζεις στη Σκωτία.

Έτσι κι εγώ πήρα την απόφαση να μετακομίσω εκτός Σεντ Άντρουζ. Και το Μάιο που μας πέρασε έγινα ο πρώτος άνθρωπος (νομίζω) που μετακόμισε εκτός Σεντ Άντρουζ για να βρει κάπου πιο ήσυχα να μείνει.

Οι γκάιντες ακόμα παιανίζουν τους σκοπούς τους στ'αυτιά μου, κι εγώ ετοιμάζομαι για άλλη μια νύχτα στο Βασιλαχυρώνα. Αλλά περισσότερα σε επόμενο επεισόδιο...