Η ζωή στη Σκωτία, μέρος Α'

Κοιτώντας λοιπόν τα προηγούμενα posts μου, διεπίστωσα ότι τό'χω ρίξει στη γκρίνια και τη μιζέρια, και τι μαλάκες που είμαστε εμείς οι Έλληνες, και δώσ'του τσολιάδες και ινδιάνοι αρχηγοί. Επειδή παρατράβηξε το αστείο, ας πω και κάτι άλλο.

Για τη ζωή στη Σκωτία, φερ'ειπείν.

Χρησιμοποιώντας την ατάκα ενός φίλου από κάτι Χριστούγεννα παλιά, θα πω ότι η ζωή στη Σκωτία "μπορεί και να σας αρέσει"*. Στη Σκωτία που λέτε, τα πράγματα είναι διαφορετικά από το Ελλάντα. Κατ'αρχάς είναι καταπράσινη. Εκνευριστικά καταπράσινη, σαν το Ρομπέν των Δασών μπροστά από πράσινη ταπετσαρία, σαν πράσινη ακρίδα σε μπιζέλια, σαν σέλινο με γαρνιτούρα σπαράγγια... Πολύ πράσινο τέλος πάντων. Και υγρή. Γενικώς βρέχει πολύ, και καμιά φορά κάθε μέρα (σκεφτείτε το, βγάζει νόημα). Όπως έλεγε και το αφεντικό, "ξεκίνησε τώρα να βρέχει, θα σταματήσει Ιούνιο πάλι". Ο συνδυασμός δε των παραπάνω κάνει τη Σκωτία πρακτικά πυρίμαχη, καθότι άντε να βάλεις φωτιά σε ένα τοπίο που μοιάζει περισσότερο με φρεσκοπλυμμένα σπανάκια παρά με δάση και λαγγάδια. Απόλυτη επιτυχία της σκωτσέζικης κυβέρνησης ενάντια στις αυθόρμητες εστίες πυρκαγιών - προχωράμε, μη με ξαναπιάσει πάλι η κρίση. Η σκωτία επίσης έχει τη δική της κυβέρνηση, που κάνει ό,τι θέλει (αρκεί να μη διαφωνεί πολύ η αγγλική κυβέρνηση), που δεν έχει πρωθυπουργό (ένας είναι ο άρχοντας, κι αυτός στο Λονδίνο) και που χρηματοδοτείται κατά ένα μέρος από τον γενικότερο προϋπολογισμό του Ηνωμένου Βασιλείου. Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι, ενώ όλοι οι σκωτσέζοι στα λόγια υποστηρίζουν ανεξαρτησία, στην πράξη κάνουν τον κότα. Αναρωτιέμαι αν είναι ίδια περίπτωση με τους φοιτητές του Πολυτεχνείου που, ενώ όλοι έιναι κάργα αριστερο-αναρχικόι-ανεξάρτητοι, στις φοιτητικές ακλογές ψηφίζουν ΔΑΠ.

Πέραν αυτού, η Σκωτία μπορεί να χωριστεί σε τέσσερεις τομείς: α) Εδιμβούργο β) Γλασκώβη γ) Χάιλαντς και δ) βλαχιά. Ακολουθεί σύντομος περιγραφή.

α) Εδιμβούργο. Η και καλά, τςςς, και πολύ, να πούμε, χαϊλίκι περιοχή. Είναι η πρωτεύουσα, έχει τη βουλή (η οποία ομοιάζει με την ελληνική, μιας και δεν υπάρχει πρωθυπουργός), τα θερινά ανάκτορα της Α.Μ., δύο μεγάλες γέφυρες, φαρδιούς δρόμους και παλιά σπίτια. Προφανώς η υπόλοιπη χώρα θεωρεί το Εδιμβούργο ως υποδεέστερο, αποικία των Εγγλέζων και άλλα τέτοια γραφικά, αλλά γενικώς είναι καλή φάση και όλοι θέλουν να πάνε στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και να σπουδάσουν οικονομικά ή ιστορία.

β) Γλασκώβη. Η μεγαλύτερη πόλη της Σκωτίας, χωρίζεται σε δύο υποπεριοχές: 1) Κέντρο και 2) Φαρ Ουέστ (περίχωρα). Στο μεν 1) είναι ωραία, έχει πολλά μερη για έξοδο, γκαλερί, μουσεία (είμαι παιδί της τέχνης, μην το ξεχνάμε αυτό), και γενικότερα είναι μια ωραία ατμόσφαιρα. Μεγάλη αντίθεση με το Φαρ Ουέστ, το οποίο άνετα κατατάσσεται στα μέρη εκείνα του κόσμου όπου μπορεί να συναντήσεις εκέινη τη διαβόητη σφαίρα που φέρει το όνομά σου (κι εσύ George? Τι σύμπτωσις! Οι τεθλιμμένοι συγγενείς παρακαλούνται να μη στείλουν λουλούδια, παρά να κάνουν δωρεά στο ίδρυμα για την προστασία των τυφλών ψαριών που όμως βλέπουν στην πραγματικότητα. Δεν με πιστεύετε;

Η φωτό αυτή λοιπόν που πήρε ο yours trully δείχνει αυτά τα κακόμοιρα τυφλά ψάρια που μάλιστα τα είχαν κάτω από μπλε λάμπα για να προσομοιάσουν τις συνθήκες στο εσωτερικό της σπηλιάς ή στο βάθος του ωκεανού - όπου ζουν τεσπά αυτά τα ψάρια. Το ότι με αντιλήφθηκαν αμέσως, απομακρύνθηκαν από την κάμερα στην αρχή και μετά άρχισαν να ποζάρουν κιόλας αποδεικνύει την μπαρούφα του ενυδρείου, εξόν και δεν πρόσεχα και μπέρδεψα τις γυάλες, που παίζει κιόλας. Να κλέισω και την παρένθεση γιατί μπάζει).

γ) Χάιλαντς. Δυνατοί, περήφανοι άνθρωποι, που δεν υποτάχθηκαν ποτέ και σε κανέναν, που ζουν άγρια και όμορφα φορώντας κιλτ, πίνοντας αγγελικά πλασμένα ουΐσκια, παίζοντας επικές μελωδίες στην γκάιντά τους και γελάνε πάντα μεταξύ τους... Αυτά τα καραγκιοζιλίκια που είδατε στο Braveheart και στον Highlander να τα ξεχάσετε, κι εγώ έτσι την πάτησα και ήρθα εδώ να σπουδάσω, μια ερημιά είναι και το καλοκαίρι σε ταράζουν και οι σκνίπες. Οι μόνοι που πίνουν το ουΐσκι είναι όσοι μεθύστακες τουρίστες καταλήξουν εκεί, ο πρωθυπουργός τους είναι ο Άγγλος πρωθυπουργός (εντάξει, δεν θα το ξαναπώ), οδηγούν όλοι τζιπάκια, κιλτ φοράνε σε γάμους και εξόδους για ξύδια (εξύδους, λοιπόν), και η γκάιντες σου σπάνε τα νεύρα. Όντως γελάνε μεταξύ τους, αλλά μια που ακόμα και οι υπόλοιποι Βρεττανοί πιάνουν μια λέξη στις 17 λόγω προφοράς, μάλλον μαζί σου γελάνε. Ωραία τοπία όμως, απαίχτου δηλαδή. Αλλά εγώ κάμπινγκ σε σκηνή στα Χάιλαντς δεν κάνω, που να μου το ζητήσει ο Σων Κόννερυ.

δ) Βλαχιά. Πρακτικά, το 70% της Σκωτίας, όπως ορίζεται εάν αφαιρέσουμε από τη συνολική έκταση της χώρας τα μέρη α, β και γ. Και εδώ υπάρχει κατηγοριοποίηση, αλλά κατά δύο έννοιες. Στον οριζόντιο άξονα έχουμε 1) Πόλεις και 2) Χωριά, ενώ στον κάθετο έχουμε i) OK μέρη και ii) Βόηθα Παναγιά (κάτι σαν το Φαρ Ουέστ, αλλά δεν θα βρει ποτέ κανείς το πτώμα, παρά μόνο κάτι φανατίλες αρχαιολόγοι που σκάβουνε όλη μέρα στις λάσπες μπας και βρούνε καμιά μούμια σε 20000 χρόνια από τώρα). Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το Dundee (1ii), το Auchtermuchty (2ii, περι ετυμολογίας ούτε εγώ ξέρω, μη σας γελάσω κιόλας βραδιάτικο), το St Andrews (2i) και το Inverness (1i). Γενικώς τα χωριά αξίζουν να τα δει κανείς, αλλά όχι και να τα βάλει στη λίστα με τα 100 πράγματα που πρέπει να δει πριν πεθάνει - είμαι λίγο πένθιμος απόψε, βλέπω - ενώ οι πόλεις είναι από αδιάφορες έως χάλια, αλλά έχουν μαγαζιά, οπότε αργά ή γρήγορα μια περατζάδα θα την κάνετε. Συνεπώς, εκείνο το καντήλι που σας φόρτωσε η γιαγιά πριν φύγετε και που δεν είχατε πού να το βάλετε γιατί κουβαλούσατε 178 κιλά πράγματα μαζί σας για ένα χρόνο masterάκι αλλά έλα που έδωσε λεφτά και η γιαγιά και βρε παιδί μου μη τη στεναχωρείς, γριά γυναίκα είναι, ανάβετέ το πού και πού, δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται.

Επιφυλάσσομαι για συνέχεια, προς το παρόν νυστάζω και έχω και ομιλία να παρακολουθήσω στις 9 το πρωί (α ρε Θείε τι μας βάζεις και κάνουμε για ένα διδακτορικό, αλλά δεν ήθελα Δημόκριτο, οπότε σκάω τώρα). Αυτά...



*Απαραίτητο background: κάτι Χριστούγεννα λοιπόν που ήμουνα μόνος κι έρημος, ήτοι δίχως έταιρον ήμισυ, και έβλεπα γυναίκα και κάτι μ'έπιανε - συγκίνηση - , ο τότε κολλητός ήταν σε μια μακροχρόνια σχέση. Ξέρετε τώρα, μιλάμε για εποχές Λυκείου, συνεπώς η μόνιμη σχέση σήμαινε σεξ συχνότερα από μια φορά στα 18 χρόνια, και συνεπώς ήταν επιθυμητή, όχι σαν μετά που μεγαλώσαμε και όπου ακούγαμε "αγάπη μου, θέλω να μιλήσουμε για εμάς" αρχίζαμε την τρεχάλα. Που ήμουνα; Ά, ναι. Ο κολλητός λοιπόν με τη μαχροχρόνια σχέση χτυπάει τηλέφωνο και ρωτάει αν θέλω να βγω έξω με αυτόν και το αίσθημα. Όταν εγώ ξεκινήσω τα περί του κρατήματος του φαναριού, αυτός κλείνει το μάτι (ναι, το κατάλαβα από το τηλέφωνο) και λέει ότι πρέπει να πάω και δεν θα χάσω, γιατί μια φίλη του αισθήματος που είναι κι αυτή μονάχη θα έρθει κλπ κλπ. Ως βαθύς και συναισθηματικός τύπος αμέσως ρώτησα αν είναι καλή (νομίζω επακριβώς ρώτησα αν "βλέπεται"), για να πάρω την απάντηση "θα δεις, μπορεί και να σ'αρέσει". Όπως ψυλλιαστήκατε ήδη, επρόκειτο περί μπάζου. Από τότε λοιπόν δύο πράγματα συνέβησαν: Πρώτον, κατάλαβα ότι ο κολλητός λέει και καμιά μαλακία πού και πού, ειδικά αν πρόκειται να ξεφορτωθεί κολλιτσίδα γλωσσοκοπάνα φίλη της γκόμενάς του και να έχει το πεδίο ελεύθερο. Και δεύτερον, όταν κάποιος μου λέει για οποιαδήποτε κατάσταση "μπορεί και να σ'αρέσει", χλωμιάζω και έχω δυσκολία να αναπνεύσω.