Ο Γκρινιάρης και τα ζώα

Πόσο μου τη δίνει να έχω δίκιο ώρες-ώρες...

Κοιτώντας τις αντιδράσεις για τα τις πάρνηθας στα διάφορα ελληνικά blogs, απλά επιβεβαιώνεται η πίστη μου στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα ως "ντιπ για ντιπ", που λένε και οι Αρβανίτες.

Έχουμε και λέμε:

Το 90% των post/σχολίων περιστρέφεται γύρω από το γνωστό άξονα "τς τς τς, τι κρίμα, πάνε τα ελαφάκια, εγώ δεν είχα πάει ποτέ στην Πάρνηθα βέβαια, ντροπή στους πολιτικούς". Εν ολίγοις, εκ του ασφαλούς κριτική και στενοχώρια, αμφότερες εγγυημένα με διάρκεια ζωής έως ότου να πάμε στο Όστρια για σοκολατόπιτα, γλυκέ μου.














(smh.com.au)

Ένα μικρότερο ποσοστό συμπληρώνει "να πάμε όλοι αύριο να φυτέψουμε δέντρα". Η γνωστή πανάκεια, αφού γίνει η μαλακία, πάμε να κάνουμε κάτι, ό,τι νά'ναι, για να εφησυχάσουμε εαυτούς και να νιώσουμε ότι βάλαμε το λιθαράκι μας. Κι ας μην ξέρουμε τι να κάνουμε, ή αν αυτό που θα κάνουμε βοηθάει, η λογική είναι "Μέθοδος '21 και '40": Ααααέεεεεεεερααααα!













(mlahanas.de)

Και τέλος πάντων, απ'το να βγαίνεις και να λες ότι "ε, ζέστη είχε, φωτιές θα ανάβανε, αυτά έχει η ζωή", αλλά εμείς κάτι κάναμε, καλύτερα. Όχι ουσίας όμως, μιας και αυτή η αντιμετώπιση της χορτασμένης υποστήριξης, της ασφαλούς ντροπής και της "όποιον πάρει ο Χάρος" λογικής δημιουργήσανε την παρούσα κατάσταση και εγγυώνται και τη διαιώνισή της.

Ά! Και φυσικά υπάρχει και η κατηγορία "θλιμμένη φεγγαραχτίδα/μοναχικό νηπενθές" (θυμίστε μου να κάνω ένα post κάποια στιγμή πάνω στο φαινόμενο αυτό, πολύ το θέλω), που αναλώνεται σε λυρικές εξάρσεις όπως "οι φωνές και τα σιγοψυθιρίσματα των δέντρων σίγησαν, καθώς το βλοσυρό και αδέξιο χέρι της φωτιάς τραγάνισε το μαλακό των φύλλων τους, αναμόχλευσε το χώμα στις ρίζες τους και κατούρησε στο καζίνο" (ή κάπως έτσι τέλος πάντων - και όποιος ξαναχρησιμοποιήσει τη λέξη "φωνοκόπι", να του ξεραθεί ο φύκος). Γενικώς πολύ χρήσιμη συνεισφορά ρε παιδί μου, σαν να καίγεται το παιδί σου σε φλεγόμενο αυτοκίνητο κι εσύ να σκέφτεσαι τι κάνει ομοιοκαταληξία με το έγκαυμα (τι, άραγε;).















(wildheartranch.com)



Το μεγάλο καλαμπούρι όμως πέφτει από ορισμένα σχόλια/απόψεις στη blogoσφαιρα.

Κάποιος λοιπόν βγήκε και είπε "Για όλα φταίνε οι δεξιοί". Σα να λέμε δεν μαλακίζομαι εγώ, το δεξί μου χέρι τα κάνει όλα (και συμφέρει). Αυτή είναι η γνωστή αντίδραση "δεν έχει σημασία τι θα κάνουμε, αλλά το να υποδείξουμε το ότι φταίει κάποιος άλλος".

Άλλος ότι φταίτε εσείς που ψηφίζετε, όχι εγώ όμως, γιατί δεν ψηφίζω, άρα νίπτω τας χείρας μου (και κουνάω το κεφάλι μου με εσάς τους κακομοίρηδες". Βλέπε το "μακρυά απ'τον κώλο μας..." στο προηγούμενο post. Στο ίδιο forum, χειροκρότημα στον loukilouk. Και σε κάποιους ακόμα.














(Από webundies.com)

Οι ακριβοδίκαιοι φυσικά υπάρχουν παντού. "Εγώ είμαι καλύτερος από εσάς, δεν έχω κάνει ποτέ τίποτα μεμπτό, στέκομαι ψηλά πάνω στο βάθρο της αγνότητας και της δικαισύνης, κρίνων ζώντας και νεκρούς με τη δύναμη που μου δίνει η καθαρότητα της ζωής και της σκέψης μου. Θλίβομαι δι υμάς τους πτωχούς τα έργα τε και τη ηθική, οτί κληρονομίσετε τας των υμών επιλογών συνέπειας" (είδες η κλασική παιδεία; Ζήτω η ημιμάθεια - η θεία μου η φιλόλογος θα πάθει σοκ τυχόν το διαβάσει αυτό. Δεν πειράζει όμως, οι δεξιοί φταίνε).


















(old-picture.com)

Η λέξη της ημέρας λοιπόν:

Απενοχοποίηση.

Με όποιο τρόπο μπορούμε, γρήγορα να ανθυποβάλουμε εαυτούς ότι είμαστε αμέτοχοι, άμοιροι ευθυνών και αθώα θύματα του συστήματος, της μπαμπέσας κενωνίας (άμα λάχει, ,να'ούμ) και των συμπολιτών μας. μετά το πέρας της διαδικασίας αυτής, αναπνέουμε ελεύθερα, ρίχνουμε και κάνα λίθο σε όσους δεν προλάβανε να κάνουνε το ίδιο, και βουρ για κλαμπίδια να τα σπάσουμε με τη Γωγό και εκείνο το σούπερ παιδί το Μιχάλη (που είναι και πυροσβέστης νταβραντισμένος).

Μου τη δίνει η απενοχοποίηση...













(Από bluebuddies.com)