Posts
Κάπου λοιπόν, σε κάποιο blog (μήπως αλήθεια προτιμάτε να χρησιμοποιώ τη λέξη "ιστολόγιο"; Καθότι "την γλώτταν μου έδωκαν ελληνικήν" και άλλα τέτοια ωραία και λογοτεχνικά, και επειδή το CD στα ελληνικά λέγεται "πτυκτός δίσκος", κλπ κλπ. Απλά ρωτάω, όχι ότι θα το κάνω κιόλας, εκτός κι αν βαρεθώ να γυρίζω από ελληνικά σε αγγλικά στο πληκτρολόγιο) διάβασα τα χαρούμενα νέα ότι πρόκειται να εκδοθεί εφημερίδα γραμμένη αποκλειστικά από bloggers (ιστολογιστές).
Παύση.
Σκέψη.
Διατύπωση.
Ένα από τα προβλήματα που έχω διακρίνει σε εμάς τους Έλληνες είναι ότι είμαστε όλοι ψώνια. Γι'αυτό και οι τουρίστες που έρχονται το καλοκαίρι είναι κεφάτοι, είναι σαν να μπαίνουν στου Βερόπουλου (τι θυμήθηκα τώρα... Καζάν τιπί). Πολύ ψώνια όμως.
Κανείς δεν είναι ποτέ ευχαριστημένος από αυτά που καταφέρνει, πολύ απλά γιατί διακατεχόμεθα από κόμπλεξ. Ένα κάρο από δαύτα. Κομπλεξάρες, πιο πολύ κι από τους Γερμανούς με το σεξ (όσοι ξέρουν, ξέρουν).
Ας ακολουθήσουμε λοιπόν τον συλλογισμό. Είμαι ιστολογιστής. Σκέφτομαι και γράφω. Και κάποιοι διαβάζουν τα γραπτά μου και αλληλεπιδρούν μαζί μου μέσω αυτών. Όλα καλά και ωραία, νο κόμπλεξ πρέζεντ σο φαρ.
Είμαι όμως και ψώνιο/κομπλεξικός. Γιατί να μην έχω περισσότερη αξία σε αυτή την κενωνία την άτιμη; Γιατί να μην είμαι διάσημος;* Γιατί να μην με ξέρει όλη η Ελλάδα; Και, πιο σημαντικά, γιατί να μην είμαι δημοσιογράφος κι εγώ;
(Από artghost.com)
Προσοχή, ας μην μπερδεύουμε το "άνω θρώσκω" (όλα εγώ θα σας τα λέω;) με την ψωναρία. Το να προσπαθούμε για κάτι καλύτερο είναι ορθό και θεμιτό, το να προσπαθούμε να γίνουμε κάτι που δεν είμαστε για να ικανοποιήσουμε προσωπικές φιλοδοξίες είναι μάλλον υπερφίαλο και άσκοπο.
Πίσω στο λύκειο, για παράδειγμα, οι μισές κοπέλες και ένα 15% των αγορίών ήθελαν να γίνουν δημοσιογράφοι, χωρίς να έχουν συναίσθηση του περί τίνος ακριβώς πρόκειται, τι απαιτείται και αν το έχουν ή αν μπορούν να κοπιάσουν για να το αποκτήσουν. Συνεπώς, οι περισσότεροι κατέληξαν να κάνουν κάτι άλλο, αφήνοντας τη δημοσιογραφία σε αυτούς με την όρεξη, την επιμονή και τη θέληση για το αντικείμενο. Δημοσιογράφος δεν έγινε κανείς απ'όσο ξέρω, και όλοι είναι λίγο-πολύ ευχαριστημένοι.
Και μετά ήρθαν τα ιστολόγια.
Σέ ένα ιστολόγιο, ο καθείς μπορεί να γράψει ό,τι του κατέβει στη γκλάβα, χωρίς καμία συνέπεια (εξόν και σου σβήσει ο Αντώναρος το blog, ρωτήστε να μάθετε), και οι υπόλοιποι συντοπίτες σου στο διαδικτυακο χωρίο μπορούν να το διαβάσουν και να σχολιάσουν - παρεπιπτόντως, και επειδή κάπου διάβασα ότι, για να έχεις επιτυχημένο ελληνικό ιστολόγιο πρέπει να εμπλέξεις τον Νίκο Δήμου, ο προαναφερθείς συγγραφέας έχει πει (και πολύ σωστά) ότι η μεγαλύτερη αξία, η ουσία ένός ιστολιγίου είναι στην αλλιλεπίδραση μέσω των σχολίων, τα οποία μεταμορφώνουν έναν λογοτεχνικό ή δημοσιογραφικό μονόλογο σε μια ζωντανή κοινότητα συνομιλητών (καλά, κάπως αλίως το είπε ο ΝΔ, αλλά με έπιασε η λυρική έξαρση).
Το blogging δεν είναι δημοσιογραφία, και ούτε θα έπρεπε να είναι. Εδώ μιλάμε για κάτι πολύ πιο διαφορετικό, πολύ πιο άμεσο και καθαρά προσωπικό, δεν θα έπρεπε να το ευτελίσουμε υπό μορφήν άλλης μιας φυλλάδας, μόνο και μόνο γιατί αμέτι μουχαμέτι θέλουμε όλοι να γίνουμε δημοσιγράφοι και διάσημοι.
Χαλαρώστε λίγο. Θυμηθείτε γιατί ξεκινήσατε να bloggάρετε. Την ανησυχία για το αν κανείς θα διαβάσει το ιστολόγιό σας. Θυμηθείτε τη συγκίνηση όταν είδατε το πρώτο σας σχόλιο, τον πρώτο καλό λόγο. Αφήστε λίγο τις φαντασιώσεις της - ενίοτε - θλιβερής και - συνήθως -αγχωμένης κλίκας των δημοσιογράφων, και απολαύστε την ξένοιαστη, αμόλυντη εμπειρία του να γράφετε ό,τι θέλετε, όποτε θέλετε, όπως θέλετε στο blog σας.
Για να χαιρόμαστε όλοι μας, το καθαρό blogging, κι αυτό το καλοκαίρι.
(Ο Πέτρος ο πελεκάνος είναι, αμόρφωτοι! Μα καλά, δεν έχετα πάει ποτέ στη αγωνιζόμενη Μύκονο; Μήπως θέλετε μια συναυλιά Mykonos Live Aid για να ξυπνήσετε;)
* Το ότι σου αφήνουν τακτικά σχόλια η "θλιμμένη φεγγαραχτίδα" και ο "thrylosgamias7ole" δεν σε κάνουν διάσημο και το ξέρεις, άλλο αν έχεις σύνδρομο άρνησης ή ελπίζεις να βγάλεις τη φεγγαραχτίδα γκόμενα και ο thrylos είναι ο ξάδερφός σου ο Τάκης, που είναι λοχίας στη Ρόδο και συνεπώς όλο το στράτευμα (κατά δική του δήλωση) σε διαβάζει φανατικα. Το παν στη ζωή είναι να έχεις μια αίσθηση προοπτικής, τόσο όσον αφορά στο άτομό σου και το τι θέση έχεις στον κόσμο, όσο και όσον αφορά τον περίγυρό σου σε σχεση με τον κόσμο και σένα. Και φυσικά μια καλή ιδέα του κόσμου γενικότερα.
Ορίστε λοιπόν, σας έδωσα σε μια παραπομπή τη δική μου πεποίθηση για την προσέγγιση της ευτυχίας. Αν ξέρεις ποιός είσαι, ποιούς έχεις γύρω σου και τι γίνεται στον κόσμο, θα γλιτώσεις από πολλές φρούδες ελπίδες, θα έχεις πάντα επιτεύξιμους στόχους, ανθρώπους γύρω σου που θα γνωρίζεις, και θα μπορείς να ξεχωρίζεις τα όνειρα από τις ελπίδες και να απολαμβάνεις την κάθε σου μέρα. Αμήν.
Monday, July 9, 2007
Μια σύντομη γκρίνια
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
5 ρίξανε μια γυροβολιά:
Καταλαβαίνω την ανάγκη σου να γκρινιάξεις αλλά διαφωνώ, ως συνήθως. Το θέμα δεν είναι αν θα πιάσει ή όχι, το θέμα είναι ότι ίσως να είναι κάτι διαφορετικό, είτε αυτό σημαίνει περιεχόμενο, είτε κοντρολ. Το οτι τη βγάζουν μπλόγκερς δεν σημαίνει ότι θα είναι η καλυτερότερη ή η πιο ανεξάρτητη όλων, αλλά τουλάχιστον ας περιμένουμε να δούμε τι παίζει κ μετά να κράξουμε. Νο?
Κ στο κάτω-κάτω, που ξές; Μπορεί να'χει κουπόνια που να σ'ενδιαφέρουν.
Αν βγω έξω φορώντας ένα τόσο δα μικρό μπικίνι, περιμένω (και ελπίζω) να με κράξει ο κόσμος προτού δούνε τι παίζει.
Καθ'είς εφ'ών ετάχθη, και πραγματικά πιστεύω ότι οι bloggers έχουν σημασία και ουσία ως κάτι το ξεχωριστό και διαφορετικό, όχι ως μια ακόμα απομίμηση μιας υπάρχουσας κατάστασης.
Αυτό είναι που θέλω να πω.
Από εκεί και πέρα, το αν και κατά πόσο θα είναι επιτυχημένη η προσπάθεια, ή αν επιτέλους θα βάλουν κουπόνια για το Συνέδριο στη Μύκονο το Σεπτέμβρη (μην ακούσω ερωτήσεις, ένα είναι το ΣυστηΜυτοΣε), είναι για μένα ήσσονος σημασίας. Όπως και το αν δείχνω καλός φορώντας μπικίνι.
Το να αναλαμβάνει κανείς να ενημερώνει και να ενημερώνεται πέρα από τα "κλασσικά" μέσα είναι, κατά τη γνώμη μου, μια καλή προσπάθεια. Εκτός αν διαφωνείς πολιτικά.
Αυτό που με προβληματίζει
είναι, γιατί οι Bloggers?
γιατί όχι όλοι.
Και αν όχι όλοι, ποιοι Bloggers?
Λίγο ελιτιστικό δεν είναι αυτό?
Πάντως πιστέυω ότι όντως πρέπει να περιμένει κανείς για να κρίνει το εγχείρημα όταν αυτό εμφανιστεί.
Ούτως ή άλλως ο τομέας δημοσιογραφία και διαδίκτυο- Bloggs και "αντικειμενική" ενημέρωση, είναι ένα νέο φαινόμενο και πρέπει πρώτα να ζήσει για να δούμε τι θα εμφανιστέι από αυτό και γύρω από αυτό..
Σε χαιρετώ!!
Μα να μην με καταλαβαίνει πια κανείς σε αυτό τον κόσμο; Πάει η ελπίδα μου, πάει το όνειρο κλπ κλπ.
Ας προσπαθήσω να το εξηγήσω πάλι.
Είμαι blogger. Γράφω ένα κάρο παπάτζες στο blog μου επειδή αυτό γουστάρω, και γι'αυτό το λόγο έχουμε ιστολόγια (βαριέμαι να γυρίσω στα αγγλικά). Δεν δίνω λογαριασμό, δεν παίρνω λογαριασμό. Γούστο μου, καπέλο μου και καουμποϊλίκι μου στην τελική, εγώ γουστάρω να βγαίνω και να λέω ό,τι θέλω και ό,τι πιστεύω, ΟΚ;
Βλέπει κανείς πόσο διαφορετκό είναι αυτό από τη δημοσιογραφία, ή είμαι μόνος μου;
(Παρεπιπτόντως, αυτό μου θυμίζει μια ιστορία πριν από κάτι χρόνια, αλλά αφήστε το τώρα, είναι και λίγο άσχετο με το παρόν. Ή μάλλον... όχι, άλλη φορά)
Τεσπά. Ξαναλέω: Το αν η Βέφα Αλεξιάδου θα ήταν καλή στο να κάνει πολιτικό ρεπορτάζ δεν σημαίνει ότι θα το κάνει, ούτε το ότι θα την πάρουν στα σοβαρά αν το κάνει, και συνεπώς θα ήταν καλύτερο να μην το κάνει. Δεν είναι πολιτικός αναλυτής. Έχει το δικαίωμα στη γνώμη της, και αν θέλει να στείλει γράμμα στα κανάλια, σε εφημερίδες, ή και να ιστολογήσει επί της απόψεώς της, δικαίωμά της. Αλλά πολιτικός αναλυτής δεν είναι, πώς να το κάνουμε, μαγείρισσα είναι η γυναίκα, και καλή σ'αυτό που κάνει. Δεν θα περιμένω να δω αν είναι καλή στο να αναλύει τα βαθύτερα αίτια του πολέμου των εφτά ημερών, πολύ απλά γιατί εκ των προτέρων δεν είναι ο κατάλληλος άνθρωπος να με ενημερώσει πάνω στο θέμα. Άλλο το να μιλήσουμε για κάτι μεταξύ μας, και άλλο να το παίξουμε διαφωτιστές των μαζών. Έταιρον εκάτερον. Έκαστος στο είδος του, και οι bloggers στα posts τους. Γιατί σώνει και καλά πρέπει να μπλέκουμε τις βούρτσες με τις... σκούπες;
Οι bloggers προσφέρουν αυτό το κάτι διαφορετικό, λένε αυτό που πιστεύουν στο δικό τους χώρο, χωρίς αυστηρούς κανόνες, προθεσμίες, εκδότες και συμφέροντα. Γιατί να το αλλάξουν; Δεν έχουμε αρκετούς δημοσιογράφους να ασχολούνται ήδη; Θέλουμε να μετατρέψουμε και τους bloggers σε "δημόσια πρόσωπα";
Απάντηση: Ναι.
Εκεί είναι το θέμα, στη δημοσιότητα και στον ελιτισμό (θέλει δύο λου ο ελιτισμός; Ελλιτισμός; Μπα, ένα λου). Το πρόβλημα των ελλήνων γραφιάδων (υπό την έννοια των ανθρώπων που γράφουν κάποιο κείμενο εκτός από τον κατάλογο για τα ψώνια και το σταυρόλεξο στο Τηλέραμα) είναι ότι καταφέρνουν με μαέστρικο τρόπο να πείσουν εαυτούς για το πόσο σημαντικοί είναι, για το πόσο σημαντική είναι η κοινότητα αναμεταξύ τους, για το πόσο ξεχωριστοί είναι οι ίδιοι σε σχέση με τους υπόλοιπους, "μη-γραφιάδες", για το πόσο δίκιο έχουν και το αληθές των απόψεων και πεποιθήσεών τους (μιλάμε για κορυφαίο ορισμό του ελιτισμού, πάντα ήμουν το καμάρι των φιλολόγων μου στο σχολείο, άλλο που πλακωνόμουνα μαζί τους για το ποιούς φίλους είχα και ποιες γκόμενες έβλεπα - και για το αν η φωτογραφία είναι τέχνη, πω πω, πόσα χρόναι πήγα πίσω τώρα, 10 τον αριθμό). Δες για παράδειγμα κάποια από τα posts που αναφέρονται στην (ταράμ ταράμ) Ελληνική Blogόσφαιρα (εραα, εραα... η ηχώ είναι), όπου λες και ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από την παρέα του "Μπρατσαρά Ταξιτζή", λες και τα άτομα που ιστολογούν στη Ελλάδα είναι απ'ευθείας απόγονοι και τουλάχιστον ισάξιοι των αρχαίων φιλοσόφων. Ύμαρτον! Θέλετε και τελετή μήπως, ένα παράσημο, ένα συκαλάκι γλυκό ίσως;
Δεν κράζω επειδή θα είναι καλή ή κακή αυτή η περίφημη εφημερίδα. Αυτό ποσώς με απασχολεί, για να είμαι ειλικρινής. Τα κίνητρα, το σκεπτικό και (αν θέλετε) το νόημα μιας τέτοιας κίνησης είναι που αμφισβητώ.
Δεν λέω "ας δούμε αν είναι καλή η εφημερίδα πρώτα, και μετά βγαίνουμε και λέμε το μακρύ και το κοντό μας", η αντίδρασή μου δεν στηρίζεται στην ποιότητα ή μη του αποτελέσματος, ή στο αν αυτό θα είναι διαφορετικό. Διαφορετικές είναι και οι εφημερίδες που φτιάχνουν τα παιδιά στο γυμνάσιο πιστεύοντας ότι θα δώσουν στους μεγάλους ένα μάθημα (αν όλα τα παιδιά της γης πιάναν γερά τα blog τους και άλλα τέτοια κατάλληλα για την "εκδήλωση" του σχολείου λίγο πριν κλείσει για το καλοκαίρι), αλλά εκεί υπάρχει η παιδική αφέλεια (με την καλή έννοια, την απουσία πονηριάς, φιλοδοξίας και συναίσθησης του τι ακριβώς πραγματικά γίνεται στον κόσμο). Όταν οι άνθρωποι ξεπεράσουν αυτό το στάδιο (της πρώτης γυμνασίου), το πράγμα γίνεται πιο πολύπλοκο, τα κίνητρα γίνονται πολύ πιο προσωπικά, και το να το αντιμετωπίζουμε με την ίδια αφέλεια νομίζω είναι... εμ, αφελές (σύστοιχο κατηγόρημα).
Η ενημέρωση και η προσωπική άποψη είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα και δεν πρέπει να συγχέονται. Το ένα συμπληρώνει αλλά δεν υποκαθιστά το άλλο.
Δεν έκανα ενημέρωση όταν έγραψα για τη Σκωτία, την προσωπική μου άποψη διατύπωσα. Γι'αυτό και δεν γράφω ταξιδιωτικό οδηγό αλλά ιστολόγιο.
Δεν έκανε επισταμένη επιστημονική (παρήχηση του "επιστ") μελέτη ο itelli για το γιατί ξυπνάνε με νεύρα οι γυναίκες το πρωί, την υπόθεση και την άποψή του είπε. Δεν είναι οδηγός του παγκοσμίου οργανισμού υγείας για τον σωστό ύπνο, blog είναι.
Δεν έκανε κοινωνιολογική μελέτη του γάμου στη Λάρισα η Ζωή, την προσωπική της εμπειρία κατέθεσε. Δεν είναι δημοσίευση στο Sociologica Acta B, blog είναι.
Βούρτσες, σκούπες. Ναι;
Δεν το έκανα κανονικό post όλο αυτό το μακρινάρι; Καλά, άλλη φορά.
Post a Comment